Savaş Çığırtkanı- 12. Bölüm (Roman)

 

BÖLÜM 12

 

Dostluk Bağı-Dazzap

 

Lider Zorkan en yakın dostunun öldürüldüğüne hâlâ inanamıyordu. Lider Canova’ ya saygısı büyüktü, daha da önemlisi ona bir can borcu vardı. Yıllar öncesinde aralarında başlayan kuvvetli bir bağ şimdi tamamen yok olmuştu. Bunun sorumlusu her kimse gerekeni yapacaktı. Toplantıda söylediklerinin sonuna kadar arkasındaydı, onlar öylesine göz korkutmak için edilmiş laflar değildi.

Katilin kim olabileceği günlerdir içini kemiriyordu. Tüm liderleri gözünün önüne getirdi ve aralarında tam olarak güvenebileceği kimse yoktu. Tüm bunları bir kenara bırakıp Canova ile ilk karşılaştığı ana odaklandı. O zamanlar on altı yaşındaydı.

 

26 yıl önce…

 

Canova, Butah’ ın lideri olan babasıyla birlikte Dazzap’ ı ziyaret etmek için hazırlıklarını tamamlamıştı. Henüz yirmi iki yaşında olan Canova ele avuca sığmaz bir gençti. Babası ve yardımcılarla birlikte Dazzap’ a adım attıkları sırada herkesi atlatıp izini kaybettirdi. Onun huyunu bilen babası yardımcılarının önerisini geri çevirdi.

“Bırakın ne yaparsa yapsın. Bu şekilde ortadan kaybolmayı göze alıyorsa kendi başının çaresine bakabilecek kadar kendisine güveniyor demektir. Nasıl olsa burada onu tanıyacak kimse yok,” dedi Lider Cansar gayet rahat bir şekilde.

Dazzap’ ın lideri Butahlı misafirlerini sarayın girişinde dostane bir şekilde karşılarken Canova çoktan halkın arasına karışmıştı. Dondurucu havayı iliklerinde hissetse de buna aldırmadı. Arada bir şiddetini artıran rüzgâr yerdeki karları havaya savuruyor ve göz gözü görmez oluyordu. Canova savaş okulundan çıkan çocuklarla antrenman yaptı bir süre. Gücünü fark eden çocuklar onu ilgiyle izledi. Daha sonra sokaktaki küçük çocuklarla kartopu savaşına girişti. Son olarak da yaşlı bir kadının çantasını kapıp kaçan birinin peşine düştü. Hırsız o kadar hızlıydı ki onu yakalamak imkânsız gibiydi. Pes etmeyen Canova ise onun peşini bırakmaya niyetli değildi.

O gün Zorkan savaş okuluna gitmedi, canı fena halde sıkkındı. Bir liderin oğlu olmak can sıkıcıydı. Babasının gözüne girmek ve onun gibi olmak için aşırı derecede çabalıyordu. Ancak bu durum babasını rahatsız ediyordu. Sebebini sorduğunda babası şu yanıtı vermişti.

“Lider olmak gözü kara ve çok güçlü olmak demek değildir. Lider olmak halkına bağlı olmak ve bunu yüreğinin en derinliklerinde hissederek yaşamına yön vermek demektir. Daha bu yaşta hırsının esiri olan sen söyler misin bana, halkın için ne yapabileceksin? Halkına canından fazla değer verebilecek misin?”

Babasının bu sözleri Zorkan’ ın içine oturmuştu. Babasına söyleyecek bir şey bulamadığı için öfke içinde yanından ayrılmıştı. Kendisinin neler yapabileceğini, neler hissettiğini babası nereden bilebilirdi ki? Günün birinde kendini ona kanıtlayacak ve  dünyaya nasıl bir lider olduğunu gösterecekti.

Zorkan bembeyaz bir kurdun üstünde dağ yoluna doğru hızla ilerliyordu. Yaşıtlarına göre daha iri bir cüssesi vardı ve kurdun çevik hareketlerine rağmen sabit durabilmeyi başarıyordu. Ayaz nedeniyle yüzü buz kesmişti ama o bunun farkında değildi. İçindeki öfkeyi bastırmaya, sakinleşmeye çalışıyordu. Savaş okulunun şu ana kadarki en başarılı öğrencisiydi. Her geçen gün gücüne güç katıyordu ve kendinden büyüklerle baş edebilecek seviyeye gelmişti. Daha şimdiden diğer savaşçılar gibi göreve çıkıyordu. Son görevinde uzun süredir aranan, onlarca kişiyi katletmiş bir adamı yakalamış ve saraya teslim etmek yerine adamı elleriyle öldürmüştü. İşte o andan sonra babası ile arasındaki mesafe giderek açıldı.

“Hâlbuki o pislik bunu fazlasıyla hak etmişti. Öldürmeyip ne yapacaktım?” diye söylendi. Tüm bunları düşünürken kurdu durdurup aşağı indi. Zorkan’ ın masmavi gözleri kurdun gözlerine kenetlenmişti. Kurt yavaşça Zorkan’ a yaklaştı ve burnunu onun yanağına değdirdi. Zorkan’ ın canı ne zaman sıkkın olsa bunu yapardı. Zorkan gülümsedi ve iri kurdun boynuna sarıldı.

“Hadi git artık. Benim için endişelenmene gerek yok.”

Kurt bunun üzerine dağa doğru koşmaya başladı. Vahşi doğa yaşamından kopmaması için Zorkan onu sık sık serbest bırakırdı ve genellikle dağ yoluna kadar kurduna eşlik ederdi. Kurt gözden kaybolana kadar onu izledi. O sırada etrafta bir hareketlilik sezip dikkat kesildi. Görüş alanına giren yedi silahlı kişi vardı. Çember içine alınan Zorkan iki kılıcını birden çıkarıp savunma pozisyonuna geçti.

“Derdiniz ne sizin?” diye bağırdı Zorkan.

“Sen bize lazımsın,” dedi sarışın adam.

“Ne demek oluyor bu?”

“Liderden bir takım isteklerimiz var. Sen elimizde olursan bizi reddedemeyecektir,” dedi esmer adam sinsi bir şekilde sırıtarak.

Zorkan bir an gülümsedi. “Hıh, ben olsam o kadar emin olmazdım. O adam öleceğimi bilse yanlış bir şey yapmaz. Dahası siz kim oluyorsunuz da beni alıkoyabileceğinizi sanıyorsunuz?” Öfkeden köpürerek adamların üstüne atıldı Zorkan.

Bu tepkiyi beklemeyen adamlar ise şaşkınlıktan birkaç saniye kalakaldı. Zorkan iki elindeki kılıçla arasından geçtiği iki adamı bacaklarından yaraladı. Adamlar acı içinde çökünce kılıçlarını bu kez onların karnına sapladı. Her şey birkaç saniyede olmuştu ve durumun ciddiyetini anlayan diğer beş adam Zorkan’ ın üstüne çullandı.

Sarışın adam kılıcını savurduğunda Zorkan elindeki kılıçları önünde çapraz halde tutarak onu durdurdu. Tüm gücüyle adamı geriye itip dövüşe devam etti. Dört bir yanından saldırıyordu adamlar. Zorkan sert tekmesi ile birini geriye fırlattı. Üzerine atılan adamı da kolundan tuttuğu gibi diğerlerinin üzerine savurdu.

Sarışın adam Zorkan’ ın bu kadar kuvvetli çıkmasına şaşırmıştı. Dikkatsizlik edip rahat davrandıkları için dağılmışlardı adeta. Ancak Zorkan’ ı kaçırma niyetinden vazgeçemezdi. Dazzap’ ın lideri ile aralarındaki sorun gittikçe büyüyordu ve lider onlarla anlaşma yapmaya yanaşmıyordu. Kurdukları taşımacılık şirketi liderin katı kuralları yüzünden batmak üzereydi. Maddi kayıpları çok büyüktü. Şimdi Zorkan' ı kaçırırlarsa liderin geri adım atacağını düşünüyorlardı. Zorkan' ın bu kadar direnmesi sinirlerini bozmuştu. Hiç de sandığı gibi dövüş olmayacaktı.

Zorkan iyiden iyiye yorulmuştu. Dövüş uzamaya başladığında bir kılıçla baldırından yaralandı. Başka bir adam tarafından da hançerlenmek üzereyken adamı son anda elinden yakaladı. Adam kuvvetle hançeri iterken Zorkan direndi ama eli yavaşça kayıyordu. Bir anda omzuna girdi hançerin ucu. Kesik fazla açılmadan tekmeleyerek adamı geri püskürttü. Zorkan baldırını tutarak acı içinde dizinin üstüne çöktü.

Sarışın adam rakibinin diğerleri ile dövüşmesinden yararlanıp geriden sinsice saldırmaya karar verdi. Zorkan’ ın sırtını hedef alıp uzun kılıcını tüm gücüyle indirdi. O anda Zorkan hemen arkasında bir inleme sesi işitti. Hızla geriye döndüğünde sırtı kendisine dönük bir genç gördü.

Canova hırsızı elinden kaçırmış geri dönerken olanlara tesadüfen şahit olmuştu. Genç bir delikanlının bu şekilde kıstırılmış olmasını içine sindirememişti. Sarışın adamın saldırısını engellemek için son anda kılıcın önüne atmıştı kendini. Anlık bir refleksle ellerini göğsüne doğru siper ederek araya girince kılıç iki elini yarıp bedenine saplanmıştı. Kılıç Canova’ nın düşündüğünden de derine saplanmış ve ağır yara almıştı.

“Sen? Sen ne yaptın?” dedi dehşete düşen Zorkan ve düşmemesi için hemen Canova’ yı yakaladı.

“Kaybetmene izin veremezdim,” dedi Canova gülümsemeye çalışarak.

O anda Canova kan kusmaya başladı. Durumu hiç iyi görünmediğinden Zorkan telaşlanmıştı. Çılgına dönmüş halde Canova’ yı sırt üstü yere yatırıp ayağa fırladı. “Sizi mahvedeceğim!” diye adamlara dönerken hiç olmadığı kadar ciddiydi. Mavi gözlerindeki nefret o kadar gerçekçiydi ki sarışın adam korkuya kapıldı. O sırada yakınlarda bir kurt uluması duyuldu. Geri dönen kurt Zorkan’ ın öfkesini hissetmişçesine hırlayarak ileri atıldı. İkisi birlikte  saldırganları etkisiz hale getirmeye başladı.                          

Kaçmaya çalışan sarışın adam kurdun keskin dişlerinden kurtulamadı. Boğazından yakalayan kurt adamı sağa sola sallayıp iyice hırpaladı. Sonra adamı cansız bir şekilde yere bıraktı. Sonunda tüm adamları yere serdiklerinde Zorkan Canova’ nın yanına koştu. O hala yaşıyordu ve onu kurtarmak için bir şansı vardı. Kılıcı yavaşça saplandığı yerden çıkardı ve bildiği kadarıyla ilk yardım yapmaya çalıştı. Zorkan’ ın yanı başından ayrılmayan kurt da yardım etmek istercesine Canova’nın yaralı ellerini yaladı. Kanamayı biraz olsun durdurabilen Zorkan Canova’ nın ellerini de sardı.

“Aferin sana dostum, tam zamanında yetiştin. Şimdi onu kurtarmamız gerek.”

Kurt tüm söylenenleri anlamışçasına yere eğildi. Zorkan zonklayan bacağının acısını unutmaya çalışarak Canova’ yı kolları arasına alıp kaldırdı ve kurdun sırtına yatırdı. Kendisi de kurdun üstüne bindi ve yola koyuldular. Canova’ nın aşağı sarkan ellerindeki sargılar ala boyanmıştı ve karın üstünde beliren kan damlaları arkalarında iz bırakıyordu.

“Kahretsin, kan kaybediyor. Yetişemeyeceğiz!” diye söylendi Zorkan.

Şiddetlenen tipi kurdun daha hızlı ilerlemesini engelliyordu. Zorkan bir yandan Canova’ yı tutarken bir yandan da kurdun yumuşak tüylerine sıkıca yapışmıştı. Kurt acele etmeye çalışıyor, karşılaştığı engellerin üzerinden atlayıp geçiyordu. Ancak avcılar tarafından hazırlanan tuzaklardan birine yakalandılar. Kurdun bir ayağı ağaçların arasına gerilmiş olan ipe değdiğinde nereden geldiği belli olmayan bir ok fırlayıp kurdun boynuna saplandı.

“Hayır!” diye acı içinde bağırdı Zorkan. Sesi adeta dört bir yanda yankılanmıştı. “Olamaz, olamaz!” diye tekrarladı şoka girmiş halde. Kurt birkaç saniye içinde yere yığılırken Zorkan çoktan onun üstünden atlamıştı. Canova’ yı kurdun üstünden çekip bir kenara yatırdı ve hemen kurda döndü.

“İyi olacaksın. Kurtaracağım seni,” dedi gözyaşlarına boğulan Zorkan.

Kurdun beyaz boynundan akan kan karın üstünde birikmeye başlamıştı. Kurt acısını belli etmemek istercesine inlemedi bile. Sadece Zorkan’ a bakarken gözlerinden yaş akmasına engel olamadı. “Bu lanet tuzağı kim kurduysa buraya onu doğduğuna pişman edeceğim,” dedi Zorkan içi sızlayarak. Bir yandan da kurdun başını okşuyordu. Kurt hafifçe başını çevirip Canova’ ya baktı. Sanki Zorkan’ ın dikkatini ona çekmeye çalışıyor, onu kurtarması gerektiğini hatırlatmaya çalışıyordu. Zorkan ne yapacağını bilemez haldeydi. Gözlerini silerek doğruldu ve kurda seslendi.

“Senin için yardım getireceğim, bekle,” dedi ve Canova’ yı sırtına alıp en yakındaki yola doğru koşmaya başladı. Zorkan’ ın bacağındaki yara gittikçe açılırken o canı pahasına koşmaya devam etti. Yaralı genci de kurdunu da kurtaracaktı, yavaşlamasının imkânı yoktu. O kadar koştu ki artık zorlukla nefes alıyordu. Nefes almanın bu kadar zorlaşabileceğini hiç tahmin etmemişti. Daha önce hiç bu kadar çaresiz bir duruma düşmemişti. Tüm enerjisi hızla çekiliyor gibiydi.

Sonunda yola çıktığında oradan geçmekte olan at arabasının önüne atladı. Neyse ki babasının yardımcılarından biri ile karşılaştı.

“Navon yardım et!” diye bağırdı zorlukla. Adam şaşkınlık ve dehşeti bir arada yaşarken hemen aşağı atladı ve Zorkan’ ın yanına koştu. Navon' un kardeşi de onu izledi.

“Zorkan Bey bu nasıl oldu? Siz de kötü yaralanmışsınız,” dedi Navon şok içinde.

Zorkan’ da açıklama yapacak hal kalmamıştı. Navon ve kardeşi Canova’ yı dikkatle arabaya taşırken Zorkan ise öylece kalakaldı. Nefes alırken boğuluyormuşçasına hırıltılar çıkarıyordu, göğsü hızla inip kalkıyordu. Bu soğukta bile yüzünden ter akıyordu. Navon Zorkan’ a yardım etmek için geri döndü. Daha önce onu hiç bu halde görmemişti.

“Kurt Koçar Bölgesi civarında yaralandı. Hemen kurtarın onu,” diye emir verdi Zorkan zor anlaşılır bir sesle.

“Tamam, ben giderim hemen,” dedi Navon' un kardeşi. At arabasından tıbbi malzemeleri alıp koşarak gitti. Navon’ un kardeşi kurtların bakımıyla özel olarak ilgilenen saray görevlisiydi ve kurdu kurtarabilecek yeteneğe sahipti. Ona rastladığı için kendini şanslı hissetti Zorkan ve biraz olsun morali düzeldi. Ancak daha fazla ayakta duramayacaktı ve her an yıkılacak gibi bir hali vardı.

“Dinlenmeniz gerekiyor, çok zorlamışsınız kendinizi. Kolunuza gireyim.” Navon' un koluna girip ilerledi Zorkan.

At arabasının arkasına yatırılan Canova’ nın yanına uzandı. Hiç bu kadar yorulduğunu hatırlayamıyordu ve her yanı uyuşmuş gibiydi. Buna rağmen yol boyunca belli aralıklarla Canova’ nın yaşayıp yaşamadığını kontrol etti. Kendisi de kan kaybettiğinden bir süre sonra gözleri karardı ve bilinci kapandı. Kendine geldiğinde ilk olarak kurdun ve Canova’ nın durumunu sormuş ve ikisinin de hayati tehlikeyi atlattığını öğrenince rahat bir nefes almıştı.

Zorkan o günden sonra Canova’ nın yaptığı hareketi unutmadı. Onun Butahlı liderin oğlu olduğunu öğrendiğinde ise daha da sevinmişti. Çünkü o da kendisi gibiydi ve aynı zorlu yollardan geçiyordu. Yirmi altı yıla sığacak dostluk bu şekilde başlamıştı.

Lider Zorkan anıları hatırladıkça yerinde duramıyordu. Saraydakiler onun gerginliğini fazlasıyla üzerinde hissediyordu. Çünkü o daima katı bir lider olmuştu ve diğerlerinin aksine kimseyi kolay bir şekilde affetmezdi. Zamanında babası ile olan sert tartışmalarına şahit olanlar Lider Zorkan’ ın doğru bildiğinden şaşmayan ve yalakalıktan nefret eden biri olduğunu bilirlerdi. Lider Zorkan’ ın bu bağlılığının nedenini bilmeyenler ise onun Lider Canova’ nın ölümünü çok abarttığını düşünüyordu.

“Çok üzgünüm dostum. O gün beni kurtardığın gibi ben de seni kurtarmalıydım. Yapamadım ama unutma ki intikamını alacağım gün gelecek,” dedi Lider Zorkan öfke içinde volta atarken.