Savaş Çığırtkanı- 18.Bölüm Sonu (Roman)

Tiran elinde kılıcıyla koşarken Ceddil aniden durdu. Tiran' ın haykırışı kafasını karıştırıyordu. Bedenine söz geçiremiyordu, ilerlemek ile durmak arasında kararsız kalmıştı. Tiran da durmuş, olanları izliyordu. Ceddil bir anda kafasını tutup acı içinde bağırmaya başladı. Kendi içinde bir savaş veriyor, öldürme arzusunu bastırmaya çalışıyordu. Zihninin derinliklerinde anılar belirmeye başladı, dostlarının yüzü bir bir gözünün önüne geldi. Butah' tan ayrılışları, görev sırasında eğlendiği anlar, Yenira' nın kendisine verdiği öğüt... Onun sözleri kafasında yankılandı. “Lütfen biraz sakin kalabilmeyi dene. Neden bu kadar hırçınsın bilmiyorum ama gücünü gerçek dövüşlere sakla. Sen iyi bir savaşçısın.”

Ellerini saran kara dumanlar yok oldu, yüzündeki damarlar normale döndü. Ceddil o an eskisi gibi Yenira' nın yüzüne baktı ve bilincini kaybedip aniden yere kapaklandı. Yenira ilk şoku atlatınca derin bir nefes aldı.

 Tüm sesler kesilmiş, vadi yeterince kana doymuştu. Yenira üzüntü içinde etrafına göz attı. Çocuk ruhlu Farak' ın ölümü içini sızlattı. Diğerlerinin akıbetini ise bilmiyordu. Tiran' ın yanına koştu. “O iyi mi?”

“Çok yara almış ama atlatacak gibi görünüyor. Hemen götürelim onları.”

Yenira hemen at arabasını yanaştırdı. Farak’ ı taşırlarken içi burkuldu Tiran' ın. Onun kahkahalarını bir daha duyamayacaktı. “O güçlü ve mert biriydi. İsmini daima yaşatacağız,” dedi Yenira ve bir örtü çıkarıp Farak' ın üstüne örttü. İç geçirdi. Herkesi yerleştirdiklerinde Yenira hızla atı sürmeye başladı. Yakınlarda bir kasaba vardı, geç olmadan oraya ulaşmalıydı.

“Ceddil’ e ne olduğunu konusunda bir fikrin var mı?” dedi Yenira.

“Bilmiyorum, ben de çok şaşkınım. Kendini tamamen kaybetmiş gibiydi. Neredeyse sana saldıracaktı.”

“Belki de senin seslenişin ona ulaştı. O an gerçekten Ceddil' in beni öldüreceğini düşündüm.”

“Bu konuda ne yapmayı düşünüyorsun?”

“Şimdilik bilmiyorum. Öncelikle bir hastaneye yetişelim. Off, nereden karşılaştık şu peçelilerle.” Tiran düşüncelere dalmıştı, bir şey demedi. Boş gözlerle yola baktı.

Beyt isimli kasabada her şey bir düzen içindeydi. Kulübeler ip gibi sıralanmıştı. Kimisi iki kimisi de tek katlıydı. İki katlı olanların küçük birer balkonu vardı. Kulübelerin etrafı çitlerle  çevriliydi.

Küçük bir çocuk dedesiyle birlikte kulübenin önünde sohbet ediyordu. Çocuğun gözleri bir an kasabanın girişindeki toprak yola takıldı. “Dede baksana, şu taraftan birileri geliyor,” dedi heyecanını gizleyemeyerek.

Yaşlı adam zor gören gözlerini yola çevirdi. Yüzünde bir tedirginlik vardı. Gelenlerin kim olduğunu merak etti. Zira bu yol peçeli eşkıyaların kol gezdiği Muzek Bölgesi' ne kadar uzanıyordu. Eğer gizlice kaçmamışlarsa kimse onları alt edip de buraya kadar gelemezdi. Tabii, bu yabancılar civar kasabalardan gelmiş de olabilirlerdi. Anlamanın tek yolu gidip sormaktı. At arabası kasabaya girdiğinde yaşlı adam onları karşıladı.

“Kasabamıza hoşgeldiniz,” dedi misafirperver bir şekilde.

Tiran aşağı atladığı gibi adamın yanına koştu. Yaşlı adam onun bir an kendisine saldıracağını sanarak geriye çekildi.

“Lütfen yardım edin. Arkadaşlarımız yaralı.”

İhtiyar kafasını eğip at arabasına baktı. “Yoksa peçelilerle mi kapıştınız?” dedi nefesini tutarak.

“Evet. Nereden anladınız?” dedi Tiran şaşkınlık içinde.

 “Halinize bakarak onların bulunduğu bölgeden geçtiğinizi düşündüm.”

Yaşlı adam daha sonra kulübenin önünde oturan torununa seslendi. “Pell, hemen hastaneye gidip görevlilere haber ver. Birkaç yaralı var.”

Çocuk koşarak gitti. Uçmaması için de hasır şapkasını tutuyordu. Tiran gözlerini çocuktan ayırıp yaşlı adama döndü tekrar.

“At arabası ile hemen gidebiliriz. Bize yerini söyleyin lütfen.”

“Yüz metre ileriden sağa dönün. Sonra ilk sokaktan sola sapın. Biraz daha ilerlerseniz orayı görürsünüz.”

“Teşekkürler,” dedi Tiran ve aceleyle at arabasına koştu.

Yaşlı adam onların haline üzülmüştü. Arkalarından gidip durumlarını öğrenmeye karar verdi.

Sağlık merkezinin önünde durduklarında hemen görevlilere haber verdiler. Görevliler yaralıları sedyeyle içeriye taşımaya başladı. Kadınlardan biri Farak' ı fark edince yüzü soldu, telaşla Tiran' ın yüzüne baktı. Tiran onun ölmüş olduğunu bildiğini belirten bir bakış attı. Ağzı beyaz bir maske ile kapalı olan kadın Farak' ı bırakıp Boratak' a geçti. Herkes içeriye taşındı.

Pell dışarıda bekliyor ve endişeli gözlerle olup biteni izliyordu. Görevliler onu biraz uzaklaştırmıştı. Çocuk, topallayarak gelen dedesini fark edince yanına koştu ve her şeyi anlatmaya başladı.

“Dede, yaralıları içeriye taşıdılar. Hepsi de baygındı. İyi olacaklar mı sence?”

Adam çocuğa sarıldı ve başını öptü. Torunu hayatta en sevdiği kişiydi. Torununun yaralı adamlara üzüldüğünün farkındaydı. Aklına oğlu ve gelini geldi. Lider Saraç' ın verdiği bir görev için ülkeden ayrıldıklarından beri onlardan haber alamamışlardı. Onların yaşayıp yaşamadığını bile bilmiyordu.

“Elbette iyi olacaklar,” dedi yumuşak bir ses tonuyla. 

Doktorlar hemen savaşçılarla ilgilendi. Yaralılar oldukça kan kaybetmişti. Berzab ve Ceddil’ e kan verildi, yaraları sarıldı. Boratak,  iç organları zarar gördüğü için operasyona alındı.

“Neyse ki ülkemiz sağlık konusunda çok gelişti. Biraz daha gecikselerdi kurtulamayabilirlerdi,” dedi doktor, meslektaşına.

“Gerçekten öyle. Hepsi iyi olacaktır. Diğeri ise olay anında ölmüş gibi görünüyor.”

Dışarıda endişe içinde bekleyen ikili, yaşlı adamla sohbet etmeye başladı. Bir şekilde kafalarını dağıtmaya ihtiyaçları vardı.

“Arkadaşlarınızın kurtulacağına inanıyorum,” dedi yaşlı adam.

“Umarım öyle olur, teşekkürler,” dedi Yenira.

“Peçelilerle karşılaşmanız kötü olmuş.  Onlardan kurtulduğunuza göre güçlü savaşçılar olmalısınız.”

Yenira başını yere eğdi, cevap vermedi. Yaşlı adam sözlerini sürdürdü. “O karanlık adamlardan bir türlü kurtulamadık. Sürekli birilerini katlediyorlardı. Durumu lidere iletmemize rağmen bunu çözemediler. Çünkü sarayın görevlendirdiği savaşçılar daha gelmeden ortadan kayboluyorlar, bir süre gözükmüyorlar.”

O sırada içeriden bir görevli çıktı. Tiran hemen arkadaşlarının durumunu sordu. Görevli durumlarının iyiye gittiğini, zamanla kendilerini toparlayabileceklerini söyledi. Boratak' ın da operasyonunun iyi geçmekte olduğunu bildirdi.

“Siz de yaralısınız, gelin bir bakalım,” dedi kadın görevli Tiran' a. Sonra Yenira' ya döndü. “Aynı şekilde siz de pek iyi görünmüyorsunuz.”

“Hayır, ben iyiyim. Tiran sen git, muayene ol,” dedi Yenira emir verircesine.

Pell gözlerini Tiran' ın yüzündeki yaradan alamıyordu. Torununu fark eden yaşlı adam başını okşadı. “Endişelenme, sadece küçük bir yara. Bak konuşuyor ve yürüyor. Sağlığı gayet iyi,” diye kulağına fısıldadı.

Tiran ve görevli içeri girince Yenira ihtiyara döndü. “Arkadaşlarımız iyileşene kadar kalabileceğimiz bir yer var mı burada? Bir de bu peçelilerle olan mücadelemiz kimse tarafından duyulmasa sevinirim. Olayın büyümesini istemiyorum.”

“Tamam, endişelenme sen. Bizden laf çıkmaz. Kasabamızda bir misafirhanemiz var. Orada istediğiniz kadar kalabilirsiniz.”

“Teşekkürler.”

“Bu arada ben Herves. Ne zaman bir şeye ihtiyacınız olursa söyleyin. Kasabanın girişindeki ilk ev benim. Biz artık gidelim Pell.”

“Ben de Yenira Tanıştığımıza memnun oldum,” dedi Yenira. Herves de gülümseyerek başını eğdi hafifçe ve torunu ile oradan uzaklaştı.

Kafası dolu olan Yenira ne yapacağını bilmez haldeydi. Vadideki dövüş her şeyi mahvetmişti. Grup dağılmış, bir dostlarını kaybetmişlerdi. Dahası Ceddil' in her an o korkunç haline dönme ihtimali onu geriyordu. Şimdilik herkesin kendine gelmesini beklemekten başka yapacağı bir şey yoktu. Eşyaları arasından gerekli malzemeleri çıkarıp kendi yaraları ile ilgilendi. Merhem de sürünce sızlayan yerler yavaş yavaş geçti.

Tiran muayene sonrası odada yalnız kalınca duvarın dibine çöktü. Başını soğuk duvara dayadı. Olanlara inanmakta güçlük çekiyordu. İçindeki yangın giderek büyüyünce duvarı yumruklamaya başladı. “Kahretsin!” Gözyaşları çenesine doğru süzülürken bir kısmı yanağındaki gazlı beze karışıyordu. Sesler üzerine odaya girenler onu yatıştırmaya çalıştı. Tiran' ın sakinleşmesi biraz zaman aldı.

Ertesi gün Ceddil kendine geldi. Berzab da diğer yatakta yatıyordu ama bilinci açıktı. Ceddil dövüşü hatırlayınca yanı başında oturan Yenira' ya döndü.

“Neler oldu? Fa- Farak nasıl? En son hatırladığım onun...” Devamını getiremedi.

“Üzgünüm, onu kaybettik.”

Ceddil' in gözleri hayretle açıldı. Onun gerçekten ölmüş olduğuna inanamıyordu. Yumruklarını sıktı. “O an inanmak istememiştim. Bir an öfkeye kapıldım ama sonrasını hiç hatırlamıyorum.”

Yenira, sıkıntı ve hayret içinde ona baktı. “Gerçekten hiçbir şey hatırlamıyor musun?”

“Hayır. Galiba o sırada bir darbe yiyip bilincimi kaybettim. Tiran nerede? Yıkılmış olmalı.” Ceddil’ in sesi fısıltıya dönmüştü.

Yenira konunun değişmesi üzerine rahatladı. “Yıkıldı tabi ki. Dünden beri ruh hali çok kötü. Toparlanmasına yardım etmeliyiz.”

“Anlıyorum. Boratak nasıl peki?” dedi Ceddil nefesini tutarak.

“İyi. Bir süre dinlenmesi gerekiyor. Biraz ağırdı yaraları.”

İkisini sessizce dinliyordu Berzab. Çok üzgündü ama elinden bir şey gelmiyordu.

İlerleyen saatlerde Boratak da kendine geldi. Gözlerini açar açmaz da sorularını sıraladı. Yenira her zamanki gibi bilgi vermek zorunda kalan kişiydi.

“Na-nasıl oldu?” dedi Boratak, sesine hâkim olmaya çalışarak.

“Peçelilerden biri onu mızrağı ile ağır yaraladı.”

“Bu nasıl olur? Ben yaralandığımda Tiran ve ikisi sırt sırta vermiş, cesur bir şekilde dövüşüyorlardı.”

Yenira oturduğu sandalyede başını yere eğdi. Ellerini birbirine kenetlemişti. “Senin vurulman Tiran’ ın dikkatini dağıtmış. Onu saldırıdan korumak isteyen Farak da önüne atladı. Ölümcül bir yara aldı.”

Boratak daha fazla konuşamadı. Gözlerinden akan yaşlara engel olamadı.

Sonraki sabah Boratak biraz daha kendine gelince kasabadaki gölün yakınında toplandılar. Uzun, yemyeşil ağaçlarla çevrili mekan huzur doluydu. Farak için küçük bir anma töreni düzenlediler. Tiran topladığı rengarenk çiçekleri mezarın başına koydu. Mezar taşına da Farak' ın ismini kazıdı.

 Hüzünlü vedanın ardından Yenira Boratak' ın koluna girdi. Doktor kendini zorlamadan biraz yürüyebileceğini söylemişti. Berzab da şimdilik bir değnekle yürümek zorundaydı. Oradan ayrıldılar.

Hastaneye döndüklerinde Yenira toparlanmaları halinde göreve hemen devam edeceklerini söyledi. Daha fazla gecikmelerinin iyi olmayacağını belirtti. Tiran dalgın halde pencereden dışarıyı izliyordu.

  Ertesi gün Yenira erkenden hastaneye geldi. Tiran günlerdir uykusuz olduğu için onu uyandırmadan misafirhaneden ayrılmıştı. Ceddil uykusunda mırıldanıp duruyor, terliyordu. Sıçrayarak uyandı.

“Kötü bir rüya mı gördün?” dedi Yenira.

Ceddil yutkundu. “Garip şeyler gördüm.” Ellerini kaldırdı yavaşça. “Ellerim kanlıydı ve ellerimden duman çıkıyordu. Öfkeyle bir peçeliyi havaya kaldırdığımda benim Ölüm Neferi olduğumu söyledi. Sonra...” Sözlerinin devamını getiremedi. Beti benzi atmıştı.

Ne diyeceğini bilemedi Yenira. “Rüya işte, üzerinde durma.” Ölüm Neferi demekle peçelinin neyi kastettiğini düşünmeye başlamıştı bile.

“Gerçek gibiydi,” dedi Ceddil. Huzursuzluk içinde yataktan kalktı. Omzunu hareket ettirmekte biraz zorlanıyordu. Gövdesi de mumyalanmışçasına sargılar içindeydi. Yenira giyinmesine yardım etti. Sonra diğerleri ile ilgilendi. Yavaş yavaş herkes toparlanıyordu.

Yola çıkma vakti gelip çattı. Doğrudan Saklı Mekan' a varıp görevi sonlandıracaklardı. Kaybedecek vakitleri yoktu artık.