19 Dakika (Kitap)

 

 Kitap, çocukluğundan beri akran zorbalığına maruz kalan bir öğrencinin önceden tasarlayarak okul baskını yapması ve çok sayıda kişiyi öldürmesini anlatıyor. Bunun neticesinde bir taraf kanıtları toplayıp durumu kontrol altına almaya çalışırken savunma tarafı öğrencinin neden böyle bir yola başvurmak zorunda kaldığını anlatmaya çalışıyor.

 Saldırıdan yaralı kurtulanlar uzun süre olayın etkisinden kurtulamaz. Yargıcın kızı da saldırıda yaralananlardan biridir. Tarafsız olacağını düşünerek davayı alır ancak zamanla üzerinde çok baskı hisseder. Küçük bir yerleşim yerinde yaşadıkları için de neredeyse herkes birbirini tanımaktadır, bu da işleri kolaylaştırmaz.

 Fazla spoiler vermemek için konuyu kısaca özetledim. Kitaptaki karakterler ve yaşam tarzlarını (popülerlik sevdası, evlilik dışı ilişkiler, çarpık ilişkiler) sevmesem de olay anı ve sonraki mahkeme süreci dikkat çekiciydi. İlerleyen sayfalarda yazar sık sık geçmişe dönüş yapıyor ve saldırgan Peter hakkında daha fazla fikir sahibi oluyoruz. 

 İş işten geçtikten sonra artık ortada önlenebilecek bir şey kalmıyor. Yıllardır süren zorbalık, okul yönetiminin ciddi bir önlem almaması, anne babanın ortadaki sorunu önemli bir mesele gibi görmemesi hepsi birleşince ortaya patlamaya hazır bir bomba çıkmış. Aslında kaza geliyorum demiş ama herkes buna gözlerini kapatmış. Elbette böyle bir katliam acımasızca, asıl mesele kişiyi buna itecek sebepleri ortadan kaldırmaktır. Akran zorbalığı günümüzde çok fazla ve nedense ciddi şekilde ele alınmıyor. Yapan yaptığıyla kaldığı sürece bu şekilde tepkiler de ortaya çıkmaya devam edecektir. Kitabın bu noktada farkındalık uyandıracağını düşünüyorum. Mahkeme ile ilgili kısımları sevdim. İki tarafın da olaya bakış açısı iyi yansıtılmış. Finali ise çok şaşırtıcı sayılmaz. 

 Genel olarak konuşmam gerekirse maalesef aile yapısı her geçen gün bozuluyor, bunun olumsuz sonuçlarını görmek zor değil.  Aşk adı altında şehvetin anlatıldığı, evlilik dışı ilişkinin normalleştirildiği, plan dışı bebek olursa aldır gitsin mantığı... Toplumumuzu, gençleri koruyacak olanlar bizleriz. Olumsuz şeyler hayatın gerçeği diye doğru olduğu ya da kabul edileceği anlamına gelmiyor. Kitaplarda, filmlerde, her yerde müstehcenlik (insanların aklında sadece bu varmış gibi) görmekten bıktım, itici geliyor sadece. O yüzden kitap beni pek içine çekmedi, beklediğim etkiyi alamadım.

Kendini suçlama, bu senin suçun değil. Ne var ki bu bir yalan. Hepimiz bu noktaya tek başıma gelmediğimi biliyoruz.

Gerçekleri farklı hale getiremezdiniz; yalnızca onlara bakış açınızı değiştirebilirdiniz.

Kırılan bir şeyi onarabilirdiniz ama bunu yapan kişi sizseniz, kalbinizde çatlakların nerede olduğunu hep bilirdiniz.

Bir çocuğun yaptıklarından kendine pay çıkarmak, aynı zamanda yaptığı yanlışların sorumluluğunu da kabullenmek demekti.

Drizzt Efsanesi 13. Kitap (Kılıçlar Denizi)

 

 Drizzt Serisi'nin elimdeki son kitabını okudum. Bu bölümde yine bir yolculuğu okuyoruz. Drizzt ve diğerleri yakın dostları için bir korsanın peşine düşerler. Dostlarına ulaşmanın yolu o korsanı bulmaktan geçiyordur çünkü onun elinde dostlarına ait kuvvetli bir silah vardır.

 Bir kara elfin ve ünlü bir denizcinin gemisiyle peşinde olduğunu öğrenen kadın korsan ise sert çarpışma için hazırlıklara başlar. Kolay kolay yenilmeye niyeti yoktur.

 Son iki kitap bende öncekiler gibi heyecan uyandırmadı. Ben daha çok Drizzt'in iç dünyasına tanıklık etmeyi, onun zamanla şekillenen düşüncelerini okumayı sevmiştim. Aynı zamanda kiralık katil ile aralarındaki gerilimi ve defalarca yüzleşmelerini etkileyici bulmuştum. Seri ilerledikçe Drizzt sanki yan karaktermiş gibi geri plana itildi. Açıkçası diğer karakterler beni pek sarmadı. Hikaye uzasın diye çok da gerekli olmayan olay ve kişilere yer verilmiş gibi geldi bana. Bu da seriyi okurken duyduğum eski heyecanı bırakmadı.

 Drizzt daha çok arada bir dövüşen ve dostlarıyla hareket eden biri haline geldi. Sorunlar büyük ölçüde çözülüp de Drizzt'in içindeki karmaşa azalınca eski derinliğini hissedemedim. Serinin devamını sanırım almayacağım. Kiralık katil Entreri ile alakalı Kiralık Kılıçlar serisi var, alabilirsem o kitapları okumayı istiyorum. Çünkü Entreri olumlu anlamda gelişme göstermeye başlamıştı. :) Alıntılarla veda edeyim.

Muhtemel -ve sadece muhtemel- bir geleceğin yasını tutarken şimdiki zamanın akıp geçmişe karışmasına izin vermekle ne büyük aptallık etmişim.

"Öyleyse artık benim olmayan bir oğuldan onun olmayan bir kız çocuğu torunum var,"

Mutluluğa giden yol, kendine güvenme ve kendi değerini bilme duygusuyla, dünyayı daha iyi bir yer haline getirme veya güçlüklere rağmen inançlarımız için mücadele etme hissiyatıyla inşa edilmiştir.

Hayır, bana yolları ve tehlikeleri verin, doğru olanı yapma yolunda belli bir amaçla ilerleme umudunu verin, bana başarıya ulaşma hissini verin. Ancak öyle mutlu olabilirim.

Gidilemeyen Gezi 🙄

 

 Bugün için bir ay önceden bir turla görüşmüş yer ayırtmıştım. Çok da hevesliydim ama ben ne zaman bir şey istesem en küçük şeyler bile olumsuz sonuçlandığı için bu duruma şaşırmadım. Sanırım talep az diye gezi iptal edilmiş ama bana haber vermeyi akıl edememişler. Sabah sürekli mesaj atıp aramama rağmen yanıt veren olmadı. Haliyle sinirlendim, yanımdaki bir akrabam kendi telefonundan arayınca açtılar, telefonu alıp söylendim ben de. Gezinin iptal olduğuna dair mesaj almadınız mı dedi telefondaki kişi. Aldım da keyfimden sabahın köründe, soğukta bekledim sanki.

 İnstagramdan da yazdım, sonra dönüş yaptılar, kusura bakmayın, hata olmuş, telafi edelim diye. Ücretsiz olarak başka yere götürmeyi önerdiler. Ücretimi geri alayım başka şey istemem, zahmet etmeyin dedim. Artık hevesim de kaçtı o turla bir yere gitmem. Ödeme de geri yapıldı az önce. Akrabam da bir gün arabaya atlayıp beraber gideriz, boş ver turu muru dedi. Havalar biraz daha düzelsin, birkaç akraba birlikte gitmeyi planlıyoruz. En azından kafamız rahat dolaşırız.

 Anlamıyorum böyle basit bir mesele bile nasıl hallolmuyor? Millet günlerce tatil yapar, gezer bir şey olmaz. Günübirlik gezi planı bile burnumuzdan geldi. Neyse, kısmet değilmiş. 

Kış Bahçesi (Kitap)

  

 Bir süredir okuma konusunda yavaşım, Ramazan ve bayram derken günler çabuk geçmiş. Yazardan okuduğum ilk kitaptı bu, oldukça sevdim ben. :)

  Aziz kendi halinde, yalnız yaşayan ve bir süredir bir şey yazamayan bir yazar. Geçimini zor sağladığı bir dönemde gizemli bir telefon alır ve verilen adrese gider. Bir iş teklifi alır ama buna anlam veremez, bir genç kızı takip edip, gün içinde yaptığı şeyleri rapor etmesi istenir ondan. Başta karşı çıksa da kabul eder, kız gezer o gezer, notlar alır. Günler geçtikçe Aziz yaptıklarında bir anlam bulamaz ve işi bırakmaya karar verir. 

 Harun ise hayatın içinde oradan oraya savrulan biri. Ailesini terk etmiş, eski okul arkadaşlarının izini sürüyor. Umutsuzca onları ararken aslında bir amaca tutunabilmenin kendisine sarılıyor. Ailesiyle, geçmişiyle, kendisiyle bile barışık biri değil. Bir adım atsa da bazen devamını getiremiyor, yılmış sanki. 

 Aziz karakteri bana doğal ve samimi geldi. Detaylara çok takılması, kafasının içinde dönen düşünceler ve hayaller, düşündüklerini çoğunlukla bir süzgeçten geçirip de kendini daha yalın ifade etmesi bana biraz kendimi anımsattı. Karakterin kendine has bir duruşu var, okurken ondaki farklılığı hissedebiliyoruz. Biraz da belirsiz bir karakter olduğu için sonraki kararını, hamlesini merak ettim hep.

  Yazarın üslubunu çok beğendim. Cümlelerinin insanın içine dokunan bir yanı var. Kitap boyunca farklı bir tat aldım. Aziz ve Derya'nın sohbetleri çok ilgimi çekti. Birbirinden çok farklı iki insanın bir noktada kesişen yolları ve birbirlerinin hayatlarına olan etkilerini ilgiyle okudum. Özellikle Aziz'in yoğun iç dünyasının bu şekilde ön planda tutulmasını sevdim. Sayfalar ilerledikçe konunun nereye bağlanacağını merak ettim, beklenmedik ve etkileyici bir sonla karşılaştım. Artık yazarın diğer kitaplarını da okumak istiyorum. :)

Kendimden sakladığım rahatsızlığım kendim tarafından fark edildi, sanırım dün gece, sanırım bu sebeple keyifsizim bugün, sanırım anlatmayacağım hemen.

Vakit önemli, artık tamamen kendisine ait de olsa, önemli. İnsan kendisine ait olana mı daha hoyrat davranır yoksa.

Yorgunluktan halının üzerine yığılmak üzereyken, saat sabaha doğruyu gösterirken ve gözlerim kızarmış, içim tıka basa yeni kelimeler üretemeyen bir kalbin kısırlığı ve üretme ihtimalinin umuduyla doluyken, seviyordum kendimi, katıksız, güvenle, merhametle.

Bazı insanların kalbi çatlaklarla doludur. Yaşananların pek önemi yoktur, o çatlakların kapanması için olması gerekenler olmadığı müddetçe, yaşanan her şey o çatlakları büyütür.

Manga Okuyorum (JJK)

 

 Günlerdir fırsat buldukça Jujutsu'nun mangasını okuyordum, sonunda güncele geldim. Zaman zaman manga yazarı Gege'ye kızarak, söylenerek okudum yine de hakkını yemeyim hayal gücü ve zekası kendini belli ediyor. Tabi aksiyon sahneleri mangada çok anlaşılmıyor, animesinin devamı gelse de izlesek. Yazım biraz spoiler içerecek. (manga-sehri.com sitesinden okudum, görseller da oradan alıntıdır.) 

 Bir sürü yeni karakter eklenmiş, bazılarını sevdim, bazılarını hiç sevmedim. Yine de hepsi (neredeyse hepsi) bir amaç için eklenmiş, Lanetler Kralı Sukuna'nın güç kaybetmesine katkıda bulunmak için. Bu Sukuna yüzlerce yıl önce yaşamış, çok güçlü ve yenilmez biri. Planını ağır ağır işleyip Gojo'ya en hasar verebileceği şekilde kendini donatıyor. Tabii özgüvenin vücut bulmuş hali olan beyaz saçlı mavi gözlü Gojomuz yine havalı bir şekilde sahneye çıkıyor ve beklenmedik bir saldırıyla karşılaşıyor. 

 Gege'nin Gojo'yu sevmediğini zaten biliyoruz da neden bu kadar Sukuna'nın tarafında anlamıyorum. Eğer animenin 3.sezonuna yetişirse bu bölümler, heyecanlı bir dövüş bizi bekliyor olacak. En çok bu dövüşü sabırsızlıkla okudum. Burada da anlıyoruz ki Megumi ruhsal açıdan İtadori kadar dayanıklı değil, İtadori yüz kere düşse de tekrar kalkan biriydi, hatta taşıyıcısı olan Sukuna'nın bile dikkatini çekti bu durum. Megumi'nin sonu ne olacak bilmiyorum ama durumunun iyiye gitmesini çok istiyorum. Çünkü animede kendime en yakın hissettiğim karakter oydu. Biraz içine kapanık da bir yanı var, her şeye mesafeli olunca yediği duygusal darbe onu İtadori'ye göre çok daha etkilemiş görünüyor. Dibe düştü, birileri çıkarabilir mi onu bilmiyorum. Öğrenmek için manganın devamını bekleyeceğim mecburen. İtadori de güçlenmeye devam ediyor ama sanki aniden olmuş gibi görünüyor. Onun bu güçlenme aşamasının daha detaylı işlenmesini isterdim. 

 Sukuna ve Gojo dövüşü öncesindeki olaylar biraz uzatılmış gibi geldi bana. Yeni karakterlerle çok bağ kuramadan hepsi birer birer dökülmeye başladı. İtici bulduğum karakterlerin dökülmesine sevindim gerçi orası ayrı. :)

 Jujutsu Kaisen diğer animelere göre biraz farklı. Bazı şeyler hızlı gelişiyor. Mesela çok üzücü olabilecek sahneler üzerinde bile çok durulmadığı için okurken kendinizi hooop başka bir olayın, durumun içinde buluyorsunuz. Dramı pek hissettirmiyor yani, olumsuz gibi görünse de gereksiz şekilde acı ve dramı uzatmıyor. Karakterler geçmişe saplanıp kalmıyor, amaçlarına yönelik harekete geçiyorlar bir an önce. Bu da karakterleri olduğundan daha duygusuz gösterebiliyor. Gojo'yu küçümseyen çok okuyucu/izleyici de var mesela. Bence o bu kişiliğe ile benzersiz biri. Her üstün karakterin aynı davranmasını, her şeye ağlayıp sızlamasını bekleyemeyiz. Gojo'nun başkalarına benzemeyen, rahat ama temkinli, yalnız ama buna aldırmayan, insanlara karşı beklentisiz ama korumacı olan yönünü çok seviyorum. Bu da onu üstün ve ulaşılmaz bir seviyeye taşımış. Ulaşılmaz derken etrafında onu anlayabilen, ona ayak uydurabilecek biri yok.

 Sonuç olarak manga benim açımdan üzücü bir yere doğru gidiyor. Devamında ne olur bilmiyorum ama Gege'nin yaptığı o şeyi geri almasını umuyorum. Bu kadar gıcık bir manga yazarı görmedim. Biraz da iyilere çalışsın canım bu ne? 😅 

  

 Böyle anlamlı bir sahne eklenmişken devamında önemli bir gelişme (dramatik) olmasını beklemiştim, burası bile hızla geçilmiş, Gojo'nun neden sarıldığı belirsiz, tabi onu iyi tanıyanlar niyetini anlayabilir.

 Megumi'nin ruhunda açılan hasar... İtadori'ye rağmen dipten çıkamayacak gibi. Umarım yaşam amacını bulur tekrar.

   

 İtadori 2.sezondaki çöküşlerine rağmen iyi toparlandı, bundan sonra da yıkılmaz gibi geliyor. 

Rüya Günlükleri 3 (Hikaye)

 

 Not: Serinin öncekilerden bağımsız 3. öyküsü. Mushishi animesindeki ışık nehrinden ilham alarak yazdım. Görsel de animeden bir sahne.

 (Eray, makinist, 37 yaşında) 

 Gün batmak üzereyken sıradaki istasyona yaklaştım. Bu şehre her geldiğimde tedirgin hissediyordum. Nedenini anlamasam da kötü bir şey olacağı hissi içimden çıkmıyordu ve buradan ayrılınca rahat bir nefes alabiliyordum.

 Gün sonunda yorgun halde eve döndüğümde çocukların uyumuş olduğunu gördüm. Eşim Hande ise sofranın başında bekliyordu, geç kalmama rağmen gülümsedi. Hemen yemeğe geçtik, ardından o meyve getirene kadar uzandığım kanepede uyuyakaldım.

 Gece karanlığında, rayların üstünde son sürat giderken telaşa kapılmış haldeydim. Beni huzursuz eden o istasyona hızla yaklaşıyordum ve treni hiçbir şekilde yavaşlatamıyordum. Koca trende yapayalnız olduğumu fark edince tedirginliğim daha da arttı, kimseyle iletişime de geçemiyordum, cihazlar çalışmıyordu. Soldaki tepe de geride kaldığına göre birkaç dakika içinde istasyona varacaktım.

 İyice elim ayağıma dolaşmıştı ki istasyona varmamla trenin aniden durması bir oldu. Hızımı alamayınca yere düşüp yuvarlandım. Telaşla dışarı çıktım ama ortalarda kimse görünmüyordu, terk edilmiş bir yere düşmüş gibiydim. Gecenin karanlığında uzaklardan vuran bir ışık huzmesi dikkatimi çekti. O yöne gitme konusunda dayanılmaz bir istek duydum. Merakım ağır basmıştı, istasyonu aşıp köşeyi döndüğümde bir ışık nehri ile karşılaştım. Nerede başladığı ve bittiği anlaşılmayan nehre büyülenmiş gibi baktım. Bu, dünyaya ait bir manzara olamazdı. Işık demetleri gözlerimi alıyordu ama başka yöne bakarsam nehri gözden kaybedebilirdim. İşte bunu göze alamıyordum.

 Birden uyandım, nerede olduğumu algılamaya çalıştım. Gözlerimde hafif sızı vardı, güneşe çok baktıktan sonra etrafı bir süre düzgün göremeyiz ya aynı şeyi yaşadım. Birkaç saniye gözlerimin ortama alışmasını bekledim. Hande de o sırada meyve tabakları ile çıkageldi. “Ne o, uyudun mu yoksa? Gözlerin de kızarmış, uykusuz kalmamaya dikkat et,” dedi.

 Gördüğüm rüya o kadar sıra dışıydı ki aklıma kazanmıştı. Bir yandan elma yerken telefonu elime aldım, hemen günlük uygulamasını açıp rüyayı detaylarıyla yazdım. Hande’ye rüyamdan bahsedince yorgun olduğum için öyle karmaşık şeyler görmüş olabileceğimi söyledi. Belki de haklıydı.

 Ertesi gün son sefere çıktığımda, o garip istasyona yaklaşmak bu kez beni germedi. Aksine içimde bir kıpırtı başladı, ışık nehri aklımdan çıkmıyordu. Dans edercesine kıvrılarak akan ışık demetleri ruhumu aydınlatıyor gibiydi. Sonra basit bir rüyanın bende böyle bir etki yapmasını yadırgadım. İstasyona yaklaştığımıza dair anons yapıldı ve yolcular her zamanki gibi inmek üzere hazırlanmaya başladılar.

 Treni durdurduğumda yolcularla birlikte inmemek için kendimi zor tutuyordum. Gidip bir baksam ne kaybederdim. İçimdeki sesi bastıramıyordum, dışarı çıkmak üzereydim ki yardımcı makinist nereye gittiğimi sordu. Bir yanıt vermeden geri döndüm, sorgularcasına yüzüme bakmayı sürdürdü. O an kararımı verdim, en azından izin günümde gelip burada rahatça dolaşabilirdim.

 O gece evde bizimkilerle bir süre vakit geçirdim. Çocuklar bugün oldukça hareketli ve neşeliydi. Sonunda onları yatağa yatırdığımızda esnemeye başladım. “Geç olmuş, hadi biz de yatalım,” dedi Hande.

 “Yarın izinliyim ama istersen birlikte film izleyelim. Ne zamandır diyordun.”

 Hande gülümseyip bana sarıldı. “Olsun, başka zaman izleriz. Yorgun görünüyorsun, çocuklar da rahat durmadı bugün.” Gerçekten de öyleydi, başımı yastığa koyar koymaz gözlerim ağırlaşmaya başladı.

 Işık nehrinin çok daha yakınındaydım. Nehrin derinliğini anlamak güçtü. Işıltı adeta başımı döndürüyordu, dünyanın geri kalanı silinip gitmiş gibiydi. Bakmaya doyamadığım manzarayı sadece gözlerimle değil adeta tüm duyularımla algılıyordum. Nehrin sesi yumuşacıktı, tamamen gevşemiştim, dünyevi dertler benden uzaklaşmıştı. Nehre daha da yaklaştım, ışığa dokunmak istiyordum. Belki yanardım ama buna değerdi. Bir dokunsam kopmaz bir bağla nehre bağlanacakmışım gibi geliyordu. Yavaşça ışıltılara dokundum, bir ferahlık kapladı içimi. Başımı eğip suya soktum, her yer bembeyazdı, sonra yavaşça başımı kaldırdığımda her şeyin karanlığa görüldüğünü fark ettim. Işık nehrine maruz kalmanın gözleri yiyip bitirdiği bilgisi zihnime aktı.

 Bağırarak uyandığımda gerçekten göremediğimi fark ettim. Her yer zifiri karanlıktı. Eşimin kalkıp telaşla ışığı yaktığını işittim ancak gözlerimdeki sancı devam ediyordu ve en ufak bir ışık dahi göremiyordum. “Eray gözlerin!” diye haykırdı Hande. “Gözlerin tamamen beyazlaşmış."