Uyuyan Melanet 7.Bölüm (Duygu&Undine)

 

Babasıyla arası her zaman kötü olmuştu. Ancak bir gün, adam eve  körkütük sarhoş geldiğinde oğlu neler olabileceğini bilmiyordu. Onu en basit şeylerle suçlayan bir babası vardı. Bu defa  sofradaki yemekler soğuk diye kızdı. Sadece sözler öfkesini dindirmeyecekti. O yüzden, içindeki tüm kötü duygularla birlikte oğluna vurmaya başladı.

Gencin yüzünden akan oluk oluk kanlara aldırış etmedi. Hırsı daha geçmemişti. Her şey oğlun doğmasıyla başlamıştı. Adam biricik karısını o şeytan çocuk yüzünden kaybetmişti. Oğlu, babasının gözünde bir caniden fazlası olamazdı. Nefret ediyordu ondan. Ne kadar dövse azdı. Hak ediyordu ve hatta daha fazlasını hak ediyordu.

“Keşke annen yerine sen ölseydin!” diye haykırdı adam.

 Yerde iki büklüm yatan oğul, babasının sözleri üzerine kahroldu. Ama yine de sustu ne de olsa babasıydı.

 Her yeri yara bere içinde sızım sızım sızlıyordu. kanı durmadan aktı, aktı, aktı... Vücudu uyuştu. Karıncalandı. Babası ağzındaki birkaç dişi çok önceden kırmıştı ve şimdi yenilerini ekliyordu. Çocuk kendisini döven adama bakarken çelik gibi sertleşiyordu.

“Nefret ediyorum senden!”

“....”

“Nefret ediyorum!”

Oğlu yine susuyordu.

“Neden varsın sen, neden, neden?”

Histeri krizine giren adam aynı sözleri tekrar edip durdu. Ama oğlu çoğunu babasının sözlerinin geri kalanını duyamadı. Gözleri sonsuza dek kapandı. Babası şimdi oğlunu daha fazla dövüyordu öyle ki onu dövdükten epey zaman sonra ölmüş olduğunu anladı. Yüreği soğuk bir taş gibiyken cesedi bırakıp bir kenara çekildi. Aradan geçen zamanda adam elleriyle öldürdüğü gence bir mezarlık yaptırdı. Kendisi de bu olanlardan sonra çok yaşamadı.

Oğlun dünyadayken huzur bulmamış ruhu mezarında rahat değildi. Kendisinden ölesiye nefret eden adamı, babasını, düşünüyordu. Onunla yüzleşmeden  rahata ermeyeceğini biliyordu ama onu geceleri hiç bir yerde, yeryüzünde bulamıyordu. Ümitsizliğe düşünce bir kere ruhunu karanlık sarmaya başladı. Kötü düşünceler onu git gide ele geçirdi. Bir kere, intikam ister olmuştu. Onu dünyadayken rahatsız eden adamın yaptıklarını ödemesi gerekirdi.

Ruh, yeryüzünde geceleri dolaşıp sabah olduğunda eski mezarın içine girerken ne kadar zaman geçtiğini, bilmedi. Asırlar asırlar geçti. Başıboş dolanan ruh yeryüzünde ne aradığını unuttu. İntikamı hala vardı ama babası yerine tüm insanlardan intikam alma arzusu taşıyordu. Mezarı zamana dayanamayıp yıkılınca üstüne bir okul inşa ettiler. Ruh onlara rahat vermeyince, insanlar ne olduğunu pek anlamasa da, okul boşaltıldı. Kendi kendisine bir isim koydu ruh: o artık Melanetti. Bir geçmişi var mıydık yok muydu, onu hatırlamaz oldu. Sadece varlığını sarıp sarmalayan karanlıkla yeryüzüne çökmüştü.

 ***

İsmet -çam ağaçlarının arasında kalan ve epey ıssız bir yerde olan- derme çatma evden çıktı. Suratı, beyazdan kırmızıya  dönmüştü çünkü yiyecek bir şeyler alması gerekiyordu. Bunun için çocuğa kasabanın uzun, taşlık yolu görünmüştü. Kasabaya olur olmadık gidip durmak İsmet’i bunaltırdı. İnsanlardan  hoşlanmıyordu açıkça. Zaten kasabalılar kendisini hep hor görüyordu.  Başıboş bir serseri olduğunu söyleyenler epey fazlaydı. Tüm bunlar yetmezken Yılkan ve kız başına dert olmuştu. Tek kişilik yiyecek çalmak varken şimdi üç kişi için çalması gerekecekti. Elbette onlar bunu bilmiyordu. Bir hırsız- İsmet gerçekten yiyecek ve bazen de para çalardı- insanların yüzüne bakıp ne yaptığını söyleyemezdi.

“Seninle ben de gelsem olur mu?”

  Bu ses üzerine bir an yerinden sıçradı çocuk. Başını arkaya çevirdiği zaman, evin önünde dikilen kızı gördü. Gri dudakları tek çizgi halinde birleşmişti.

Çocuk açık bir küstahlık göstererek sırıttı. “Yiyecekleri çalıp çalmadığımı kontrol edeceksin sanırım,”

“Sadece eşlik etmek diyelim,” dedi Zeynep, yumuşak sesiyle.

İsmet itiraz etmek için ağzını açacaktı. Birden aklına gelen düşünceyle bundan vazgeçti. “Eğer gelirsen tüm yiyecekleri kendin almak zorunda kalırsın ve ben de bir kuruş vermem ona göre, sonuçta çok az param var,” Bu düşünceden memnun olan İsmet keyiflenmişti.

Zeynep’in kabul etmesiyle kasabaya kısa sürede vardılar. Bir miktar hazır gıda ve su alıp yola koyuldular. Genç kız, yolda yürürken özellikle insanlara görünmemeye çabalıyordu. Acelesi çocuğun gözünden kaçmamıştı. Bunu şüphe uyandırıcı bulan İsmet düşüncelere daldı. Kasaba sokaklarında nedense çok insan olmadığını fark edemedi.

Eve vardıklarında neredeyse ikindi vakti olacaktı. İsmet, bu kadar zaman geçtiğine inanamıyordu. Yorgunluktan bitap düşmüş bir şekilde kendini kanepeye attı. Bir gözü kızın üzerinde, onun yiyecekleri özenle kaldırmasını seyretti. Diğer gözü kanepenin bir köşesinde sessizce oturan genç adamdaydı. Yılkan ve kız, tuhaf bir ikili haline gelmişlerdi çocuğun gözünde. Hem birbirlerine yakın, hem uzak duruyorlardı. İkisinin de üzerinde belli bir keder, hüzün vardı. Yüzü ciddi ifadeye bürünen İsmet hayretler içindeydi.

Yılkan’a -kendine göre güçlü sesiyle ama daha çok ciyaklamaya benzeyen sesle-  aklındakini pat diye sordu.

“Hey,” dedi çocuk gözlerini kısıp. “Sen Zeynep'i kaçırdın mı?”

Yılkan’ın kara gözleri bu soru üzerinde bir an irileşti. “Ne?”

“Babası sana kızı vermedi mi?”

“Hayır,” dedi genç adam, bir anda tuhaf bir surat ifadesi takınıp. İsmet ona aksi aksi bakarken Yılkan hava almak bahanesiyle kendisini dışarıya attı. Olanları işitmiş olan genç kız, küçük çocuğa doğru yürüdü. Kahverengi gözleri ışıl ışıl parlıyordu. “O beni kaçırmadı. Sen olayları yanlış anladın sanırım.”

Çocuk, Zeynep’e cevap vermeden burnunu çekmekle yetindi. Karnı yine acıkmak üzere olduğundan dikkatini dışarıdaki hayvanlara verecekti. Kasabadan epey uzakta olan bu yeri  sevmişti. Ona sataşan insanlar burada yoktu. Sadece hayvanlar ve doğa vardı, onlar İsmet’e yeterdi artardı. Çam ağaçların gövdesinden birine sırtını dayamışken dışarıya temiz hava almaya çıkan kızı gördü.

Zeynep bir kaç gündür başına gelen olaylara anlam veremiyordu. Melanet ve şimdi Yılkan’ın bahsettiği varlıklar olan gölgeler. Belki düşünmese her şey iyi olacaktı.  Rüzgar deli deli eserken gülümsedi. Uzak tepelere ve vadiye bir bakış attı. Manzara onu buradan alıp götürecek kadar güzeldi. Yine de buradan gitmek istemediğini itiraf etti.

Zeynep ne kadar zamandır dışarıda öylece dikilip hülyalara daldı bilmiyordu ama epey zaman geçmiş olmalıydı. Uzaklardan, yükselip gelen kurt ulumalarıyla irkilerek kendine geldi. Yine de uzun, çamların arasından beliren sureti göremedi. Kızın arkasından ilerleyen adam bir hamlede önüne geçince göz göze geldiler.

Zeynep korku ve hayret içinde ağabeyine baktı. Onu burada görmeyi beklemiyordu. “Abi?” dedi zayıf bir sesle.

Uğur kara gözlerini kardeşinin gözlerine dikti. Yüzü ifadesizdi, önce bir maske gibi görünüyordu. Sonra çehresi git gide kararmaya başladı. Her şey bir kabusa dönüyordu.

 “Abin ya,” dedi Uğur tükürürcesine. Adam elinde bir defter tutuyordu. Defteri neredeyse parçalamak ister gibi bir hali vardı. Genç kız onun eskiz defteri olduğunu fark etti ama neden defteri sinirle tutuyordu ki anlamamıştı.

Ağabeyinden bir adım uzaklaşmaya karar verdi. Yürürken bir yandan derin nefesler alıp veriyordu. “Beni nasıl buldun?”

“Kasabaya indiğinde, seni bir güzel takip ettim. Ne iyi ettin de kasabaya indin, burayı yoksa asla bulamazdım. Ama burada soru sorması gereken benim. Sen ne yapıyorsun kardeşim?”

“Hiç bir şey yapmıyorum,” dedi genç kız, Uğur’un deli gibi bakan gözlerinin içine bakarak. İsmet’in hala orada olup olmadığını merak etse de başını çeviremiyordu. Vücudu kaskatı kesilmişti.

“Bu ne?!” dedi Uğur, elindeki eskiz defterini yere çarparak. Kızın saf saf baktığını görünce öfkeyle kaşlarını çatan ağabey yerdeki defterden bir çizim çıkarıp Zeynep’e gösterdi.

“Resimdeki adam da teşrif etmiş,” dedi Uğur, evden çıkan genç adamı kastederek.

Zeynep çizmiş olduğu Yılkan resmine bakış attı. Yüzü kıpkırmızı oluvermişti.

“Aptal...” dedi Uğur buz gibi sesle. “Sen bu adama mı kaçtın?”  

“Abi!” dedi kız.

“Eve gidiyoruz,”

“Ben gelmiyorum!”

“Yürü çabuk. Yürü beni daha fazla delirtmeden yürü!” dedi Uğur öfkeden titreyerek. Bir eliyle kızı kolundan kavradı ve sürüklemeye başladı. Zeynep gitmemek için debelenirken Uğur ‘un yüzüne bir tokat atmasıyla ne olduğunu şaşırdı.

Öfkeyle “Bırak beni!” diye haykırdı kız. “Asla gelmem o eve,”

“Hadi oradan!”

“Onu seviyorum!”

Uğur tiksintiyle kız kardeşini süzdü. Ne diyeceğini bilememiş bir hali vardı şimdi.

Yılkan olanları görünce hemen yanlarına koştu. Uğur’ un kendini kaybetmiş haldeki tavırlarına ne kadar öfkelenmişse Zeynep’ in sözlerine de bir o kadar şaşırmıştı. Olsa olsa abisini sinir etmek için düşünmeden söylediği sözler olabilirdi. Bunları düşünürken bir anda Uğur’ un üstüne atıldı, zira o laftan anlayacak bir halde değildi.

Uğur sertçe itip Yılkan’ ı kendinden uzaklaştırdı. “Kardeşimi burada alıkoymanın bedelini ödeyeceksin.” Son kelimeyi vurgularken etkili olabileceği düşündüğü bir noktaya yumruğunu savurdu. Yılkan çenesine yönelen hamleyi eliyle durdurdu ve parmaklarını Uğur’ un yumruğuna kenetledi. Onu bırakmaya niyeti yoktu, öfkeyle fısıldadı. “Nasıl ele geçirildiğini biliyorum. Ruhun çaresizce kıvranıyor, aklını başına almazsan tamamen onun kölesi olacaksın. Zeynep’ e bir daha zarar verirsen bedel ödeyecek sen olursun.”

Uğur sinirden köpürüyor, karşısındaki gence haddini bildirmek istiyordu. Yılkan’ ın elinden sıyrılıp art arda ona saldırmaya başladı. Hırsla tekme ve yumruk savurdu. Refleksleri iyi olan Yılkan ona karşılık vermekte gecikmedi.

İkisinin dövüşünü izleyen Zeynep korku içindeydi. Sesini bir türlü onlara duyuramıyordu. İsmet ağzı açık halde olanları izlerken Zeynep’ in onu uzaklaştırma çabalarına aldırmıyordu.

Kısa sürede Yılkan da Uğur da oldukça hırpalanmıştı. İkisi de kolay pes edecek gibi görünmüyordu. Yılkan dudağından sızan kanı sildi. O sırada Uğur’ un yumruğu çenesine isabet edince sendeledi, geriledi. Sonraki saldırının geldiğini fark edince hemen toparlandı. Karaciğerine gelen dairesel tekmeden sıyrıldı ve Uğur’ u bacağını yakalayıp kendine doğru çekti. Tam dizini karnına gömmeye hazırlanıyordu ki üstlerine bir şey düştü. İkisi de ağa dolanıp kalmıştı.

“Sonunda durdunuz,” dedi Zeynep. Gergin görünüyordu. “Bak işe yarar demiştim sana,” dedi çocuk. İsmet’ in istiflediği eşyaların arasında balık ağı da vardı. Zeynep son çare olarak onu kullanmak zorunda kaldı.

“Bu ne demek oluyor?” dedi Yılkan.

“Birbirinize daha fazla zarar vermenize müsaade edemem.”

Uğur burnundan soluyordu. “Hala onu mu koruyorsun? Bunun için mi ailemize ihanet ettin?”

“Ben kimseye ihanet etmedim. Hem aile mi kaldı ortada? Şu dönüştüğünüz şeye bakın, insanlıktan çıktınız.”

“Sen anlayamazsın. Biz gerçek huzuru efendimizle bulduk, sonunda sen de bize katılacaksın.”

“O efendinizin kökünü kazıyacağız.” Yılkan’ ın sesi donuk ve sertti. Uğur onun bakışlarından yansıyan buz gibi ifadeden hoşlanmamıştı. “Sen sus soğuk nevale, sabrımı taşırıyorsun.” Uğur ağlara rağmen tekrar saldırmaya çalıştı ama ayağa kalkamadan yere kapaklandı. “Zeynep çıkar beni buradan, elimden bir kaza çıkacak.”

Abisini duymazdan gelen Zeynep Yılkan’ ı ağlardan çıkardı. “Bunun için üzgünüm. Durumu biliyorsun, kendinde değil. Onu bırakalım gitsin.”

Yılkan istemese de kabul etti. Uğur serbest kalınca vurmak üzere harekete geçtiğinde birden ayakları yerden kesildi. Zeynep şok içinde abisinin ayaklarından çekilerek yerde sürüklendiğini gördü. “Gölgeler mi onlar? Ne yapacaklar?” dedi endişeyle.

“Merak etme, bizden uzağa götürüp bırakacaklarmış sadece.” Uğur ise dehşet içinde onların ellerinden kurtulmaya çalışıyor, haykırıyordu. Yılkan ifadesiz şekilde onun gözden kaybolmasını izledi. İsmet yerdeki defteri almış inceliyordu. Sessizce Yılkan’ ın dibinde bitiverdi. “Bu sen değil misin?” Zeynep bir şey diyemedi, yüzü kızarmıştı. Yılkan ise şaşırmış halde kendi resmine baktı. “Beni mi çizdin?”

“Olmamış mı?” dedi Zeynep mahcup halde.

“Hayır, çok iyi olmuş ama neden?”

“Sizi anlamak çok zor. Belli değil mi zaten?” dedi İsmet. Zeynep çocuğu çekiştirip susturdu. “Beni o gün kurtardın ya teşekkür etmek istemiştim, sana verecektim. Abimle konuşurken söylediğimi de yanlış anlama, birden ağzımdan çıktı.”

Yılkan Zeynep’ i süzdü. Ne zaman zor durumda kalsa lafı dolandırırdı, gözlerine doğrudan bakamazdı. Onu daha fazla utandırmamak için üstelemedi. Yavaş yavaş Zeynep’ i daha iyi tanıyor, anlıyordu. Çocuğun gözünden bile kaçmayan şeyi kendisi geç de olsa fark etmişti. “Anlıyorum. Bunu alıyorum o zaman, çok teşekkür ederim.” Zeynep gülümseyerek bakınca o da gülümsedi.

Bir süre sonra Yılkan ustasını görmek istediği için yola koyuldu. Son gördüğünden beri ne halde olduğunu merak ediyordu. Yürürken kendisine eşlik eden gölgelerle sohbet ediyordu. Gölge düşünceli halde konuştu. “Onu da kurtarmamız gerek. Seni kovduğuna inanamıyorum.” Naci’ nin bakışlarını ve sözlerini unutması kolay olamayacağından Yılkan şimdi onun karşısına çıkma konusunda tereddütlüydü. “İşe yarar mı gerçekten?” “Göreceğiz,” dedi gölge. Orman yoluna yaklaşmışlardı ki koşan kilolu bir adam Yılkan’ a çarptı. Çok korkmuş görünüyordu, nefes nefese kalmıştı. “Yardım et! Beni öldürecekler.”

“Neler oluyor?” dedi Yılkan. Adamı sakinleştirmeye çalışsa da o geriye bakıp duruyor, yardım diliyordu. “Hepsi delirmiş gibi, peşimdeler.” Görüş alanına birkaç kişi girince iyice beti benzi attı, hayalet görmüş gibiydi. Yılkan dönüp gelenlere bakınca şaşkınlıkla geriledi. Birkaç yetişkinden oluşan grup ellerinde kesici ve delici aletlerle ilerliyordu. Bakışları vahşiydi, avına odaklanmış yırtıcı gibiydiler. “İşte orada,” diye bağırdı içlerindeki kadın ve hepsi birden koşmaya başladı. Yılkan bu kadar insanın hakkından gelemezdi. Adamı kolundan tuttuğu gibi ormana doğru koşmaya başladı. “Siz onları engellemeye çalışın,” diye bağırdı gölgelere. Adam düşe kalka ilerlerken tek düşündüğü peşindekilerden kurtulmaktı. “Şu taraftan!” dedi Yılkan. Bir süre koştuktan sonra artık takip edilmediklerini fark etti. “Çok şükür atlattık.”

Yabancı hâlâ inanamıyor gibiydi, tedirgindi. “Birden saldırdılar, ne olduğunu anlamadım. Canımı zor kurtardım.”

“Sakin ol. Kasabadaki insanlara pek gözükmemeye çalış.”

“Neden? Ne oldu ki?”

İkisi konuşurken yürümeyi sürdürdü. Yılkan o sırada karşıdan gelen Naci’ yi fark edince durdu. Son gördüğünden beri yüzü solmuş, gözleri göçmüştü. Yılkan’ ı görünce öfkesi geri geldi, gözü dönmüştü adeta. “Hâlâ karşıma çıkacak yüzün var mı senin?” Naci bir anda hareketlenip bir şey fırlattı. Yılkan ve yanındaki yabancı aralarından geçen balta yüzünden donup kaldı. Naci üzerine doğru koşarken Yılkan hareketsiz bekledi. Ustasını kendini tamamen kaybetmiş halde görmek onun için kolay değildi. Onun kin dolu bakışları altında eziliyor gibiydi. Yanındaki adam söylenerek kaçıp gitmişti bile.

Ustası içindeki tüm öfkeyi kusarcasına saldırırken Yılkan savunmada kaldı sadece, onu etkisiz hale getirme gibi bir girişimde bulunmadı. Ne olursa olsun ustasına vuramazdı. Naci’ nin elleri bir anda Yılkan’ ın boynuna kenetlendi. Her şey bir anda oldu. Yetişen gölgeler ihtiyarı kısılıp kaldığı karanlıktan çekip aldılar. Naci ne yaptığının farkına varınca ellerini hemen gevşetti. Nefessiz kalan Yılkan’ ın yüzü kıpkırmızı olmuştu. Naci dizlerinin üzerine çöktü,  titreyen ellerini  bedeninden uzakta tutuyordu. “Be-ben nasıl böyle bir şey yaptım, affet.” Yılkan hızlı hızlı nefes alıp kendine gelmeye çalıştı. Debelenip dursa da ustasının güçlü ellerinden kurtulması mümkün olmamıştı. Eğilerek bitkin halde Naci’ nin yanına oturdu. “Affedecek bir şey yok. Geri dönmene sevindim.”

“Bana ne oldu hiç anlamadım. Günlerdir kendi sebep olduğum bir kabusta gibiydim.”

“Hepsi geçti.”

“Evine geri dönmelisin.” İhtiyar olanlar yüzünden hâlâ üzgündü.

“Elbette,” dedi Yılkan gülümseyerek. “Ama iki de misafirimiz olacak.”