Son Vagon (Kitap)

 

 Yazardan okuduğum ilk kitap. Çorlu tren kazasını konu alıyor.

 Orhan o gün trendedir ve ağır yaralanmıştır. Sağlık ekipleri onla ilgilenirken Orhan kendi iç dünyasında geçmişiyle hesaplaşmakta, bir şeyleri sorgulamakta, ara ara bilincini kaybetmektedir.

 Orhan'ın oğlu Enis haberi aldığında herhangi bir eyleme geçmektense kendi dertlerine döner, sosyal medyada takılır. Sadece annesi Oya hastaneye gider. Oya bir yandan Orhan için endişelenirken bir yandan da oğlunun anormalliğinin farkına varır.

 Orhan kendi ailesinde göremediği ilgiyi kendi oğluna vermeye çalışmış, onun üstüne titremiş ve yetiştirilme tarzı Enis'i bambaşka biri haline getirmiştir.

 Kitaba başlarken daha çok kaza anını okuyacağımı, çok karakter tanıtacağımızı düşünmüştüm ama kaza olayı biraz geri planda kaldı. Orhan ve ailesinin sorunları, iç çatışmaları, sorgulamaları ele alınıyor daha çok. Tuhaf karakterler, yazarın sürekli ve çeşitli mesajlar verme çabası nedeniyle kitap pek içine çekmedi beni. Özellikle Enis sinirimi bozdu. Tamam, yeni nesil daha farklı, sosyal medyaya bağımlı ama bu bambaşka bir şey. Babası ölüm kalım savaşı veriyor onun aklı kendi oyun karakterinde, ne yiyeceğinde. Babasını seviyor da güya, sevdiği hali buysa gerisini düşünemiyorum. Bir de dikkatimi çeken kitap sanki eski dönemi anlatıyor gibi ara ara geçen, şu an pek kullanılmayan kelimelere yer verilmesiydi. Biraz dikkat dağıtıcı buldum.

 Yazarın verdiği kimi mesajlar yerindeydi. Aile bağları, geçmişin geleceği nasıl etkilediği gibi farkındalık sağlayacak kısımlar anlamlıydı. Ama önceden saydığım sebepler yüzünden pek etki bırakmadı bende. Belki başkaları daha çok sever, ilginizi çektiyse şans verebilirsiniz.

 

 Ölümden dönenler değişirdi; ikinci bir başlangıç hakkının ender bir şans olduğunu bilenler, fıtrat gereği yaşamlarına başkalık getirmeye gayret ederlerdi.

 Hatırlamak lanettir Ayfer; bu zamana kadar isteyerek unutabildiklerin için ne kadar şükretsen az... 

 Enis, yalnızca şu son birkaç saatte değil, aslında son birkaç yıldır aynı umursamaz, yılgın, yaşamdan korkan ve kendi sığınağında zihnini meşgul eden bu hayat tarzını benimsemişti. 

Bir Karakter Meselesi 20 (Mikasa Ackerman)

 Çok sevdiğim kadın karakterlerden biri, Attack on Titan animesindeki Mikasa'dan bahsedeceğim.

 Çocukken yaşadığı bir felaketin ardından Eren'in kendisini kurtarması ve savaşması için haykırması üzerine içinde bir gücün uyandığını hissetmişti. O zamandan beri Erenlerin yanında yaşayan Mikasa kendini Eren'i korumaya adadı, çünkü Eren'den ya da herhangi bir erkekten çok daha güçlüydü. Ele avuca sığmaz, agresif Eren ne zaman kimle kavga etse Mikasa ortaya çıkıp rakipleri fena benzetirdi.

 Eren büyüyüp devlerle çarpışmak için orduya katılınca Mikasa da onu takip etti. O, Eren'i daima izledi, yanında oldu. Mikasa'nın hisleri az çok izleyiciye geçse de Eren'in onu hep arkadaşı yerine koyduğunu gördük. Durum değişecek mi diye hep merak ederek izledim ben de. 

 Mikasa o kadar özgüvenli ve güçlüydü ki devlere saldırmakta hiç tereddüt etmez, onları yıkar geçerdi. Hele de Eren'in başı dertteyse onu kimse durduramazdı. Bazen gözü döndüğü olurdu ama zekası sayesinde hep doğru hamleler yapar, devlere açık vermezdi.

 Aradan geçen yıllarda ikisi de büyüdü, gelişti. Mikasa kararlı yapısı, hızı ve gücüyle hep dikkatleri üzerine çekti. Devlerle ilgili sırlar açığa çıktıkça Mikasa Eren'deki değişimi kaygıyla izledi. Zıtlaştıkları anlar oldu ve Eren'in ağır sözleri Mikasa'yı derinden sarstı. Mikasa, Ackerman soyundan geldiği için farklı özelliklere sahipti. Hizmet ettikleri kişileri koruma içgüdüsüyle hareket eden,  sadık, güçlü insanlardı. Mikasa'nın da Eren'e olan bağlılığının altında bunun yattığı düşünülmektedir. Bana göre Mikasa'nın ona duyduğu sevgi bu bağın asıl sebebiydi.

 Sonunda Mikasa büyük bir yol ayrımına geldi ve doğru bildiği şeyi yaptı. Bu onun için muazzam irade gerektiren bir davranıştı. Karşısında durduğu ve sonuna kadar gittiği şeyi takdir ediyorum. Bu yanıyla Mikasa en sevdiğim karakterlerden biri, çünkü amacına ulaşmak için her şeyi mübah gören insanlardan değildi. Evet çok acı çekti, canı yandı ama sağlam duruşunu bozmadı. Güzel hatıraların hep onunla olacağını biliyoruz. Keşke hislerini açıkça ifade edebilseydi, içinde bulunduğu dünya ve koşullar onun en büyük engeliydi. (gifler: tenor.com) 

Monte Cristo Kontu II (Kitap)

 

 Bu ikinci kitabı daha severek okudum. Belki de ilk kitapta giriş kısmı ve karakter tanıtımları uzun sürdüğü için biraz sıkılmıştım.

 Monte Cristo Kontu hedefine adım adım ulaşırken herkesin hayatına iyi ya da kötü dokunmaya devam ediyor. Tabii dillere destan zenginliği ve gizemli kişiliğiyle de insanlar arasında sıkça adından söz ettirmeyi sürdürüyor. Nereye gitse gözler onun üzerinde ve o soğukkanlılıkla insanların hayatına müdahale etmeyi sürdürüyor. Tesadüf gibi görünen çok şeyin arkasında o var.

 Savcı Villefort'un hanesinde gün geçtikçe kötü olaylar yaşanmaktadır. Savcı geçmişinden bir düşmanın varlığından şüphelense de kanıtı olmadığı için çaresiz kalmaktadır. Başına gelen musibetleri atlatmanın yollarını arar. Öte yandan sosyetenin ileri gelenlerinden Morcerf kontunun başı da geçmişi yüzünden derde girer. Kontun oğlu Albert babasını felakete sürükleyenin kim olduğunu öğrenmek için can atar. 

 Evlilikte ve sosyal hayatta servet en önemli konu olarak görüldüğü için insanların paradan başka şey düşünmemesi beni baydı biraz. Sürekli para mevzusu dönüyor. Kültürden kaynaklı olacak her şey gurur meselesi yapılıyor, düellolara fazla anlam yükleniyor. 

 Monte Cristo Kontunun intikam almak uğruna adım adım ilerleyişi nereye kadar sürecek bunu merak etmiştim. Düşündüğüm gibi sonlarda biraz bocalıyor ve farklı hislere bürünüyor. 

 Kitabı genel olarak sevdim. Sürükleyici ve merak uyandırıcıydı. Kont her ne kadar intikam alıyor olsa da onun geçmişiyle doğrudan bağlantısı olmayan kişilerin de bundan nasibini almış olması üzücüydü. Gerçi yine bir çoğu paragöz ve açgözlü olmanın kurbanı oldu. Kont zaman içinde, sahip olduğu güç ve ünün kölesi haline gelmiş gibiydi, bu yüzden kendini fazla kibirli bulduğumu da belirtmeliyim. Kendini yaratıcının elçisi olarak görecek boyutta körü körüne intikamına tutunmuştu. En ilgimi çeken Franz karakterinin kitapta bu kadar az yer alması ise kötüydü. 

 Ölü gibi solan Kont'un yüreğine hücum eden kan, ardından boğazına doğru yükseldi ve yanaklarına yayıldı ve gözleri kamaşmış gibi birkaç saniye boyunca etrafına kararsızlıkla baktı. 

 Belki de yüreğim başkalarından daha zayıf olduğu için onlardan daha çok acı çektim, hepsi bu.

 Düşünceler ölmez efendim, bazen uykuya dalarlar ama uyumadan öncekinden daha güçlü bir şekilde uyanırlar.

 Ahlâki yaraların gizlenseler de asla kapanmamak gibi bir özellikleri vardır; dokunulduklarında ağrımaya, kanamaya hazırdırlar; yürekte canlı ve açık beklerler.

 Sevinç, uzun süre acı çeken yüreklerde güneşten kavrulmuş toprağın üzerine düşen çiy gibi bir etki yaratır; yürek de toprak da üzerine damlayan bu iyiliksever yağmuru içine çekse de bunu hiç belli etmez.

Rüya Günlükleri 2 (Hikaye)

 

 Seriye öncekinden bağımsız 2. öykü ile devam ediyorum. Keyifli okumalar. 😊

(Masal, pastacı, 32 yaşında)

 Son günlerde çok yoğunum, siparişleri yetiştirmek için elimden geleni yapıyorum. Belki stres altında olduğum için dün gece tuhaf bir rüya gördüm. Şu an bunu günlüğüme yazma konusunda bile kararsızım. Sonunda yazmaya başladım.

 İşler içinden çıkılmaz bir hal almış, çıraklardan biri işi ansızın bırakmıştı. İki gün sonra yapılacak görkemli düğünün hazırlıkları fazla mesai gerektiriyordu. Elim ayağıma dolanmışken patronun gelip esip gürleyeceğini sanıyordum. Oysa o yeni bir pastacı çırağıyla çıkıp geldi. Bu kadar kısa sürede nasıl yeni bir eleman bulduğunu sorgulayacak durumda değildim. Adının Altuğ olduğunu öğrendiğim kişi pek genç sayılmazdı, konuşkan birine de benzemiyordu. Ancak koyu renk gözleriyle insanın içini okuyabiliyor gibiydi. Doğrudan o gözlere bakamadım, yapılacak işleri sıraladığımda onaylarcasına başını eğip çalışmaya başladı. Diğer çırak da bana yardım ediyordu, yeni elemana pek dikkat ettiği yoktu.

 Çalışırken ilginç şekilde Altuğ’un hareketlerine gözlerim takıldı. Seriydi ve uzun yıllardır bu işi yapıyor gibiydi ama sanki bambaşka bir alemde, yalnız başına çalışıyor gibiydi. Bir şey demeye, işini bölmeye çekindim adeta. Onun yerine her şeyi Sevil’den istedim. 

 “Bunu fırına atar mısın, vakti geldi.”

 Sevil tepsiyi kaptığı gibi arkadaki fırınlara doğru ilerledi. O anda arkamda bir gölge hissedince tereddütle başımı geriye çevirdim ve onla göz göze geldim. Az daha yerimden sıçrayacaktım. Soğuk görünümüne ek olarak yüzüne yapay bir gülümseme kondurunca gözüme gerçekten ürkütücü görünmüştü.

 “İşim bitti, şimdi sizin için ne yapabilirim? Bir süredir sadece ondan yardım istediniz,” dedi Sevil’i göstererek. Nedensiz bir şekilde sinirlendiğini hissettim.

 “Şey, pasta için küçük süslemeler yapabilir misin? Renkli çiçekler harika olurdu.”

 “Peki, yapacağım.” Diğer tezgaha doğru ilerleyip, malzemeleri çıkarmaya başladı. Neden boğazım kurumuş ve bu kadar gerilmiştim? Bakışlarım birkaç saniye ona takılıp kalınca Altuğ'un kendini kaptırıp hızla çalıştığını fark ettim. Mükemmel bir uyum içinde şiir gibi çalışıyordu, hareketlerinde belli bir ritim var gibiydi. Onu izledikçe hayranlığım artıyordu. Parlak siyah saçları bonenin kenarından dışarı taşmıştı. Uzun boylu ve zayıftı. Böyle birinin neden bu işte çalıştığını düşünmeye başlamıştım. Ansızın durup bana döndü. “Ama siz öyle bakıp dururken nasıl konsantre olmamı bekliyorsunuz?” Çarpık bir gülümseme vardı yüzünde. Şaşkınlıkla bir şeyler geveleyip önüme döndüm. Sonra elindeki kabı buzdolabına bırakmak üzere önümden geçerken yavaşça eğildi ve fısıldadı. “Çok mu merak ettiniz neden bu işi yaptığımı?”

 “Ha-hayır,” dedim donup kalarak.

 “Kötü bir yalancısınız, o halde yarın görüşelim.”

 “Ne?” dedim hayret içinde.

 İşte rüya tam burada sonlandı. Yanlış bir şey yapmış da yakalanmış gibi hissediyordum. Adam o kadar gerçekçiydi ki dünden beri huzursuzdum. Ne demişti? “O halde yarın görüşelim.” Bu anlamsız rüyaya fazla kafa yorduğum için kendime kızgındım. Şimdi güzelce uyumaya gidiyorum. Hiçbir şeyin huzurumu bozmasına izin veremem.

 Sabaha karşı sıçrayarak uyandım. Böyle bir şey mümkün olabilir miydi? Hemen kalkıp ışığı yaktım, yalnız olduğumu fark edince rahatladım. Perdeyi aralayıp dışarıyı kontrol ettim, şükür ki anormal bir durum yoktu. “Sadece bir rüya,” diye mırıldandım. Masaya, günlüğün başına oturdum. Belki olanları yazıya dökersem kaygılarımın nasıl da anlamsız olduğunun farkına varabilirdim.

 Gece vaktinde bir restorana doğru yürüyordum. Saatime baktım, vakit daralmıştı. Kızlarla sözleşmiştik, güzel bir yemek yiyecektik. Hafif topuklu ayakkabılar şimdiden ayağımı sıkmaya başlamıştı. Birkaç dakika sonra restorana vardım ve garson beni bir masaya götürdü. Masadaki sırtı dönük kişiye yaklaşırken neden kızlardan biri değil de bir adamın orada oturduğunu sorguluyordum. Garson oturacağım sandalyeyi çekince hayretle masadaki kişiye baktım, Altuğ'du. Soğukça gülümsedi, tabii buna ne kadar gülümseme denebilirse. “Gelmenize sevindim, oturun.”

 İtaat etmezsem kötü bir şey olabileceğini sezip yavaşça oturdum. “Ama ben arkadaşlarımla buluşacaktım,” dedim safça. Bakışları keskinleşti. “Ben olduğumu bilseydiniz gelmezdiniz değil mi?” Sorgulayan bakışları yutkunmama neden oldu. “Dün de dediğim gibi sizle görüşmek istedim.”

 “Ne hakkında konuşacağız?” dedim. Normal davranmaya çalışıyordum.

 “Şu an buradan kaçıp gitme isteğinizi anlıyorum. Fakat beni dinlemenizi istiyorum. Pastacılık aslında benim uzmanlık alanım, ben yıllardır şefim. En seçkin davet ve balolarda benim imzam vardır. Akıllara kazınan en nefis pastalar bana aittir. Daha büyük hedeflerim için kendime uygun çıraklar aramak maksadıyla dolaşıyorum, rüyalarda tabii. Yani yarın gerçekten sizi görmeye geleceğim. Çırağım olur musunuz?” Altuğ’un yüzü gölgelendi, bakışında gizem ve tehdit vardı. Nefesimi tutmuş onu dinlerken ağzımdan çıkacak her söze dikkat etmem gerektiğini hissediyordum. Soğuk terler dökmeye başlamıştım.

 Hazırlanıp telaşla evden çıktım. Bugün geç kalamazdım, patron az önce aramış, önemli bir mesele çıktığını, detayları gelince anlatacağını söylemişti. Aksi gibi trafik sıkıştı, bir süre vakit kaybedince inip koşmaya başladım. Acaba işimden olmama sebep olacak kadar büyük bir sorun mu çıkmıştı? Nefes nefese pastaneye vardım, kapıyı açıp içeri girdiğimde patronun köşedeki masada biriyle sohbet ettiğini gördüm. Patron beni fark edince yanına gitmemi işaret etti. Derin bir nefes alıp yanlarına gittiğimde Altuğ’u gördüm. Bir anda betim benzim attı ve dizlerim beni taşıyamaz oldu. Çevik bir hareketle kalkıp dirseğimden tuttu. “Buyurun oturun, gereksiz yere telaşlandırdık sizi. Önce dinlenin, konuşacaklarımız var.” Yüzündeki kurnaz, kararlı  ifadeye bakarken kendimi sandalyeye bıraktım. Esas kâbus şimdi başlıyor olmalıydı.

Bir Karakter Meselesi 19 (Eren Yeager)

 

 Sıra geldi Attack on Titan'dan meşhur Eren'e. Onu tanıtmak pek kolay olmayacak ama bir yerden başlayım bakayım. :))

 Doğduğundan beri surlarla çevrili bir ortamda yaşadı. Devlere rağmen dışarısının nasıl bir yer olduğunu merak eder, özgürlüğe özlem duyardı. Surlar o kadar yüksekti ki devler bile aşamadığı için insanlar güven içinde yaşardı.

 Eren'in babası doktordur, bir gün bir ailenin yanına gittiklerinde çiftin öldürüldüğünü fark ederler. Küçük kızları Mikasa ise kaçırılmıştır. O gün Eren o adamları bulur, Mikasa'yı kurtarır. Aslında daha o anlarda belliymiş Eren'in çaresiz kaldığında her şeyi yapabileceği, sınır tanımayacağı. O andan sonra Mikasa da içindeki gücü keşfeder ve kendini Eren'i korumaya adar.

 Bir süre sonra devler saldırıya geçtiğinde ilk kez surda bir gedik açılır. Bunun olacağını hiç tahmin edemeyen insanlar büyük korkuya kapılır, çok sayıda insan devlerce yenerek ve kalıntıların altında ezilerek ölür. Manzaranın dehşeti Eren'in zihnine kazanır, onun artık tek bir amacı vardır: tüm devleri öldürmek... 

 Eren dostları ile Keşif Birliğine katılır. En güçlüleri olmasa bile Eren öfkesi, cesareti, enerjisi ile içlerinde en zapt edilemez olandır. Tahammülsüz yapısı giderek artar, insanlar uğruna düşünmeden her şeye atılır. (Öyle ki birliktekiler ona intihara meyilli diye lakap takar.) Bir gün devlerle mücadele ederken tam öleceğini düşündüğü sırada bir mucize yaşanır. Eren artık insanlar için tehlikeli ve güvenilmez biridir. Dövüşürken hep son ana kadar direnmesi, çabalaması müthiştir. Fiziksel ve ruhsal anlamda çekmediği acı kalmamıştır. (Hele bir sahnesi vardı tüylerimi dikken diken eden, o nasıl yerden kalkış, sanki deşilen bendim.)

 Eren kendisi uğruna canlarını kaybeden insanları gördükçe hedefine, hayaline daha sıkı sarılır. Ya hep ya hiç anlayışıyla hareket ettiği için bir noktadan sonra çözülemez biri haline gelir, diğerleri karşısında dursa da bildiğini okur. Yaşadığı bazı ilginç deneyimler de onu iyice yakınlarından koparır. Gelecek önünde tüm çıplaklığı ile dururken o geleceği inşa etmek için her şeyden vazgeçer. İçi yansa da durmaz, duramaz. (Ah be Eren...) Karamsar hislerinin, sessiz çığlıklarının dostlarınca bu kadar fark edilmemesi de ayrı bir mesele. Gerçi Eren ne olursa olsun son ana kadar bir şeylerin öğrenilmesine müsaade etmezdi. Eren'i artık içine kapanık, soğuk ve düşünceli görüyoruz. Adeta yaşayan ölü gibi, hedefine kilitlenmiş bomba gibi. Yeni dünyanın kaderini belirmeye kendini adamış...

 Babasıyla ilgili bazı durumlar ortaya çıkınca Eren'in nasıl sıradışı, öngörülemez, baskıcı, beyin yakan biri olduğunu da görmüş olduk. Yok artık dedim, en şaşırdığım anlardan biriydi. Eren'in babası hep doğru olanın peşinde koştu bence. En haklı gördüğüm kişilerden biriydi. Diğer aşağılık kompleksine girmiş insanları doğrultmaya, haksızlığı önlemeye çalışsa da başarılı olamamış. Ta ki o an gelene kadar... (ağır spoiler içerdiği için o anı anlatamıyorum.) Belki de her şeyin başlangıcı olan o an değişmez bir yazgının ürünüydü.

 Animeye genel olarak bakınca Eren'in iradesinin büyüklüğünü görebiliyoruz. Tabi bu irade çok şeye göre şekillenmiş, sebepler birleşip büyük bir sonucu doğurmuş. Çok fazla bedel ödenmiş. Eren'in düşüncelerine katılsam da sonuca ulaşmak için seçtiği yolu yanlış ve anlamsız buluyorum. Bu kadarına neden gerek duydu anlamıyorum. Her şeye rağmen Eren'e üzüldüm, kendisini ve dünyayı böylesine tüketmekten başka çare görememiş, başka bir yol seçebilseydi keşke. Belki de Eren'in bu dönüşümünde herkesin payı vardı. 

 Kadın karakterlerden Mikasa en sevdiğimdi. Doğrudan söylemese de Eren'i sevdiği hep belliydi. Son ana kadar inandığı şeyi yapmasını takdir ediyorum. Animede hiç romantizme yer verilmeden sadece kısa kesitlerle aşkın bu kadar derinden hissettirilmesi de ayrı maharetti doğrusu. 

 Eren karakteri uzun yıllar unutulmayacaktır. Muazzam bir kurguyla birleşen inanılmaz kişiliği, değişimi ile adından çok söz ettirecek gibi. En sevdiğim diyemesem de en etkili karakterlerde üst sırayı hak ediyor bence. (Gifler: tenor.com)

Altıncı Koğuş (Kitap)

 

 Düşündüğümden çabuk bitirdim kitabı, kısa olmasının da etkisi var tabii. Yazarın anlatımını merak ediyordum, sevdim. :)

 Bir kasabada akıl hastalarının yer aldığı Altıncı Koğuş kaderine terk edilmiştir. İnsanlar berbat koşullarda yaşamaya çalışırken tüm bunlara şahit olan Doktor Andrey durumu düzeltmek için bir şey yapmaz. Önceleri sıkı çalışırken zamanla hastaları da umursamaz hale gelir, onlarla doğru düzgün ilgilenmez. Okumayı sevdiği için kitaplarına gömülür, kendini böyle avutur. Kasabada konuşabileceği akıllı kimsenin olmadığından yakınırken Altıncı Koğuştaki İvan Dmitriç ile sohbet etmeye başlar. 

 Aslında eğitimli biri olan İvan icra memuruyken izlendiği sanrısına kapılır. Ona göre bir gün suçlanması, tutuklanması çok muhtemeldir, bu düşünceyi takıntı haline getirdiği için anormal davranışlar sergiler ve kendini Altıncı Koğuş'ta bulur.

 Doktor, İvan'ın diğerlerinden farklı olduğunu anlar, aynı görüşte olmasa bile onun sözlerinden hoşlanır. Sık sık Altıncı Koğuşa gitmeye başladığı ve işlerini aksattığı için zamanla insanlar bunun nedenini merak etmeye başlar.

 Doktorun yaşamadığı şeyler hakkında kolayca yorum yaparken İvan'ın sözleri üzerine hayatında bir şeylerin değişmeye başlaması ilgi çekiciydi. Karakterin bocalaması, düşüşü güzel yansıtılmış. Kitap zaten kısa, bir günde okunabilir. Yazarın üslubunu sevdim, başka kitaplarını da okumak isterim. 

 Dmitriç insanlar hakkında yargıda bulunurken farklı renkleri gözetmeden sadece siyah ve beyaz gibi keskin renkler kullanırdı.

 Her türlü zorbalığın toplum tarafından makul ve yerinde bir gereklilik olarak karşılandığı, beraat kararı gibi her türlü merhamet göstergesinin toplumda tatminsizlik ve intikam duyguları uyandırdığı bir dünyada adaleti düşünmek gülünç değil mi?

 Acıya karşı bağırarak, gözyaşlarımla cevap veririm. Yapılan alçaklıklara öfkeyle, iğrençliklere ise tiksinti duyarak tepki gösteririm. Bana göre bu, hayatın ta kendisidir.

 Acıyı küçümsersiniz, ama parmağınızı kapıya sıkıştırdığınız vakit en yüksek perdeden inlersiniz.

Bir Karakter Meselesi 18 (Levi Ackerman)

 

 Attack on Titan'dan Levi Ackerman'ı saygıyla sunuyorum. 😃 Kendisi Keşif Birliğinin Bölük Komutanı. Animedeki en sevdiğim karakter.

 Öncelikle çocukluğundan başlayım. Küçük yaşta bir başına kalıp alt tabakada güçlükle varlığını sürdürmeye çalışırken Kenny denen kişi istemese de onu yanına alır. Çünkü Levi o kadar çelimsizdir ki ölmek üzeredir. Kenny, Levi'ye hayatta kalmanın yollarını öğretir, onu bir haydut gibi yetiştirir. Levi kısa sürede dikkatleri üzerine çekmeyi başarır.

 Aradan geçen yıllarda Keşif Birliğinde kendine yer bulur ve üst konuma yükselir. Komutan Erwin'e hep saygı duyar ve emirlerini başarıyla yerine getirir. En iyi askerdir ama kendine has tarzını asla bozmaz. Sinirlidir, güldüğü görülmemiştir, azimlidir, durmak nedir bilmez, sert çıkışları yüzünden çekinilen biridir. Ufak tefek yapısına rağmen sağlam duruşu ve gücüyle herkesi cebinden çıkaracak biridir. Temizlik takıntısı çocukluğunda yaşadığı sefil hayattan dolayı başlamış olabilir. Benden iyi temizlik yapıyor. 😅 Az konuşur, duygularını belli etmez. Yaşadığı en acı kayıplarda bile kendini tutabilmiştir, bu yüzden duygusuz olarak görülür. Kendince haklı sebeplerle Eren'i de birkaç kez dövmüştü mesela. Doğru bildiği şeyi yapmaktan asla çekinmez. Anlaşılması güç biri, yine de herkes ona saygı duyar. Bir bölümde Erwin'in gülümsemesine bile kızmıştı, adama dalacak sanmıştım, o kadarını yapmadı neyse ki agresif adamımız. 😅

 Keşif Birliği sonradan çok değiştiğinde bile o kendi kararlarından vazgeçmedi. Sonuna kadar çabaladı. Komutan Erwin'in ülküsünü benimsedi. Çatışması gereken herkesle çatıştı, mücadele etti. Fiziksel gücü sayesinde aynı zamanda düşman tarafından da korkulan biriydi. Levi, Ackerman soyundan geliyordu ve bu soyun belli özellikleri vardı. Sıradan insanlardan çok daha güçlü, koruma iç güdüleriyle hareket eden, sadakatli insanlardır.

 Düşününce küçük yaştan beri hep mücadele etmiş, ölümden defalarca dönmüş biri. O yüzden mutsuz ve sert görünümünü anlamak zor değil. Bir an olsun rahat bir hayat yaşamamış, her zaman tetikte olması gerekmiş. Adeta kendinden vazgeçmiş, başkalarının idealleri için yaşamış biri. Her ne kadar insanlık için savaşıyor olsa da bence kendini bu konumda tutmak ona yaşama amacı veriyordu. Çünkü başka türlü yaşamayı bilmezdi, söner giderdi. İçindeki bağlılık, enerji, güç onu hep bu noktada tutmuş. Yine de her şey farklı olsaydı, sıradan biri gibi yaşasaydı ne olurdu diye düşünmeden edemiyorum. 

 Seslendirmeni de çok iyi seçilmiş bence. Ses ve karakter bu kadar uyumlu olur. Levi hep konuşsa dinlemekten bıkmam. 😀 (gifler: tenor.com)

Levi çizimim

Shingeki no Kyojin (Attack on Titan) - Anime

 

  Efsane olarak nitelendirebileceğim bir anime. Yıllar önce serinin bir kısmını izlemiştim, şimdi seri tamamlandığı için en baştan başladım. İyi de oldu, unuttuğum ya da dikkat etmediğim pek çok detay varmış. 

 İnsanların soyu devlerin saldırıları sonucu tükenme noktasına geldiğinden beri inşa edilen surlar varlığını sürdüreli yüz yıl geçmişti. İnsanlar güven içinde yaşasa da Eren dış dünyayı merak ediyor, özgürlüğü hissetmek istiyordu. Dahası eğer bir gün bir saldırısı olursa hazırlıksız yakalanacaklarından korkuyordu. Çünkü yüz yılın verdiği rehavet ve rahatlık vardı insanların üzerinde. Kısa süre sonra devlerin aniden saldırması ile Eren'in haklılığını da görmüş olduk. Dış surdaki insanlar katledilirken canını kurtarabilenler iç surlara sığınmaya çalışır ve mülteci konumuna düşer. İnsanların çaresizliği ve yaşadığı dehşet yoğun şekilde hissediliyor.

 Bu karanlık günlerin ardından devleri yok etmeye yemin eden Eren, birlikte büyüdüğü Mikasa ve arkadaşı Armin ile orduya katılır. Eren'in amacı Keşif Birliği'ne katılıp dış dünyaya çıkmak ve insanlığa yararlı olabilmektir. Mikasa içlerinde en yetenekli kişidir, Armin -kendine güveni az ve fiziksel açıdan yetersiz olsa da- zeki ve çözüm odaklıdır. Bu noktada Eren ise kararlığı, azmi ve cesareti ile ön plana çıkıyor. Mikasa, Eren'i ailesi olarak tanımladığı için herkesten çok ona sadıktır ve daima onun ardından gider.

 Keşif Birliği canla başla savaşırken ve sürekli kayıp verirken halkın onları sadece eleştirmesi acımasızcaydı. Özellikle komutan Erwin ve Levi çoğu yükü omuzlamışken bir de diğerlerinin o ikisini duygusuzlukla suçlaması sinir bozucuydu. Onların yerinde başkası olsa bu aşırı stresli görevlerin altından kesinlikle kalkamaz, doğru strateji yapamazdı. Görevler sırasında ikisinin de keskin zekası ve azmine şahit oluyoruz. Özellikle Erwin tam lider, her durumda en doğru sonuca ulaşmayı başarıyor. Levi ise resmen dövüş makinesi, Erwin'e ve kararlarına harfiyen uyar. Keşif Birliği'nin tüm darbelere rağmen tekrar tekrar küllerinden doğması inanılmazdı.

 Anime her ne kadar fantastik olsa da konunun işlenişi ve karakter gelişimleri yönünden distopyaya benziyordu. Başlangıçta her şeyden habersiz olan insanların karşı karşıya olduğu çaresizlik, yaşanan yeni gelişmeler sonrasında aldıkları tavır çok çarpıcıydı. İnsanlar zayıftı, sırlarla ve surlarla örülü dünyada yapabilecekleri kısıtlıydı. En zeki ve yetenekliler bile koşulları pek değiştiremiyordu. İçte de kaos hakimdi, adaletsizlik her yerde olduğu gibi surlar içinde de vardı.

 Devlerle ilgili sırlar uzun yıllardır açığa çıkamamışsa da artık insanlar devler hakkında bir şeyler öğrenmeye başlar. Açığa çıkan sırlar can yakıcıdır. Özgürlüklerinin başlayacağına inandıkları noktaya geldiklerinde artık daha çetin mücadele etmek zorunda kalırlar. Çünkü gerçekler beklenenden çok daha yıkıcıydı.

 İnsanları kaçamayacakları, iğrenç bir kâbusun içine hapsedip onları canları pahasına, vahşice savaşmaya iten zihinler geçmişte olduğu gibi yine onlara şeytan gözüyle bakıyordu. Tarih tekerrür edermiş, acı sonuçlar başka acıları doğururmuş hep. (Spoiler vermeden en kapalı haliyle böyle açıklayabiliyorum finali, yani 4.sezonu.) İnsanlık yüzleşemediği korkuları içlerinde gittikçe daha büyütüp esas kendileri şeytan haline geldi. Bunun bedelini de çok kişi ödedi. Eren'in yaptıkları, yüzyıllardır birikmiş toplum iradesinin dışa vurmuş hali gibiydi. Son sezon beyin yakıyor, her şey o kadar karmaşık ve birbiriyle bağlantılı ki esas suçluyu aramak bu noktadan sonra anlamsız oluyor. Finali izleyince her şey bunun için miydi diye soruyor insan. Pek çok karaktere kızdığım da oldu, saf iyi olan kimse yok açıkçası. Herkes bir yerden sonra yapmaz dediğimiz şeyleri yapabiliyor, çaresizlik ve idealler de en büyük etken tabi. Mutlu sonla biten animelerden değil ama çok çarpıcıydı. Seçimlerimizin kaderimizi nasıl belirlediğini iyi anlatıyor. Muhakkak izlenmesi gereken animelerden biri, etkisinden çıkmak güç. (Gifler: tenor.com)

Eren Yeager

Erwin Komutan

Levi Ackerman

Mikasa Ackerman

Armin

 En ilginç karakter bence Levi'ydi. Ne yapacağını kestirmek güçtü. Kendinden emin tavırları,  gücü ve özgüveni onun kusursuz olduğu izlenimini verirken değişik düşünce yapısı, ani ve sert çıkışları, temizlik konusundaki hassasiyeti onu belirsiz kılıyordu. Hayır, bir insan aynı anda nasıl bu kadar havalı, güçlü, karizmatik, huysuz, ürkütücü, ciddi, saygıdeğer olabilir. 😎🤭 Ufak tefek olmasına rağmen ondaki karizma kimsede yoktu. Bence kalıplı olmaması, ona dövüş konusunda avantaj sağladı. Devlerle savaşırken manevra teçhizatını onun kadar iyi kullanan yoktu.

 Eren'e gelirsem onla ilgili söylenecek çok şey var. Bir Karakter Meselesi serisinde ona yer vereceğim için fazla uzatmayım. Belki de en zor kararları almak zorunda olan kişiydi. Çok çabaladı, direndi, ölümüne savaştı. Eren'in yaydığı karamsarlık içinize işliyor.

 Armin sevimli bir çocuk gibi görünür, aslında her şeyden çabuk da etkilenir ama çoğu kişinin göremediği detayları fark edip çözüm bulur. Duygusal konuşmaları gaza getirir cinsten. Belli yönlerden komutan Erwin'e benzetiyorum onu. Ruhen çökse de bir şekilde umut etmeyi kesmeyenlerden biri. 

 Mikasa, Ackerman soyunun güçlü yanlarını taşıyor. Levi gibi güçlü, gözü kara, zaten Levi de bir Ackerman. İkisini de birbirine benzettiğim çok oldu. Yine de Mikasa, Levi zorba gibi göründüğü için ondan pek haz etmezdi. Eren'e olan bağlılığı olmasa Mikasa bu kadar canını dişine takıp savaşmazdı gibi geliyor. Keşif Birliği için büyük bir nimetti. İzlediği yol pek çok hayatı da etkiledi, yapması gerekeni yaptı hep. 

 Animenin en sevilen müziğini de paylaşayım. Türkçe altyazılı, sözler tam da Eren'i yansıtıyor.