Uyuyan Melanet- 9.Bölüm(Duygu&Undine)

 

Dipsiz bir karanlık vardı ve aynı zamanda soğuktu. Vücudunu ürpertecek kadar üşümüş olduğunu hissetti. İri kahverengi gözlerini araladığı zaman, başında hafif bir uğuldama vardı. Neyse ki  bu sinir bozucu ses az sonra geçti. Kendine biraz daha gelince çabayla etrafına bakındı ama hiç bir şey göremiyordu. Aklı bulanır gibi oldu, hala gece miydi?

Tamamen farklı duygular içindeydi. Sanki bir şeyler -her ne idiyse- göğsüne vura vura onu uykusundan uyandırmıştı.

Zeynep ellerinin ve ayaklarının bağlandığını fark edince çığlığı bastı. Can havliyle olan bu haykırışı karanlığın içinde yankılandı, sonra bir sessizlik hakim oldu. Bununla birlikte kızın teni git gide soluklaşıyordu. Dehşet bir soğuk hava akımına maruz kalmış gibi hissediyordu kendini.

Bir an önünde sıkıca bağlanmış olan ellerine baktı. Sarı saçları ise darmadağınık bir halde yüzünün bir kısmını örtüyordu. Adım sesleri gelince Zeynep dikkat kesilerek kulak kabarttı. Birisi ayaklarını sürüye sürüye yanına doğru geliyordu. Leş gibi de sigara kokusunu beraberinde getiriyordu. Zeynep başını sersemce etrafa sallarken adam iyice yaklaştı. “Demek uyandın matmazel,” dedi. Uzunca boylu, iri kıyım bir adamdı. Yüzünde derin bir çizik vardı ve eski okulun karanlığı sayesinde korkunçluğu görünmüyordu.

Kız bir şey demek yerine sadece derin nefesler almaya başladı. İyi bir karar mıydı bilmese bile korkusunu belli etmemeye çalışacaktı. 

Karanlık odanın içi, kısa bir süre dışardan gelen ışıkla tekrar aydınlandı. Zeynep etrafına bakınınca kendisinden biraz ötede uzanmış olan genç adamı gördü; Yılkan’dı. Gözleri korkuyla büyürken endişesi de arttı. Ona bir şey olmaması için dua etti.

“Y-Yılkan! Uyan, Yılkan!”

“Arkadaşın hala uyuyor, eteri ona biraz fazla koklatmışım,” dedi adam alay edercesine. Kapı aralığından biri daha girmişti ama genç kız gelenin ağabeyi Uğur olduğunu görmedi. Kendi canıyla birlikte şimdi tek düşüncesi o olmuştu.  Zeynep canhıraş haykırarak bir anda yardım istemeye başladı. Umudu pek yoktu ama seslenmeye devam ediyordu.

Birer karartıymış gibi oracıkta dikilen ve adı Muzo olan adam konuştu. “Boşuna nefesini yorma, burada kimse seni duyamaz,” Uğur’u fark etmişti, ona doğru dönerek konuştu. “Küçük hanım da amma çığırtkanmış!”

Ağabey ellerini kinle yumruk yaptı. Ağzından köpükler çıkara çıkara konuştu. “Hala o serseriyi düşündüğüne inanamıyorum Zeynep,”

 Genç kız bir tuhaf ifadeye büründü, onun ağabeyi olmamasını tüm kalbiyle arzuluyordu. Bu nasıl bir karabasandı? “Sen abim olamazsın!” dedi acı acı. “Melanet seni hale getirdi böyle?”

Uğur, ona hiç aldırış etmeden ayakta dikilip Muzo ile konuşmaya daldı. Zeynep olacakları beklerken, kendini kurbanlık koyun gibi hissediyordu. Karanlığa biraz daha çok alışmış olsa da hala pek bir şey göremiyordu. Ellerini ve ayaklarını sıkıca bağlayan ip canını yakıyordu.

Muzo meraklıca, “Su döksem mi şuna?” dedi. “Herif ayılamıyor,” 

Ancak suya gerek kalmadan Yılkan yattığı yerden gözlerini hafif aralayıp bir an öylece kalakaldı. Nefesini tutan kız onun uyandığını fark edince genç adama hüzünle seslendi. “Yılkan!” 

“Neredeyiz biz?” dedi Yılkan, üzerindeki şaşkınlık hala gitmemişti. Ellerinin ve ayaklarının sıkıca bağlanmış olduğunu fark edince yüzü asıldı. Yüzünü bir an Zeynep’e çevirip kızı karanlıkta seçebilmeye çalıştı.

“Cehennemdesiniz,” dedi Muzo muzipliğini konuşturup. “Bizler de Zebanileriz,”

“Bu kadar espri yeter,” dedi Uğur kara gözlerini devirerek. Muzo’nun üstün tavırları bu saçma sözleriyle birlikte alaşağı olmuşa benziyordu.

“İyi herkes uyandı. Şimdi işimize başlayabiliriz o halde,” dedi Muzo. Cebindeki çakıyı çıkartıp bir kenara koydu. Şeytani gülümsemesi yaralı yüzünde devleşiyordu. “Yüce efendinin arzusu neyse onu yapmak gerekiyor, öyle değil mi Uğur?”

“Pek tabii,” dedi inançlı bir sesle. “Melanet memnun olmalı.”

“Sen çıldırdın mı abi?” dedi Zeynep hayretler içinde. Vücudunu boylu boyunca bir ürperti sardı. Hava, yaz ayı olmasına gerçekten çok soğuktu, genç kız tir tir titriyordu. “Bize ne yapacaksın?”

“Gerçekten delirmişler. Lanet olsun sizin melanetinize!” Bu sözleri söyleyen Yılkan, kızın ağabeyinin yumruğunu karnına yedi.  “Yapma! Yapma!” dedi Zeynep yüreği ezilmişçesine. Bir yandan gözlerinden akan yaşları tutamıyordu. Artık korkusunu hüznünü saklayamayacaktı. Duyguları taşıyamayacağı kadar çoğalmıştı.

Uğur, Yılkan’ın saçlarını tutup yüzünü yukarıya kaldırmaya zorladı. Bir yandan pis pis sırıtıyordu. “Seni sefil böcek. Sana gününü göstereceğim.”

Yılkan korkusuz bir ifadeyle -hatta meydan okurcasına- ona bakıyor ama konuşmuyordu. Bunun üzerine Uğur, Muzo'nun çakısını istedi. Çakı eline ulaştığında gözleri şeytanice parıldadı.

“Ellerim ve kollarım bağlıyken bana saldıracaksın, ne kadar da adil,” dedi Yılkan.

Uğur burnunu çekti. “Adalet umurumda değil, sana eziyet etmekten zevk alacağım.”

“Yılkan’a zarar verirsen seni hiç affetmem!” dedi Zeynep ağabeyine. “Hem...”

Muzo sözlerin devamını getirmesine izin vermedi. Kıza sert bir tokat patlatmıştı, Zeynep’in sesi kesilip başı öne doğru eğilir gibi oldu. Uğur bunu görünce bir an duraksadı ve çakıyı Yılkan’ın yanında unutarak Muzo’ya döndü. “Ne halt ediyorsun sen be adam?” 

“Ne o, zoruna mı gitti?” dedi Muzo yere tükürüp.

Uğur öfkeyle dişlerini gıcırdattı. “Ona vurman gerekmiyor...”

“Vurduysam vurdum. Canım ne kadar isterse vururum,”

Uğur, kız kardeşinin hala başı önde hareketsiz durduğunu görünce telaşlandı. Zeynep’in yanına yürüyüp eğildi ve kardeşinin başını arkadaki nesneye çarptığını anladı. Önce başında yara var mı diye kontrol etti ardından nabzına baktı. Derin bir nefes verdi. “Sabrımı zorluyorsun, bunu sen istedin.”

Muzo yersiz bir kahkaha attı ortaya. “Ne yapacaksın ha, söyle bakalım!”

Uğur burnundan soluyarak iri adamın yakasına yapıştı.

“Zeynep! İyi misin?” diye bağırdı Yılkan.

“Sen sus bi ya! Daha akıllanmadın mı?” diye ona döndü Uğur.

İri adam sertçe Uğur’ u itti ve sinsice gözlerini kıstı. “Efendimiz bundan hoşlanmayacak. Onları o istedi ve biz de getirdik. Şimdi derdin ne?”

Uğur yumruklarını sıkıp sakinleşmeye çalıştı. Melanet ne yapmaya çalışıyordu ve şu ana kadar neden bunu sorgulama gereği duymamıştı? Kardeşine zarar gelmesine izin veremezdi. Birkaç saniyenin ardından yine eski Uğur oldu, kötücül enerji içini sarıyordu. Uğur verilen görevi başarıyla yerine getirdiği için kendisiyle gurur duyuyordu. Gölgelere doğru çekildiğinde yüzünde çarpık bir gülümseme vardı.

Zeynep’ in sesi işitildi. “Ben iyiyim, merak etme. O tamamen kendini kaybetmiş, buradan kaçmalıyız Yılkan.”

O sırada diğerlerine fark ettirmeden dönüp yerdeki çakıyı alan Yılkan bileğini saran ipleri kesmeye çalışıyordu. Avucundaki çakıyı düşürmemek için dikkatini dağıtmamaya çalışıyordu. Zeynep’ e bir yanıt vermedi. Tam ipleri kesmişti ki Uğur’ un seslendiğini duydu.

“Dediklerini yaptım, onları getirdim. Gel hadi!”

Zeynep bir anda başlayan sarsıntı ve hissettiği baskı sonucu donup kalmıştı. Bir şeyin yaklaştığını hissediyordu. Yılkan karanlık varlığı gördü. Sis gittikçe yoğunlaşarak devasa bir bedene dönüşüyordu. Dehşet içinde onu izleyen Yılkan koşup hemen Zeynep’ in iplerini kesmeye başladı. “Topla kendini, hemen gideceğiz.” Yandan gelen ani bir darbeyle Yılkan metrelerce savrulup kendini yerde buldu. Zeynep korkuyla çığlık attı.

Yılkan bilincini kaybetmemeye ve kalkmaya çalışıyordu. Hırıltılı ve soğuk ses giderek yaklaşıyordu. “Seni yok edeceğim, gölgelere hükmeden. Onlar bunca zamandır biriktirdiğim gücü benden almaya cüret ettiler. İnsanlar hızla ellerimden kayıyor.”

Devasa varlığın her adımında yer sarsılıyordu. Onun öfkesini iliklerinde hisseden Uğur hareketsiz halde bekliyordu, sanki nefes alsa melanetin nefreti kendisine yönelecekti. Gözlerini bile kırpmadan izliyordu.

Melanet Yılkan’ ı yakasından tutup kaldırdı. Kan kırmızısı gözlerin karşısında Yılkan dehşete kapıldı. Sonunun geldiğini düşünmeye başlamıştı. Yılkan’ ı havada gören Zeynep de nefesini tutmuştu.

Karanlık varlık harabeden çıkmaya niyetlenmişti. Gölgelerden kurtulmak için Yılkan’ ı kullanmayı planlıyordu. Kızı ne yapacağını ise daha sonra düşünecekti. Bir insanın kendi çağrısına bu kadar direnmesini kabullenemiyordu, onun kalbini tamamen ele geçirecekti. Kızı karanlığın bir parçası haline getirecekti, hırsı giderek artıyordu.

Debelenip duran Yılkan kurtulmaya çalışıyordu ancak elinden bir şey gelmedi. Kısa sürede kendini karanlık gökyüzünün altında buldu, açık havaya çıkmışlardı. Gölgeler birden etraflarını sarınca Yılkan rahatlamış hissetti.

“Onu bırak zavallı yaratık,” dedi gölgelerden biri hırlarcasına.

Boğuk bir uğultu çıktı melanetten. “Onu öldürmemi istemiyorsanız teslim olun.”

Uğur sonunda cesaretini toplayıp Zeynep’ in yanına gitti. Onun iplerini çözerken Muzo araya girince adamı duvara doğru savurdu. İri adam başını çarpıp olduğu yere yığıldı. “Sessiz ol tamam mı? Çıkacağız buradan.”

Zeynep çaresizce başını salladı. Aklı Yılkan’ da kalmıştı. Uğur’ u biraz olsun eski haline dönmüş görünce rahatladı. “Neden tüm bunlara bulaştın abi?”

“Şimdi bunun sırası değil. Hadi gidelim.”

Gölgelerden bir süre yanıt çıkmadı. Teslim olsalar bile Yılkan’ ın bırakılacağından emin değillerdi. Bir şekilde melaneti yok edip sorunu kökten çözmeliydiler.

“Ahh!” diye bağırdı Yılkan. Öfkesi adeta bedeninden taşan melanetin temas ettiği noktalar kor gibi yanıyordu.

“Dur, tamam,” dedi bir gölge öne çıkıp. “Önce onu bırak.”

“Yavaşça yaklaşın hepiniz.”

Gölgeler birbirine bakıyordu. Daha fazla oyalanmanın yersiz olduğunu düşünerek süzülürcesine melanete doğru ilerlediler.

“Hayır, yapmayın!” diye bağırdı Yılkan. Daha fazla şey söylemeye fırsat bulamadı, ağaç gövdesi gibi sert el boynunu sıkmaya başlamıştı. “Sabrımı taşırma insan!”

Etrafta ani bir hareketlenme oldu. Karanlık varlığın bir anlık dikkatinin dağılması ile gölgeler toplu saldırıya geçti. Avuç içlerini toprağa vurup enerjilerini yere aktardılar. Sarmaşık gibi yerden fışkıran gölge kollar Melanetin dört bir yanını sardı. Kollardan biri Yılkan’ ı çekip aldı ve uzak bir noktada yere bıraktı. Yılkan ayağa kalkacak gücü kendinde bulamadı, aldığı yanık ve darbeler yüzünden sersemlemiş haldeydi.

Zeynep ağabeyinin yanında yürürken gözleri endişeyle Yılkan’ı aradı. Başına bir şey gelmemesini diliyordu. Uğur, bir anda kızın koluna yapışıp kendisini çekiştirmeye başlayınca kardeşi başını çevirdi.

Uğur gayet soğukkanlı görünüyordu konuşurken. “Melanet arkadaşını yok etmeden rahatlamayacak, bunu hissediyorum. Ama sen kardeşim, şu anda şanlısın çünkü melanetin öfkesi tamamen başka şeylere yönelmiş. Yerinde olsam arkama bile bakmadan kaçıp giderdim.”

“Asla böyle bir şey yapmayacağımı bilmelisin,” dedi Zeynep kaşlarını çatarak, kolunu da hızla genç adamdan kurtardı. Biraz sonra sokak lambalarının yanında,  boylu boyunca yerde yatan Yılkan’ı gördü. Ağabeyinin kendisini engellemesine fırsat vermeden telaşla koştu. Yerdeki gencin yanına varıp nasıl olduğuna baktı. Biraz daha yerde yatan ve kalkamayacak kadar güçsüz görünen Yılkan kızı fark etti.

“Uzaklaş buradan,” diye onu uyardı.

Zeynep’ in gitmeye niyeti yoktu. “O zaman yardım etmeme izin ver de seni de götüreyim.”

Uğur şaşkın halde melanet ve gölgelerin kavgasını izliyordu. Melanet ulurcasına haykırınca bedeninden yayılan sis tabakası etrafı kapladı. Bedenini saran eller yavaş yavaş geri çekildi.

“Kahretsin! Bir şekilde saldırımızı püskürtüyor. Hâlâ gücünün önemli bir kısmını kaybetmemiş.” Gölgeler direniyordu ama topraktan geriye fırlatıldılar.

Yılkan eğer melaneti gün doğumuna kadar oyalayabilirlerse gücünün zayıflayacağını düşünüyordu. Karanlık aydınlıkta kendine yer edinemezdi. “Zeynep eğer gitmemekte diretiyorsan bana yardım etmelisin. Çok vaktimiz yok, hemen harekete geçmeliyiz.”

Hayret içinde Uğur ve Yılkan’ ın baktığı yöne dönen Zeynep hiçbir şey göremese de savrulan toprak, uçuşan ağaç dalları ve sarsılan zemin yüzünden pek de iyi şeyler olmadığını anlayabiliyordu. “Pe-peki ne yapacağız?”