Savaş Çığırtkanı- 13.Bölüm (Roman)

 

BÖLÜM 13

 

Vadideki Gerginlik-Melmor

 

Okyanusta yol alan grup gorpa saldırısından başka bir macera yaşamadı. Uzun yolculuk sonunda Melmor' a vardıklarında buna en çok sevinen Farak oldu. Gemi kıyıya yanaştıktan sonra diğerleri eşyalarını toplamakla uğraşırken Farak çoktan kendini kıyıya attı. Liman tüccarlarla ve balıkçı tekneleriyle doluydu. İnsan kalabalığını aşıp ilerlemek zordu.

İyice sabırsızlanan Farak bağırarak elini kolunu sallamaya başladı. “Çok yavaşsınız, acele edin biraz. Yapacak çok işimiz var daha.”

“Ne yaptığını sanıyor bu? Tüm dikkatleri üzerimize çekiyor,” diye söylendi Yenira. Sonra gözlerini Farak’ a dikerek elini boynuna götürdü ve ‘sen öldün’ dercesine bir hareket yaptı. Bunun üzerine Farak sessiz sedasız beklemeye başladı.

“Uğraşma şu çocukla,” diye güldü Berzab, bir yandan da taşıdığı bavulla cebelleşiyordu.

Ceddil sırtına attığı çantayla hemen Farak' ın yanına vardı. Diğerleri de onlara yetiştiğinde Farak Yenira ile göz temasında bulunmaktan kaçındı, onun korkutucu bir yanı olduğunu düşünüyordu. Her ne kadar deli gözüyle bakılsa da Ceddil Tiran' dan sonra en iyi anlaştığı kişiydi.

Saraydan at arabası ile ayrılmışlardı fakat gemiye binmeden önce at arabasını geride bırakmışlardı. O yüzden bir süre limanın çevresinde dolanıp satın alabilecekleri bir at arabası aradılar. Mallarını satıp da köyüne dönecek olan orta yaşlı bir adamla karşılaşınca onu ikna edip atını satın aldılar. Neyse ki at arabası herkesi alabilecek büyüklükteydi. Hemen eşyaları yükleyip yola düştüler.

Limanın kalabalığını aştıktan sonra sakin bir yola girdiler. Yolun sağ tarafında küçük kayalıklar yükseliyor, sol tarafında ise yeşil bir düzlük uzanıyordu. Sessizliğe bürünen Tiran Farak’ ın gözünden kaçmadı. “Böyle kara kara ne düşünüyorsun?”

“Şu an bunu söylemem doğru mu bilmiyorum ama içimde kötü bir his var.” Farak kolunu Tiran' ın omzuna koydu. “Hadi ama yapma böyle. İlk defa evinden bu kadar uzağa geldiğin içindir.”

“Belki öyledir,” dedi Tiran, gülümsemeye çalıştı.

Ceddil dirseğiyle Farak' ı dürttü. “Hey, duyduğuma göre gideceğimiz şehirde dövüş müsabakaları başlamış. Zorlu rakipler olacağına eminim.”

“Vayy, gerçekten mi? Biz de katılmalıyız.” Farak kendini kaptırıp ayağa kalktı. “Ortalığın tozunu attıralım!” Ceddil de ayağa kalktı, havaya yumruklar atıyordu. “Kesinlikle yapacağız. Gücümüzü gösterelim.”

Atı süren Yenira daha fazla kendini tutamadı: “Oturun be! Siz ikiniz ne saçmalıyorsunuz?” İkili sessizce oturunca Tiran gülmeye başladı, neşesi yerine gelmişti.

Herkes acıkmaya başladığında şehrin girişindeki ilk handa durdular. Hanın önünde bir kaç at arabası vardı. Atlar yalaktan su içip saman yiyordu. Başlarında bekleyen on beş yaşlarında bir çocuk vardı. Çocuk Yenira ve diğerlerini görünce koşturarak yanlarına geldi.

“Hoş geldiniz efendim. Hanımız oldukça büyüktür. Çok rahat edeceğinize eminim. Atınız ile ben ilgilenirim.”

“Peki, at sana emanet. Fakat bir aksilik çıkarsa kendini ölmüş bil,” dedi Yenira soğuk bir sesle.

Çocuğun yüzündeki gülümseme anında soldu. İtaat edercesine başını hızlıca salladı. “Elbette efendim, çok dikkatli olacağım.”

Adamları içeriye buyur ettikten sonra çocuk koşarak atın yanına gitti. Yenira kocaman elleriyle ahşap kapıyı itti. Kapı açılır açılmaz içerinin tüm gürültüsü adeta dışarı taştı. Berzab yüzünü buruşturarak içeriye adım attı. Kuru gürültüden hiç hoşlanmazdı. Han gerçekten de çok büyüktü. Masaların üstünde güzel bir örtü vardı. Han sahiplerinin temizlik konusunda hassas oldukları belliydi. Masadaki cam sürahiler ve bardaklar parlıyordu. Birkaç kişi iştahla yemek yiyordu. Han sahibi kollarından yağ akıtarak yemek yiyenlere dik dik baksa da çenesini kapalı tutuyordu. Sonunda kapıda beliren yeni müşterileri fark edince hemen onları karşıladı.

“Buyurun, ne istersiniz? Çeşitli yiyeceklerimiz ve çok sayıda boş odamız var.”

“Odaya ihtiyacımız yok. Yemeklerinin tadına bakmaya geldik. Bakalım övüldüğü kadar var mıymış?” dedi Berzab.

Han sahibi buna gülümseyerek karşılık verdi. Sonra büyük masalardan birini onlara gösterdi. Adam uzaklaştıktan sonra genç bir oğlan gelip siparişleri aldı.

“Demek çok övülen yemeklerden yemeye geldin?” dedi Boratak dalga geçerek.

“Ne yapalım. Şu an çok açım ve eğer adam en güzel yemeklerini karşıma koymazsa çileden çıkabilirim,” dedi Berzab gülümseyerek.

“Zaten sadece acıktığında bu kadar haşin oluyorsun.”

Tezgahın yan kısmındaki sahnede birkaç kişi enstrüman çalıyordu. Arada bir müzik sesini bastıran kahkahalar yükseliyordu masalardan. Farak ise kendini müziğin ritmine kaptırmış çevresinde olanlardan habersizdi.

İskemleye oturmuş, ortadaki kadın keman çalıyordu. İnsanın içini titretecek bir melodi yayılıyordu etrafa. Onun sol tarafındaki delikanlı zaman zaman yükselen bir tonda piyano çalıyordu. Gözleri kapalı halde parmakları tuşlar üstünde gelip gidiyordu. Sağ tarafındaki genç ise tambur çalarak diğer ikisine eşlik ediyordu. Müzik bittiğinde Farak coşkuyla alkışlamış ve tüm dikkatleri üzerine çekmişti. Tiran' ın içten gülümsemesi, diğerlerinin alaycı bakışları karşısında yüzü kızardı. Bir anlığına başını sahneye çevirdiğinde ise kadının kendisine gülümsediğini gördü. Daha da kızararak yüzünü başka tarafa çevirdi.

Buharı üstünde tüten, mis kokulu yemekler gelince Berzab ve Ceddil hızla yemeye başladı. Keçi eti yahnisi, kuzu çevirme, güveçte pişmiş hindiye özel olarak hazırlanmış acı ve baharatlı soslar eşlik ediyordu. Buz gibi acı şalgam eşliğinde herkes tıka basa yedi.

“Vay be, saraydan sonra hiçbir yerde bu kadar leziz yemekler yememiştim,” dedi Berzab.

“Al benden de o kadar,” dedi Ceddil.

“Hadi, yavaştan toparlanalım da yola koyulalım bir an önce,” dedi Yenira.

Yemeğin ardından ellerini yüzlerini iyice yıkadılar. Sonrasında ücreti ödeyip handan ayrıldılar. Kapıdan çıktıkları anda az önceki çocuk yanlarında bitti. “Efendim atınıza su ve yem verdim. Hiç bir aksilik çıkmadı,” dedi aceleyle.

“Aferin çocuk,” dedi Yenira ve elindeki bakır parayı ona uzattı.

Çocuğun yüzünde büyük bir gülümseme belirdi. Yenira' ya teşekkür etti. Grup tekrar yollara düştü. Büyükçe bir şehre vardılar. Şehrin çok kalabalık olması gözlerini korkutmuştu. Çeşit çeşit malzemelerin satıldığı dükkânlar şehir sokaklarını kaplıyordu. Şehirdeki savaş okulu görkemli yapısı ile dikkatleri çekiyordu. Etrafı kalın ve yüksek duvarlarla çevrili olmasına rağmen içeriden kılıç çarpışmalarının sesi geliyordu.

Biraz ileride bir kalabalık toplanmıştı. Lider Saraç’ ı suçlayan bazı kişiler onun tahttan inmesi gerektiğini haykırıyordu. Her an bir kavga patlak verecek gibiydi. İçlerinden biri bağırdı. “Bir toplantıyı bile doğru düzgün idare edemeyen biri liderimiz olamaz!” İtirazlar da yükseldi hemen. Yenira atı durdurup izlemeye başladı.

“Burada işler oldukça karışmış. Biz bile Lider Saraç’ ı suçlayamazken bunlar nasıl bu kadar suçluyor anlamıyorum,” dedi Tiran.

“İnsanlar böyle işte. Aralarına bir kıvılcım atman yeter. Bu onları koca bir şehri bile yakabilecek bir yangına dönüştürür,” dedi Berzab sıkkın bir halde.

“Burada sinirler iyice gerilmiş anlaşılan, gevşetmek gerek değil mi Ceddil?” dedi Farak Ceddil’ e göz kırparak.

Ancak Berzab’ ın öfkeli bakışları Farak’ ın hemen çenesini kapatmasına neden oldu. Berzab bu iki deliyle buraya kadar bile gelebildiklerine hayret ediyordu. Acaba görevi tamamlayabilecekler miydi? Başını iki yana sallayarak “çok zor,” diye mırıldandı.

Yenira düşünceli halde olanları izliyordu. Meydandaki karmaşa iyice büyüdü. İnsanlar birbirine saldırmaya başladı. Sandalyeler, masalar havada uçuşuyordu. Adamlardan birinin rastgele fırlattığı taş Ceddil’ in başının dibinden geçti. Siniri hemen tepesine çıkan Ceddil adamlara dalmak üzere harekete geçecekti ki Berzab kolundan yakalad.

“Bu işe bulaşma sakın. Hemen şimdi buradan gidiyoruz.”

“Ama adamları görmüyor musun?”

“Boş ver onları. Gidiyoruz dedim, o kadar.”

Ceddil öfkeli bakışlarını bir süre Berzab’ a dikti. Yenira grubun lideri olarak gizli görevin önemini herkese hatırlatmak zorunda hissetti kendini. Ceddil' i bir kenara çekti.

“Seninle ne yapacağız biz böyle? Yapacağın hiç bir şeyin sonunu düşünmeden hareket ediyorsun.”

“Herkes hak ettiğini yaşamalı,” dedi Ceddil.

“Öyle mi beyefendi? Peki, kimin neyi hak ettiğine sen mi karar vereceksin?”

Ceddil bir şey demeyince Yenira sözlerini sürdürdü. “Lütfen biraz sakin kalabilmeyi dene. Neden bu kadar hırçınsın bilmiyorum ama gücünü gerçek dövüşlere sakla. Sen iyi bir savaşçısın.”

Ceddil sessizliğini korudu. İtaat etmek hoşuna gitmese de Yenira' nın haklı olduğunu biliyordu.

Her şeyi geride bırakarak at arabasına bindiler. Yenira kısa süre sonra bir dükkânın önünde durdu. Attan aşağıya atlayınca dükkân sahibi kapıda belirdi.

“İçeri buyurun efendim. Her çeşit silah bulunmaktadır dükkânımızda,” dedi adam yapmacık bir neşeyle.

Yenira hiçbir şey demeden dükkâna adım attı. Diğerleri de arkasından içeriye girdi. Yenira duvarda asılı kılıçlara yöneldi. Bazılarını eline alıp inceledi. Kimisi çok uzundu, kimisi çok hafifti, kimisinin de kabzası daha kolay kavrayabilmek için kıvrımlıydı. Farak bir köşede sıralanmış mızrakları inceliyordu. Dükkân sahibi mızraklar hakkında ona bilgi verdi.

“Bu son model bir mızraktır. Daha çok hasar vermek amacıyla yapıldı. Ucunun ne kadar sivri ve uzun olduğunu görüyor musunuz?” dedi adam mızrağı Farak' ın burnunun ucuna tutarak. Farak kafasını geriye doğru çekip anladığını belirtti.

Yenira eline aldığı bir kılıca etkilenmiş gibi bakıyordu. Kılıcı uzun süre elinde evirip çevirdi. Kılıç çok keskindi ve kabzasındaki küçük düğme dikkatini çekti.

“Bu düğme de neyin nesi?”

“O düğme sayesinde kabzadan zehirli iğneler fırlar. Rakibi öldürmez fakat bayıltır,” dedi satıcı.

Yenira bir süre daha inceledi kılıcı. Kabzasının iç tarafında, metalin hemen üst kısmında küçük bir delik vardı. Anlaşılan zehirli iğneler buradan çıkıyordu.

“Anlıyorum. O halde onu satın alıyorum.”

Satıcı yedek iğne ve zehir de verdi. Adam elindeki en iyi kılıçlardan birini sattığı için memnundu. Farak da yeni bir ok takımı aldı. Dükkân sahibi neşe içinde onları uğurladı.

Aradan geçen bir saatin ardından yemyeşil bir vadiye vardılar. İki tarafta kıvrılarak uzanan yeşil tepelerin arasındaki dar bir geçitte ilerliyorlardı. Çeşit çeşit ağaçlar tepeleri süslüyordu. Uzaklardan su sesi işitiliyordu. Birkaç kartal havada süzüldükten sonra gözden kayboldu. At arabasını bu kez Boratak kullanıyordu ve Berzab da yanına oturuyordu. Farak arabanın arkasında ayaklarını aşağıya sarkıtmış, ellerini başının altında kenetlemiş yatıyor, Ceddil ve Tiran sohbet ediyordu. Farak' ın yanında oturan Yenira' nın gözleri ise çok uzaklara dalmıştı. Kollarını dizlerinin üstüne koymuş kıpırtısız bir halde duruyordu. At aniden kişneyerek durunca Yenira’ nın bakışları Boratak' a kaydı.

“Eşkıyalar, yanlış yerde avlanıyorlar,” dedi Berzab arkada oturanlara dönerek.

On kişilik bir grup yan yana sıralanıp yolu kapatmıştı. Hepsinin de yüzünde siyah peçe vardı. Kimisi balta, kimisi kırbaç, kimisi kılıç taşıyordu. Tehditkâr bir şekilde at arabasının karşısında dikiliyorlardı. Bol pantolonlarının paçaları siyah çizmelerinin içine sokuşturulmuştu. Dizlerine kadar uzanan mavi entarileri bel hizasından siyah kuşaklarla bağlanmıştı. Bileklerinden dirseklerine kadar uzanan siyah kollukları vardı.

“Anlaşılan bunlar yanlış kişilere çattıklarının farkında değiller,” dedi Yenira at arabasından aşağıya atlayarak.

“Tam on kuş avucumuza düştü,” dedi Ceddil gözlerini kısarak.

Şimdi hepsi aşağıya inmiş ve silahlarına sarılmıştı. Farak rakiplerin kalabalık olması yüzünden yayını kullanmaya karar verdi. Ne kadar kısa sürede onlara zarar verebilirse durum lehlerine dönerdi. Peçeli adamlar at arabasına doğru ilerledi. Sanki ayakları ile yeri delecekmiş gibi bir havada yürüyorlardı. Berzab sessizce onları izlerken, Ceddil bir an önce saldırıya geçmek için dişlerini sıkıyordu. Peçelilerden en önde olanı konuşmaya başladı.

“Mallarınız ve canlarınızı bize bırakmadan buradan geçemezsiniz,” dedi alaycı bir sesle.

Sesi ne kadar alaycı çıksa da gözleri bunun tam tersini anlatıyordu. Ölümü çağıran bakışları vardı ve kolay bir rakip olmadığını gösteriyordu herkese. Farak işin ciddi olduğunu biliyordu. Yayını gerip hazır vaziyette beklemeye başladı. Kara peçeli adam onu görmezden gelip konuşmasına devam etti.

“Tabii, eğer korkup kaçmayı seçmezseniz,” diye devam ettiğinde ses tonu daha kalın ve yırtıcı çıkıyordu.

Peçeli adamın ten rengi hafif esmerdi. İri, kara gözleri zalimce parlıyordu. Zift karası dağınık saçlarının bir tutamı alnına düşüyordu. Adamların tek isteklerinin ölümcül bir dövüş olduğu belliydi. Ancak karşı taraf da geri adım atmamakta kararlıydı. Çünkü alttan almaya çalışsalar bile peçelilerin dövüşten vazgeçmeyeceğine emindiler.

“Ben de aynı şeyi sizlere söyleyecektim. Eğer aklınız varsa hemen buradan toz olursunuz. Karşımıza çıkma cesaretini gösterdiğinize göre sizi temin ederim ki kaçınılmaz bir son sizi bulacak,” dedi Yenira.

Peçeli adam ürkütücü bir kahkaha attı. Yanındakiler ise daha şimdiden çıkacak olan büyük dövüşe odaklanmış gibi sessizce bekliyordu.

“Seni sevdim yabancı. Şimdi daha da sabırsızlanmaya başladım. Uzun zamandır dişimize göre rakipler bulamadık. Bu vadiden geçmek de sizin kör talihiniz olsa gerek. Çünkü daha önce bizle dövüşme cesaretini gösteren kimseyi sağ bırakmadık.”

“Hadi başlayalım o halde,” diye bağırarak ileri atıldı daha fazla sabredemeyen Ceddil.