Savaş Çığırtkanı 2- 21.Bölüm (Roman)

 

BÖLÜM 21

 

Hayal Kırıklığı- Butah

 

Sabahın erken saatlerinde uzaklarda öten horozun sesiyle uykusundan uyandı Serenay. Kendini yataktan kazırcasına zar zor kalktı. Perdeyi açıp gün ışığının içeri girmesine izin verdi. Gözü yeşil tepelere takıldı. Manzara eskisi kadar hayat dolu, huzur verici görünmüyordu. Savaşın etkilerini tam olarak üzerinden atabilmiş değildi. Giyinip merdivenden aşağı inerken evi saran mis gibi ekmek kokusu ne kadar acıkmış olduğunu hatırlattı.

“Uyandın demek. Gel kahvaltı yapalım,” dedi Beyaz. Kadın masayı güzelce donatmıştı.

Yazel çoktan kahvaltısını yapmaya başlamıştı. Savaş nedeniyle kapanan okullar yeniden açılıyordu. Ablasıyla göreve gittiği için derslerden geri kalmıştı, bu yüzden çok çalışıp diğerlerine yetişmeliydi. Serenay masaya oturduğunda Yazel son lokmayı ağzına atıp aceleyle masadan kalktı, çantasını aldı. “Görüşürüz, geç kalıyorum.”

Ona çok uzun gelen aradan sonra okula  dönen Yazel heyecanlıydı. Seyahate çıktığında yaşadıklarını, gördüklerini arkadaşlarıyla paylaşmak için sabırsızlanıyordu. Yolda giderken Har’ ı görünce elini kaldırıp neşeyle ona seslenmek istedi ancak kolunu fark edince donup kaldı. Kolunu nasıl kaybettiği sorusu zihninde yankılanıp duruyordu. Har’ ın okulu bırakmış olabileceğinden endişelenerek yanına koştu.

“Har, nasılsın? Ne oldu böyle?”

“Dazzap’ ta kurtlar saldırdı,” dedi Har. Normalde de az konuşan Har artık daha mesafeli ve durgun görünüyordu. Yazel onun içindeki sıkıntının izlerini yüzünde görebiliyordu. “İnanamıyorum, çok kötü,” dedi. Har cevap vermedi, Yazel onun adımlarına uyarak yanında yürümeyi sürdürdü. “Okula mı gidiyorsun sen de?”

“Henüz dönmek istemiyorum. Ablamı savaşta kaybetmişken ve bu haldeyken ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.”

“Ah, bilmiyordum. Çok üzüldüm.”

Yazel arkadaşını nasıl teselli edebileceğinden emin değildi. İkisi de sessizce yürümeye devam ettiler. Yazel’ in okulla ilgili duyduğu heyecan yerini üzüntüye bırakmıştı.

Öğleden sonra Serenay hazırlanıp evden ayrıldı. Verda Karta’ daki hastaneye nakledilmişti. Birkaç kaburgası kırıktı ama iyi olacaktı. Serenay onun için hazırladığı meyve sepetiyle patika yoldan aşağı doğru ilerledi. Uzun yeşil bir eteğin üzerine siyah şifon gömlek giymişti. Ensesinde topuz yaptığı saçlarıyla asil bir görünüme sahipti. Karşılaştığı birkaç kişiyle selamlaştı. Bir kadın Serenay’ ı iyi gördüğü için sevinmiş, sarılmıştı. Bir çocuk koyunları otlatmak için yamaca götürüyordu. Uzaklarda iki geyik kavgaya tutuşmuş, sahibi onları ayırmaya çalışıyordu. Serenay tüm bunları izlerken ne güzel bir yerde yaşadığını düşündü bir kez daha.

Şehre girdiğinde ilk dönemece varmıştı ki koşan bir çocuk Serenay’ a çarptı. Elindeki sepetten düşen bazı meyveler yere saçıldı. Çocuk özür bile dilemeden gözden kayboldu. Serenay anlayışla başını iki yana salladı ve düşen meyveleri toplamak üzere eğildi. Yuvarlanarak birkaç metre öteye giden elmaya uzanacağı sırada birisi ondan önce elmayı aldı. Serenay başını kaldırıp bakınca elindeki kırmızı elmayı kendine uzatan Krazu ile burun buruna geldi. Şaşkınlıktan öylece bakakaldı, Krazu ise gülümsüyordu.

“Demek buralarda yaşıyorsun? Sonunda buldum seni.”

“Sen gitmemiş miydin?” dedi Serenay heyecan içinde. Krazu’ nun elindeki meyveyi alıp sepete koydu.

“Biraz yürüyelim mi? Konuşmak istediğim şeyler var.”

“Olur.”

İkisi birlikte kırlara doğru ilerledi. Serenay Krazu’ nun şu an yanında olduğuna inanamıyordu, onu bir daha göremeyeceğini düşünmüştü. Usul usul esen rüzgar ve çimenlerin taze kokusu içini ferahlatıyordu. Krazu sakince konuşmaya başladı. “Nasıl başlasam bilmiyorum, seni gördüğüm ilk anda sanki kafamda kuş cıvıltıları yankılanmaya başladı. Böyle bir hissi ilk kez yaşıyordum. Ve limanda tekrar karşılaşınca bunun bir tesadüften öte olduğunu düşünmeye başladım. O günden beri hep seni düşünüyorum. Nasıl biri olduğunu, hayallerini, nelerden hoşlandığını... Savaşta başta ayrı saflarda olsak da sana bir şey olacak diye çok korktum. Savaş boyunca gözlerim hep seni aradı. Sonunda her şey bittiğinde ülkeme dönecekken yapamadım, seni tekrar görmeden, hislerimi açıklamadan gidersem bunun ikimize de haksızlık olacağını düşündüm.” Krazu durup kıza baktı. “Ben seni çok seviyorum.”

Serenay, Krazu’ nun itirafı karşısında yüzünün kızardığını hissetti. “Bu, biraz ani oldu. Ben şaşkınım,” dedi. “Aceleci olduğumun farkındayım. Birbirimizden uzakta yaşıyoruz, şimdi söylemezsem bir daha ne zaman fırsat bulurdum bilmiyorum. Eğer benim için umut varsa hemen öğrenmek isterim, yoksa gidip bir daha karşına çıkmayacağım.”

Krazu’ nun kararlı bakışları ve samimi sözleri karşısında Serenay ona bir cevap vermek zorunda hissetti. “Aramızda çok mesafe olsa da seni gördüğümde titreyen kalbime engel olamıyorum. Gittiğini düşündüğüm andan sonra sahip olduğum değerli bir şeyi kaybetmiş gibi hissettim.”

Krazu mutlulukla aniden kıza sarıldı. Serenay yine ilk karşılaştıkları andaki gibi kuş cıvıltılarını işitiyordu. Krazu sonra yavaşça geri çekildi. “Affedersin, kendimi tutamadım. Sen bir yere mi gidiyordun?”

Bir süre sonra ikisi hastaneye doğru yola çıktı. Krazu yol boyunca konuşmayı ihmal etmedi. Kendini Serenay’ a düzgünce tanıtabilmek istiyordu. Ailesinden, geçmişimden, şu ana dek neler yaptığından bahsetti. Arada Serenay’ a da sorular yönelterek onun hakkında bilgi sahibi olmaya çalışıyordu.

Ayda ikizinin başından hiç ayrılmıyordu. Savaşmasa da insanlara yardım edebilmek için kendini çok hırpalamıştı. Ölü ve yaralıları o halde görmek hiç kolay olmamıştı. Verda ziyaretine gelenleri görünce hem mutlu oldu hem şaşırdı. Serenay’ ın yanında yabancı birisini görmeyi beklemiyordu. “Bu Krazu, Libmons’ tan gelen bir savaşçı.” dedi Serenay.

“Anlıyorum, ziyaretiniz için teşekkür ederim,” dedi güçlükle doğrulmaya çalışan Verda. Serenay’ ın ruh halindeki değişim gözünden kaçmamıştı. Ancak birisi adına üzüntü duymadan edemedi.

İkisi kısa ziyaretin ardından ikizlere veda etti. “Dostlarının iyi olmasına sevindim. Hepimizden kayıplar oldu. Savaş daha fazla uzamadığı için şanslıyız,” dedi Krazu. Koridorda, insan kalabalığı içinde ilerliyorlardı. “Haklısın, çok şey atlattık. Hiç kolay olmadı. Herkes eski düzenine dönmeye çalışıyor. Sen ne zaman dönmeyi planlıyorsun peki?”

“Seni bırakıp gitmek kolay olmayacak benim için. Ama sık sık mektup yazacağımdan emin olabilirsin.”

O sırada yan koridordan çıkan Elbruz’ u görmediler. Annesinin ısrarı üzerine hastaneye kontrol için gelmiş olan Elbruz arkalarından bakarken az önceki sözleri işitmişti. Serenay’ ın yanındaki kişiye nasıl ilgiyle  baktığını görüyordu. İçinde bir şeylerin parçalandığını hissetti. Savaşta gri saçlı adamı birkaç kez uzaktan görmüştü ama onun Serenay ile ne ara bu kadar yakınlaştığını anlayamıyordu. Elbruz tüm enerjisi çekilmiş gibi hissetti. Yanlarına koşup kızıp bağırma dürtüsünü bastırdı, kederle sandalyelerden birine çöktü. Çocukluktan beri sevdiği Serenay’ ın onu hep arkadaş olarak görmüşken yeni tanıdığı birine ilgi duymasını haksızlık olarak görüyordu. Durumu hazmedebilmesi kolay olmadı. Her zamanki gibi hislerini kalbine gömecek ona bir şey belli etmemeye çalışacaktı.

Dışarı adım attıklarında Krazu fazla kalamayacağından bahsetti. “Babanı ve kardeşini daha önce gördüm ama anneni de tanımak isterdim.”

Serenay gülümsemeye çalıştı. “Annem biraz sert biridir. Senin Libmons’ ta yaşadığını öğrenirse eminim bu hoşuna gitmeyecektir. Daima yakınında olmamızı istiyor.”

“Hmm, öyle demek. O zaman onu seni ne kadar sevdiğim konusunda ikna etmem gerekecek.”

Elbruz annesine görünmeden hastaneden ayrıldı. Şimdi onun sorularıyla muhatap olmak istemiyordu. Bacağı yüzünden ağır adımlarla yürüdü. Yollar sanki daha da uzamıştı, yürüdükçe yerinde sayıyor gibiydi. Hayallerine yerleştirdiği kişi şimdi yavaş yavaş bulunduğu yerden siliniyordu. Kızgındı, küskündü, terk edilmiş gibi hissediyordu. Onu gördüğünde tepkisiz kalmayı başarabilecek miydi bilmiyordu. Dalgın halde yürürken bir at arabası az daha ona çarpıyordu. At sahibinin öfkeli sözlerine aldırış etmeden yürümeye devam etti.

Krazu ve Serenay vaktin ne kadar hızlı geçtiğini anlamadılar bile. Yerel yemeklerden yediler, panayırı dolaştılar. Krazu şık bir kolye alıp Serenay’ a hediye etti. “Bunu her gördüğünde beni hatırlarsın,” dedi kızın zarif boynuna takarken. Krazu sonra Serenay’ ı eve kadar bıraktı, vedalaştılar. “Güzel bir gündü,” dedi Serenay. Krazu çitlerin orada dikilmiş, ardına bakarak ilerleyen Serenay’ ı izliyordu. Hava biraz serinlemiş, rüzgar hızlanmıştı.

Serenay eve girdiğinde “Nerede kaldın kızım? Evin yolunu mu unuttun nedir?” diye söylenen kadının sesini işitti Krazu. “Anne işim vardı, affedersin. Kalan işleri ben hallederim.”

“Şu tepsiyi al mutfağa götür. Nasıl olmuş arkadaşın?”

“Kim? Ha, Verda mı? Çok iyi.”

Krazu gülümseyerek arkasına döndü. Daha fazla kulak misafiri olmamalıydı. “Seni özleyeceğim Serenay, en kısa zamanda tekrar görüşmek üzere,” dedi. Krazu’ nun sesini zihninde işiten Serenay’ ın yanakları al al oldu. Annesinin karşısında olduğu için heyecana kapılıp taşımakta olduğu tepsiyi yere düşürdü. Çay bardakları kırıldı. Beyaz yılmış halde söylenmeye başladı. “Yine sakarlığın tuttu. Aklın nerede bilmiyorum ki.”

Krazu patikadan aşağı inerken dayanamayıp güldü. Beyaz ile tanışmak için sabırsızlanıyordu. Sonraki ziyaretinde Butah’ ta daha çok vakit geçirmeyi planlıyordu.