Savaş Çığırtkanı- 10.Bölüm (Roman)

 

BÖLÜM 10

 

Soğuk Diyar-Dazzap

 

Bir diğer grup okyanusun güneyine doğru yol aldı. Kanyul ülkesini geçerek Dazzap’ a varmaları bir haftayı buldu. Dazzap onları umduklarından da soğuk karşıladı.

Markos paltosuna iyice sarıldı. Soğuğu hissetmemeye çalışsa da yapamıyordu. Uzun, dalgalı, beyaz saçları kulaklarını örtüyordu. Zayıf ve uzun boyluydu. Dövüşlerde ve avlarda daha çok arbaletini kullanmayı tercih ederdi.

En zorlananlar atları süren Mir ve Holant’ tı. Yüzlerine vuran soğuk rüzgâra alışık değillerdi. Mir parmakları buz kesince yün bir eldiven giymek zorunda kaldı. Kapüşonunu neredeyse yüzünü kapatacak kadar indirmişti. Mir’ in hemen arkasından ilerleyen Holant’ ın da ondan farkı yoktu.

İkisi çok eski arkadaşlardı. Mir yirmi sekiz, Holant otuz yaşındaydı. Mir’ in kıvırcık saçları ensesini ve alnını kapatacak uzunluktaydı. Holant’ ın kara saçları ise yok denecek kadar kısaydı. Holant iriyken, Mir daha narin bir yapıya sahipti.

“Burası tahminimden de kötüymüş. Bari donmadan önce dönebilsek,” diye söylendi öndeki at arabasında bulunan Dorma.

“Abla, daha yeni geldik. Sen şimdiden gitmeyi düşünüyorsun,” dedi gülümseyen Har.

“Al benden de o kadar. Gerçekten pişman oldum buraya geldiğime,” dedi Yusan titremesini engellemeye çalışarak. Kalın eldivenleri ve montunun altında bile üşüyordu. Kafasına da kalın, bir şalı iyice dolamıştı ve sadece yüzünün bir kısmı görünüyordu. Esmer teni ve sürme çekilmiş kocaman, yeşil gözleri daima onu olduğundan hırçın gösterirdi. Fazla şikâyet etmeyi sevmeyen biri olsa da soğuktan nefret ederdi. Ok kullanımında pek çok savaşçıdan daha kabiliyetliydi.

Dorma’ nın karamel rengi saçları, dümdüz uzanıyordu. Gözleri açık kahverengiydi. Başında örgü bir şapka vardı. Silah kullanımı, binicilik, yakın dövüş gibi pek çok konuda yeteneği vardı. Yaşına rağmen kardeşi Har da oldukça yetenekliydi.

Kazzam grubun en güçlü üyesiydi. Onun fiziksel gücü normal bir insanın üstündeydi. Yüzlerce kiloluk yükü sırtında taşıyabilirdi. Ayrıca yumrukları çok sertti. Butah’ ta Lider Zorkan’ dan sonra yumruğu en sıkı olarak bilinen kişiydi.

Kapalı at arabası yolda ilerlerken Har buğulanmış camdan dışarıya bakıyordu. Gökyüzü bembeyaz, yoğun bulutlarla kaplıydı. Birden at arabası durunca herkes ne olduğunu merak etti. O sırada kapıyı açan Mir şiddetli soğuğun içeriye dolmasına neden oldu. Mir’ in yüzü soğuktan kızarmaya başlamıştı. Zorlukla konuşabildi. “Bu, böyle olmayacak. Bir sığınak bulup ateş yakmalıyız. Bir süre ısınmadan daha fazla devam edemeyeceğim.”

Dorma onun haline acımıştı. “Peki, öyle yapalım. Sen iyi misin? İstersen bir süre ben süreyim atı.”

“Sığınacak bir yer bulana kadar dayanabilirim,” dedi Mir. Kapıyı kapatıp tekrar atı sürmeye başladı.

Yaklaşık yarım saat sonra haritada gözüken bir alana vardılar. Kayalık alanda mağara ya da onun gibi bir şey bulabileceklerini düşünüyorlardı. Soğuğa karşı dayanıklı birkaç ağaç türü çevreyi süslüyordu. Yeşil, iğne yapraklı ağaçlar zor şartlara direnircesine ihtişamlı bir görünüme sahipti.

Markos kayalığın arka kısmını dolaştığında eski bir kulübe buldu. Hiç oyalanmadan bu terk edilmiş kulübeye yerleştiler. İçeride eski bir soba vardı. Kazzam kulübenin dışında yığılı odunlarla sobayı yaktı. Odunlar çıtırdayarak yanarken herkes sobanın etrafını sardı. Kırılmaya başlayan soğuk herkesi kendine getirmişti. Kulübede neredeyse hiç eşya yoktu ama camların sağlam olması ve kulübenin çok da büyük olmaması sayesinde ortam kısa sürede ısındı. Yusan çantasından yiyecek bir şeyler çıkarıp diğerlerine ikram etti.

“Yalnız, çok fazla yiyeceğimiz kalmadı. Bundan sonra avlanmamız gerekecek.”

“Avlanma konusunda endişe duymayın. Ben hallederim,” dedi Markos elinde tuttuğu arbaleti göstererek.

“Fakat şunu da unutmayın ki iç kesimlere gittikçe hava daha da kötüleşecek ve belki kurtlarla karşılaşacağız. Kurtlar bizim yabancı olduğumuzu sezerse bize saldırabilir. Çok dikkatli olmalıyız,” diye ekledi Yusan.

“Birkaç kurtla başa çıkabileceğimizi sanıyorum. Hepimiz oldukça yetenekli kişileriz,” dedi Holant.

“Mesele bu değil. Eğer onlar sıradan kurtlar olsaydı belki rahatlıkla onları haklayabilirdik. Birçoğu özel olarak eğitilmiştir. Lider Zorkan’ ın nasıl biri olduğunu bilirsiniz,” dedi Dorma.

“Evet, Lider Zorkan kurtlara düşkündür. Hatta ülkedeki tüm kurtlara sahip çıkma gibi bir huyu var. Eğer kurtlarına bir zarar geldiğini öğrenecek olsa ne yapar sizce?” diye araya girdi Yusan.

“Yani, ne öneriyorsunuz bize?” dedi Mir meraklanarak.

Yusan hemen haritayı açtı ve eliyle bir yol çizdi. “İşte buradan gidersek kurtlarla karşılaşma şansımız çok az olacak. Yol biraz uzayacak ama en azından bu bölgeye daha kolay uyum sağlayabileceğiz. Haritada az da olsa bir bitki örtüsü görünüyor, demek ki buraya biraz daha ılıman bir hava hâkim. Ne dersiniz?”

“Peki, ben kabul ediyorum,” dedi Mir.

Diğerleri de Yusan’ ın söylediklerini mantıklı bulmuş ve kabul etmişti. Sonra iştahla karınlarını doyurdular ve biraz daha ısınabilmek maksadıyla öylece sobanın başında beklemeye devam ettiler.

Markos’ un aklına takılan bir şey vardı ve sonunda bunu dile getirdi. “Ya bir şekilde kurtlarla karşılaşırsak ve savaşmak zorunda kalırsak ne olacak?”

“Şansımız yaver giderse Lider Zorkan bunu öğrenmeden ülkeden ayrılmış oluruz,” dedi Yusan ciddi bir ses tonuyla.

“Kendimize asıl şunu sormalıyız. Ya Lider Zorkan ülkesine sızan kişilerin Butah’ tan geldiğini öğrenirse ne olacak?” dedi bir süredir sessizliğini koruyan Kazzam.

Herkes onun ne demek istediğini anlıyordu. Lider Canova ile arası çok iyi olan Lider Zorkan bunu öğrenirse kendisine ihanet edildiğini düşünecekti. Böylece Butah ile olan yakınlığına bir son verecekti.

“Hiç parlak şeyler olmayacağı kesin. Gözü dönen Lider Zorkan ne yapabilir bilemiyorum,” dedi Mir endişeli bir halde.

“Lider Canas her ne kadar babasını düşünüyor olsa da bizi buraya yollamakla yanlış yaptı. Şahsen ben Lider Zorkan’ a güveniyorum. Lider Canova’ nın ölümü ile hiçbir bağlantısı olmadığına eminim,” dedi Kazzam.

“Yapacağımız tek şey kendimizi iyi saklamak olacaktır,” diyerek konuya noktayı koydu Dorma.

O gün orada gecelemeye karar verdiler. Bu havada karanlıkta ilerlemek daha zor olacaktı onlar için. Sobanın yanı başında, yere açılan kilimlerin üstüne uzandı herkes. Sobadan yayılan ısının etkisi ile gevşeyip kısa sürede uykuya daldılar.

“Kalkın millet. Sabah oldu.”

Mir’ in sesi odayı doldurduğunda birkaçı homurdanarak kalktı. Ellerinde kalan son azıkla da kahvaltılarını yaptılar. Yarım saat içinde hazırlanıp yola düştüler. At arabalarını bu kez Kazzam ve Markos sürüyordu. Yol ayrımına vardıklarında Yusan’ ın bahsettiği yere saptılar.

Saatlerce yol almalarına rağmen az sayıda at arabası yanlarından geçip gitti. Yolda oyalanmamak için herkes olabildiğince hızlı sürüyordu atını. Dışarıyı izleyen Har yakınlardaki bir tepede bembeyaz bir kurdun koşarak gittiğini fark etti. Sırtında on beş yaşlarında bir genç vardı. Kurt o kadar hızlı ilerliyordu ki Har sadece birkaç saniyeliğine onu izleyebilmişti.

Yolları bir şehre vardığında durup dinlenmeye karar verdiler. Şehrin sokaklarını adımlarken insanları izliyorlardı. Hayat şartları zor olmasına rağmen buranın insanı buna alışkın görünüyordu. Zeminde bir karış kadar kar vardı. Buz tutmuş yollarda çocuklar kaymaya çalışıyor, kendi aralarında eğleniyorlardı. Evlerin çoğu tuğladan yapılmıştı. Soğuğu engelleyecek malzemelerle evlerin dış cephesi kaplanmıştı. Şehrin merkezindeki bir okulun önünden geçtiler. Kazzam okulun bahçesinde zorlu bir eğitimden geçen çocukları görebiliyordu. Sırtlarındaki ağır yüklerle engelleri aşıyor, baltalarla kurumuş ağaçları kesiyorlardı. “Daha hızlı ve dayanıklı olmalısınız,” diye bağıran eğitmenin sesi yankılanıyordu bahçede. Kazzam çocukların haline acımıştı. Dazzap’ ta okul eğitimi daha küçük yaşlarda başlardı. Çünkü onların zor yaşam koşullarına bir an önce uyum sağlamaları ve hayat mücadelesi vermeleri gerekiyordu.

Bacası tüten evler gösterişten çok uzaktı. Burada insanlar çok çalışır, yiyeceklerini stok yapar ve sadece gerektiği kadar harcarlardı. Zaman zaman Lider Zorkan’ ın halka yardımcı olduğu olurdu. Kurtlar hem taşımacılıkta hem de ulaşımda kullanılırdı. Bu, insanların yaşamlarını bir hayli kolaylaştırıyordu.

Evlerden birinin bahçesi çok büyüktü ve içinde küçükbaş hayvanları beslemek için bir barınak vardı. Barınağın da bacasından kara dumanlar yükseliyordu. Yaşlı bir kadın barınağın kapısını açtığında bir horoz dışarı fırladı. Horoz bir süre karın üstünde debelenip yiyecek bir şeyler aradı. Sonra üşümüş olacak ki sesini dahi çıkarmadan barınağa geri döndü. Beş yaşlarında bir çocuğun gri, yavru bir kurdu kovalaması da herkesin gülümsemesine neden oldu.

“Kurtların bu kadar dost canlısı olduğunu bilmezdim,” dedi neşelenen Mir.

“Gerçekten ilginç bir manzara,” dedi Yusan.

Kazzam araya girdi. “İşte şurada bir şeyler yiyebiliriz.”

Böyle bir yerde lokantaya rastladıkları için şanslıydılar. İçeriye girdiklerinde onları karşılayan sıcak hava karşısında rahatladılar. Mir ellerini ovuşturarak masalardan birine oturdu. Diğerleri de onu izleyip masaya dizildi ve sipariş verip beklemeye başladılar.

İçeriyi yemek kokuları sarmıştı. Tezgâhın arkasındaki rafta çeşitli baharatlar sıralıydı. Buranın yemekleri bol acılı ve baharatlı olurdu hep. Dev kazanda pişen sıcak, yöresel çorba müşterilerce en tercih edilen yemekti.

“Şimdi nasıl bir yol izleyeceğiz?” diye sordu Markos.

“Yemeklerimizi bitirince hemen yola çıkalım diyorum. Biraz daha batıya ilerlememiz gerekiyor. Oradaki ormanlık alanda yeteri kadar avlanabilirsek güneye ilerleyeceğiz. Ki bu da daha fazla miktarda kar demektir. Saklı Mekân’ a varana kadar işimiz biraz zor olacak,” dedi Dorma.

“Güneye ne kadar ilerlersek kurtların sayısı o derecede artacaktır. Bence zehirli iğneler hazırlayıp bunlarla kurtları vurursak fazla dikkat çekmeden yolumuza devam edebiliriz,” dedi Kazzam.

“Zehirli iğneler mi?” dedi Yusan dikkat kesilerek.

“Biliyorsunuz ki Dazzap’ ta zehir bulmak çok kolaydır. Ormanlarda bulunan bazı zehirli bitki çeşitlerini biliyorum. Oradan topladığımız bitkilerle zehirli bir karışım elde edebilirim. Ağaçların dallarını yontarak iğne yaparsak gerisi hallolmuş olacak. Fakat bu dediğim öldürücü bir zehir olmayacak. Sadece kısa bir süreliğine felce neden olacak. En azından kurtlardan uzaklaşana kadar zaman kazanmış olacağız.”

Herkes Kazzam’ ın fikrini beğenmişti.

“O halde doğruca ormana gidiyoruz,” dedi Yusan. Tüm problemler çözülmüş göründüğü için şimdilik keyfi yerine gelmişti.

Masa yemeklerle donatılınca çok kısa bir sürede her şeyi silip süpürdüler. İstemeyerek de olsa lokantadan ayrılıp yakıcı rüzgâra adım attılar. Şehirden çıkıp batıya doğru ilerlediklerinde rüzgâr da hızını azaltmıştı. Bahsedilen ormana varmaları üç günü buldu. Bu süre zarfında bazı yerlerde durup avlanmışlardı.

“Ben ve Mir ağaçları oyma işine başlarken siz de daha fazla yiyecek toplamaya bakın. Vaktimizi boşa harcamayalım,” dedi Kazzam elindeki kızarmış ete ısırırken.

“Dorma, Har ve ben ormanın etrafını dolaşacağız. Belki bir şeyler buluruz,” dedi Yusan.

“Ben de avcılık işine devam edeyim,” dedi Markos.

“Ayrıca elimizdeki yakacaklar da bitmek üzere. Burada bulabileceğim çalı çırpı ne varsa toplayıp arabaya yüklerim,” dedi Holant.

Yemeğin ardından Kazzam en uygun olan ağacı aramaya başladı. Sonunda ağaçlardan birine tırmandığında Mir aşağıdan seslendi.

“Sen onun yeterince kullanışlı olacağına emin misin?”

“Görünümü seni yanıltmasın. Çok işimize yarayacaktır.”

Kazzam elini hemen yan taraftaki dala koydu.

“İşte bu dal mükemmel görünüyor.”

Mir ağaçlardan anlamadığı için tüm dallar ona aynı görünüyordu. Bu yüzden Kazzam’ ın işine karışmak istemedi.

“Peki, onu nasıl kırmayı düşünüyorsun? Bir baltamız bile yok.”

Bunun üzerine Kazzam güldü. Cebinden muştayı çıkarıp parmaklarına geçirdi ve diğer eliyle ağacın gövdesine sıkıca sarılıp dala kuvvetlice vurdu. Birkaç vuruştan sonra dal çatırdayarak yere düştüğünde Kazzam’ ı izleyen Mir’ in ağzı açık kaldı. “Harikasın sen.”

Kazzam ağaçtan indiğinde Mir onun elinin kana bulandığını gördü ve kendisini bu kadar zorladığı için ona çıkıştı. Sırt çantasından bir bez parçası çıkarıp Kazzam’ ın elini sardı.

“Teşekkürler. Hadi şimdi asıl işimize dönelim,” dedi Kazzam.

“Ne yani, bu halde bir de yontma işiyle mi uğraşacaksın.”

“İyiyim ben, hem diğer elimi de iyi kullabilirim.”

İkisi birlikte bir ağacın kenarına oturup çakılarını çıkardılar. Ahşap yontma işi zahmetli bir işti. İkisi tüm dikkatlerini işlerine vermişlerdi. Mir ilk iğnesini bitirdiğinde Kazzam’ a gösterdi.

“Bu nasıl olmuş sence?”

“Biz kurtları indirmeye çalışacağız, tavukları değil. Biraz daha büyük yapmalısın.”

“Hmm, haklısın,” dedi Mir elindekini arkaya atarak. Ve yenisini yapmak üzere işe koyuldu.

O sırada tekrar kar yağmaya başladı. Mir karı fark edip yukarıya baktığında ağaçların dallarının çoktan karlarla kaplanmış olduğunu gördü. Yaslandığı ağacın çok sayıda ve kalın dalları olduğu için karın büyük bir kısmını aşağıya bırakmıyordu.

“Vay canına. Burada biraz daha kalırsak kardan adama döneceğiz sanırım.”

“Hayatında hiç kar görmemiş gibi konuşuyorsun,” diye sırıttı Kazzam.

“Pek de gördüğüm söylenemez zaten. Butah’ ın çoğunlukla doğu kısmına yağar kar. Bense en batıda, Meguan’ ın hemen dibinde yaşıyorum.”

Sohbet uzayıp gidince gerinerek ayağa kalktı Mir. Her tarafı tutulmuş ve elleri soğuktan uyuşmuştu. Ardından hapşırmaya başladı.

“Pekala, bunlar işimizi görecek miktarda. Sen dön, ben biraz zehirli ot toplayıp gelirim,” dedi Kazzam.

“Peki, görüşürüz. Dikkat...” Cümlesini tamamlayamadan bir kez daha hapşırdı Mir. “Bir bu eksikti,” diye söylendi.

Holant yakılabilecek olan her şeyi bir çuvala doldurdu. Ağaçlardan bir kaçının yıkılmış, parçalanmış olduğunu gördü. Burada daha önce mühim bir dövüş çıktığı belliydi. Çuval tamamen dolunca geri döndü.

Yusan sadece bir horoz yakalayabilmişti. Markos da bir kar tavşanı avlamıştı. Herkesin işi bittiğinde akşam olmak üzereydi. Dorma ateş yakıp yiyecekleri pişirirken diğerleri ateşin etrafına toplandı. Gökyüzü yavaş yavaş kararıyor, uzaklardan kurt ulumaları geliyordu. Herkes biraz huzursuzdu. Gecenin ilerleyen saatlerinde ateşi söndürüp geride bir iz bırakmamaya dikkat ederek uykuya çekildiler.

Gece yarısı uykusunda huzursuzca dönen Har uyandı. Üstündeki battaniyeyi çekip camdan dışarıya baktı. Bir ses duyduğuna emindi fakat görünürde hiçbir şey yoktu. İçini bir huzursuzluk kapladığı için uyumamaya karar verdi. Dorma ve Yusan ise top patlasa uyanmayacak gibiydiler. Kalın battaniyelere sarılıp, birbirlerine sokulmuşlardı. Har onları uyandırmamak için yavaşça hareket edip kılıcını da yanına alarak arabadan aşağıya indi. Diğer arabadan da çıt çıkmadığına göre anlaşılan herkes çoktan uykuya dalmıştı. Civarda pek insana rastlanmadığı ve hava buz gibi olduğu için kimse içlerinden birinin nöbet tutmasını gerektiğini düşünmemişti.

Har bakışlarıyla tüm ormanı tarıyordu. Gece karanlığında bir şey görmek zordu. Ağaçların arasından gelen çıtırtılar irkilmesine neden oldu. Hızla sesin geldiği yöne dönünce gölgeleri gördü. Korkuya kapılarak geriledi ve kılıcını kaldırdı. O anda ağaçların arasından iri kurtlar hırlayarak fırladı. Har herkesin duyacağı kadar gür bir sesle bağırdı.

“Herkes uyansın! Kurtlar saldırıya geçti!”