Savaş Çığırtkanı- 3.Bölüm Sonu (Roman)

 

Herkes Yazel’i coşkuyla alkışladı. Zırha çizik atmayı başardığı için karşılaşma sonlandı. Adam ağır adımlarla Yazel' e yaklaştı. Parlak, yeşil gözleriyle çocuğu süzdükten sonra başlığını çıkardı. Yazel az önce dövüştüğü kişinin kim olduğunu görünce donup kaldı. Bu, Savaş Ustası lakabı ile anılan Fuban’ dan başkası değildi. Yazel' in yanı sıra diğerleri de şaşkınlık içinde kaldı. Herkes neşe içinde bağırarak Fuban’ a tezahürat yapıyordu. Ünlü savaşçı eğilerek kalabalığa selam verdi. Kısa kesim, kahverengi saçları yüz hatlarını daha da ortaya çıkarıyordu. Sert çene yapısı, çıkık elmacık kemikleri ve geniş alnıyla dikkat çekici biriydi. Çocuğa döndü gülümseyerek.

“Tebrik ederim genç adam. Yaşıtların arasında bunu kolay kolay başarabilecek kişi sayısı azdır. Geleceğinin parlak olduğunu görüyorum.”

“Te-teşekkürler,” dedi Yazel heyecan içinde.

Fuban da diğer gözetmenlerin arasına katıldı. Her şey iyi gitmesine rağmen Yazel yine de sınavı geçişini garantilemek istiyordu. Hedeflerden birini vurmak için hançerini çıkarmıştı ki buna gerek olmadığını, okula kabul edildiğini bildirdiler. Yazel eğilerek gözetmenleri selamladı ve mutluluk içinde ablasının yanına döndü.

“Tebrik ederim küçük kardeş. Sen de artık savaş okulunun olağanüstü dünyasıyla tanışabileceksin. Asıl zor kısım bundan sonra başlayacak.”

“Bu sözlerinden dolayı vazgeçeceğimi sanıyorsan fena halde yanılıyorsun. Sen sanırım okulu beşincilikle bitirmiştin. Ben ilk üçe gireceğim konusunda seninle iddiaya girebilirim,” dedi Yazel kendinden emin bir şekilde.

Serenay hafifçe Yazel’in kafasına vurdu. “Çokbilmiş seni. Sen acaba mezun olabilecek misin onu düşün önce. Okula girenlerin hemen hemen yarısı mezun olmadan okuldan ayrılmıştır. Kimisi atılmıştır kimisi de yoğun çalışma temposuna dayanamayıp okulu bırakmıştır.”

“Peki, bekle de gör yapabileceklerimi.”

“Ooo, demek siz de buradasınız? Yazel, geçtin mi bakalım sınavı?”

Yazel sesin geldiği yöne dönünce Elbruz’ u gördü. Mutlulukla ona gülümsedi ve kolayca sınavı geçtiğinden bahsetti. Elbruz onu tebrik etti ve bu durumun zaten beklenen bir şey olduğunu söyledi.

“Merhaba Elbruz. Senin burada ne işin var?” dedi Serenay meraklı bir ses tonuyla.

“Benim küçük kuzen de sanat okulu için sınava girecekti. Ona destek olmak için geldim,” dedi gülümseyerek. Daha sonra Yazel’ in elindeki hançeri gördü.

“Babam hançeri sana verdiğinden bahsetmişti. Doğru kullanırsan senin için bulunmaz bir nimet olacaktır,” dedi elini Yazel’ in başına atıp saçlarını karıştırarak.

Elbruz yirmi üç yaşındaydı. Gür, sarı saçları güneşte yoğun bir şekilde parlıyordu. Yeşil gözleri ve keskin bir bakışı vardı. Savaş okulundan birincilikle mezun olmuştu. Göründüğünden çok daha güçlü ve hızlıydı. “O halde ben gideyim. Görüşmek üzere,” dedi.

 Sınav devam ederken iki kardeş de eve doğru yola koyuldu. “Söylesene abla, hangi dersleri göreceğiz ilk olarak?”

“Temel derslerden biri savaş tarihidir. Bu derslerde tahmininden fazla şey öğrenebilirsin. Tarihte insanın ders alacağı pek çok olay yaşanmıştır. Savunma dersinde ise çeşitli silahlarla kendinizi nasıl savunacağınızı öğreneceksiniz. Ayrıca sizden kendi ellerinizle de değişik silahlar yapmanızı bekleyecekler. Strateji dersinde değişik oyunlar oynanacak. Oyunlar çoğunlukla grup olarak oynanır. Sürekli ekibin başı değişir. Böylece kimin stratejisinin daha iyi olduğu belirlenir. En eğlenceli ders de bu olur aslında. İşte tüm bunlar yıl sonunda sıralamanı etkileyecek.”

“Gerçekten eğlenceli görünüyor. Derslerin başlaması için sabırsızlanıyorum.”

Evin bahçesinden içeri koşarak girdi Yazel. “Anne geçtim! Anne duydun mu?”

“Duymamak mümkün mü? Senden önce sesin geliyor evladım,” dedi kapıda görünen kadın. “Aferin, geleceğinden hiç şüphe etmemiştim zaten. Baban da seninle gurur duyacak.”

Yazel, annesinin olumsuz bir şeyler dememesine şaşırmıştı. Sevinçle Beyaz' a sarıldı. “Hadi ama şımarma hemen,” dedi kadın gülümseyerek.

Gece olduğunda yemek masasına ancak oturabildiler. Masadaki yahni, sebze çorbası, közde pişmiş patates lezzetli görünüyordu. Herkes iştahla yemeklerini yedi. Ardından Karan çocukluk ve gençlik anılarını anlattı. O da savaş okuluna gitmişti. Hayatı boyunca kaç kez yaralanmış, ölümden dönmüştü ama seçtiği yoldan hiç pişmanlık duymamıştı. Gözlerinde o heyecan ve yaşanmışlık kolaylıkla okunuyordu. Çocuklarına sevgiyle baktı.

“Size hep kalbinizi dinlemenizi söyledim. Öyle de yaptınız. Bundan sonra da asla inandığınız yoldan vazgeçmeyin.”

Serenay mutlulukla babasına sarıldı, yanağına bir öpücük kondurdu: “Her şey için teşekkürler.”

Beyaz’ ın gözleri parıldayan yıldızlara takılmıştı. Çocuklarını desteklese de endişelerini önleyemiyordu. Neden ailesindeki herkes savaşçı olmak zorundaydı? Neyse ki Karan artık sadece kendi işine odaklanmıştı.

Aradan günler geçti, okulun açılış vakti geldi. Yazel hazırlıklarını tamamlayıp, yanında küçük bir çanta ile evden ayrıldı. Uzun bir yürüyüşün ardından okulun önünde durdu. Yüksek duvarlarla çevrili yapının içini ilk kez görecekti. Buradan her geçişinde içeri giren öğrencilere özenmişti. O beklerken Har geldi:

“İçeri girmiyor musun?”

“Ah, dalmışım. Beraber gidelim. Bu arada Ben Yazel.”

“Evet, biliyorum. Geçen izledim seni, iyi iş çıkardın. Ben de Har.”

“Memnun oldum. Sen de çok iyiydin.” Yazel gülümsedi, güçlü birinden övgü almak hoşuna gitmişti. Kapıdaki yetkili, isimlerini teyit edince içeri giriş yaptılar.

Yazel, umduğundan büyük bir bahçeyle karşılaştı. Çeşitli parkurlar, tırmanma duvarları, atış için hedefler, atlarla dolu bir ahır ve de çok nostaljik görünen köşk benzeri okul binası... Çocuklar her bir detayı dikkatle inceledi. Okul binasının yüzlerce camı vardı. Her girişte iki yönden uzanan döner merdivenler vardı. Okul gittikçe kalabalıklaşırken yetkililer yeni öğrencileri sınıflarına yönlendirdi.

İlk ders savaş tarihiydi. Herkes kısaca kendisini tanıttı. Eğitmen, başarılı olmak için çok çalışmaları gerektiğini hatırlatıp durdu. Sonra da tahtaya bir harita astı ve dersi anlatmaya başladı.

“Öncelikle, Butah nasıl ve ne zaman kurulmuş ondan bahsedeyim. Kurucumuz Barsof henüz genç yaşındayken Tilkar’ın lideri ile karşı karşıya geldi.”

Kadın daha sonra elini haritada bir noktaya koyup daire çizdi. “İşte bu civarda pek çok çatışma yaşandı, ta ki liderimiz amansız mücadeleyi kazanana kadar. Tilkar’ ın düşüşünden yıllar sonra gücüne güç katan liderimiz destekçileri ile birlikte Butah’ ı inşa etmeye başladı.”

Aradan geçen bir saatin ardından ders bitti. Sıradaki ders sağlık bilimiydi. Uzun boylu, koyu renk takım elbiseli eğitmen bu dersi önemli bitkileri anlatarak geçirdi. Ders bitiminde şunları söyleyerek sınıftan ayrıldı.

“Yarın dağlara çıkıp zehirli otları inceleyeceğiz.”

Üçüncü ders binicilikti ve dışarıda işlenecekti. Sıradaki eğitmen bol bir bluz ve pantolon giymişti. Başında da fötr bir şapka vardı. Öğrencilere oldukça sıcak davranıyordu. Herkes sırayla atlara bindi. Yazel’ in bindiği at biraz huysuz olduğu için başta üstünde durmakta zorlandı. Har ise çok başarılıydı. Diğerleri daha atı doğru düzgün süremezken Har boş alanda birkaç tur atmıştı bile. Çocukları dikkatle izleyen kadın elindeki bir deftere not almaktaydı. Yaklaşık iki saat sonra eğitmen dersi bitirdi.

“Bugün şanslı günümde değilim sanırım,” diye söylendi çocuğun biri. İki kez attan düşmüş ve sinirleri gerilmişti.

Yazel zamanla okula alışmış ve gittikçe sevmeye başlamıştı. Artık dersleri çoğunlukla uygulamalı yapıyorlardı. Tepelerden değişik otları toplayıp eğitmenin gözetiminde zehir ve panzehir yapıyorlardı. Savaş aletlerini kullanmaya başlamışlardı. Ancak yeni başladıkları için koruyucu önlemler alıyorlardı. Herkese hafif zırh ve kalkan dağıtılmıştı. Kılıçla dövüşmek herkes için eğlenceli oluyordu. Binicilik dersinde artık yarış müsabakaları düzenlenmeye başlamıştı. Hatta atın üstünde mızrak kullanıp birbirlerini etkisiz hale getirmeye çalıştıkları bir oyun oynamaya başlamışlardı. Savaş okulu Yazel için yeni bir dünyaya açılan kapı gibiydi. Hala burada olduğuna inanamıyordu. Kendisini kanıtlamak için çok çalışıyor, durmak nedir bilmiyordu. Zaten kısa sürede eğitmenlerin de gözüne girmeyi başarmıştı.

Ertesi gün şehirde bahar şenliği kutlamaları vardı. Yazel, her yıl Karta’ ya gider doyasıya eğlenirdi. Bugün de şehrin sokakları daha sabahtan kalabalıklaşmaya başladı. Daha önce sınavın yapıldığı alana şimdi çadırlar kurulmuştu. Kimileri pişirdiği hamur işi yiyecekleri satıyordu. Kimileri çocuklar için oyun alanları kurmuştu. Şarkı söyleyen bir grup da oldukça ilgi çekiyordu. Çiçek kokuları dört bir yanı sarmıştı. Serenay arkadaşlarıyla limonata içerken Yazel de atış yaparak hediye kazanıyordu.

O kalabalığın içinde birden Serenay’ ın gözüne birileri çarptı. Saray görevlileri gelmişti ve çok ciddi görünüyorlardı. Kısa sürede müzik kesildi ve grup geri çekilirken liderin yardımcılarından biri ahşap platforma çıktı. Gür sesiyle tane tane konuşmaya başladı.

“Karta halkının dikkatine! Acımız büyük! Pek değerli liderimizi kaybettik. Lider Canova Melmor’ da öldürülmüştür.”

Bunun üzerine halk arasında büyük bir uğultu başladı. Kimse duyduklarına inanamamıştı. Kalabalıktan biri bağırdı: “Liderimize kim kıydı? Bu nasıl olur?”

Keskin bakışlarıyla etrafı süzen adam sözlerine devam etti.

“Cinayeti kimin işlediği henüz belirsiz. Şunu unutmayın ki katili bulmak için elimizden geleni yapacağız. Sizden bu süreçte sakin kalmanızı ve olursa sarayın isteklerini yerine getirmenizi bekliyoruz. Liderimizin oğlu Canas Bey en kısa zamanda onun yerine geçecek. Beş gün sonra, Sarmav Şehri’ nde halkın katılımı ile Canas Bey’ in tahta çıkma töreni gerçekleştirilecektir.”

Herkes olayın şaşkınlığını üzerinden atmaya çalışıyordu. Böyle bir durumla ilk defa karşılaşıyorlardı. Bir liderin başka bir ülkede öldürülmesi, ileride kötü şeylerin olacağını gösterirdi. Düşman ya gerçekten çok güçlüydü ya da ne yaptığını bilemeyecek kadar delirmişti. Her iki durumda da Butah’ ın, liderinin intikamını alması, düşmana karşılık vermesi gerekiyordu.

“Tüm bunları size iletmemi Canas Bey istedi. Hepinizi tahta çıkma törenine davet ediyor.”

Lider Canova halk arasında sevilen biriydi. Halkı her şeyden çok düşünür, onları refahı için elinden geleni yapardı. Ölümü halk için yıkım demekti. Çoğu kişi onu kaybettiği için üzülürken bir kısmı da ülkede güvenliğin azalacağından korkuyordu.

Bir süre sonra ortalık yatışınca halk yavaştan dağılmaya başladı. Sabahki heyecandan, tatlı telaştan eser yoktu şimdi. Şehre ölüm sessizliği çökmüştü. Eve dönerlerken Serenay’ ın yüzünde endişeli bir ifade vardı, Yazel ise hem şaşkın hem öfkeliydi. İkisi de yol boyunca tek bir laf etmedi.