Uyuyan Melanet- 1.Bölüm (Duygu&Undine)

 1.Bölüm

Karanlık çöktüğünde hava iyiden iyiye soğumaya başladı. Çocuk, terk edilmiş binanın bir köşesine çaresizce sinmişti. Peşindeki kişilerin onu bulmamasını umuyordu. Yediği o kadar dayaktan sonra daha fazlasını kaldıramazdı. Bir gözü şişmiş, alt dudağı morarmıştı. Saldırganlardan biri onu yere fırlattığı için sırtında da keskin bir acı hissediyordu. Endişe içinde beklerken nefes alışverişi düzene girdi, bu kez soğuk nedeniyle uyuşukluk hissetmeye başladı. Yerdeki kartonların üzerine kıvrıldı. Üfleyerek morarmaya başlayan ellerini ısıtmaya çalıştı. Açlık ve soğuğa karşı koyamayacak durumdaydı.

Az önce hırsızlık yaparken yakalanmış, dövülmüştü. Kendisine bu işi yaptıran çete üyelerinden biri ise uzaktan izlemekle yetinmişti. Hatta yakalanmış olduğu için kendisini hor gördüğünü belirten bakışlar atmıştı. Çocuk araya birilerinin girmesinden faydalanarak oradan kaçmıştı, bir daha o çetenin eline düşmek istemiyordu.

Dışarıdan sızan cılız ışığın aydınlattığı duvara odaklandı boş bakışları. Sonra birden fark ettiği bir karaltı beyninde alarm zilleri çalmasına neden oldu. Peşindekilerin kendisini bulduğunu düşünerek korkuya kapıldı. Ne kadar dikkatle baksa da yaklaşan karaltının sahibini seçemiyordu. Bir gölgeden farksızdı. Gölge yavaşça eğilip onu kucağına aldığında çocuk, bedenine herhangi bir şeyin değdiğini hissetmedi. Dışarıya çıkarılırken sanki havada süzülüyor gibiydi. Açık havaya çıktıklarında iyice ağırlaşan göz kapakları yavaş yavaş kapandı.

Uyandığında eski, ahşap bir evde buldu kendini. Eskisinden çok daha iyi hissediyor, dahası artık üşümüyordu. Yanan soba içini ısıtıyordu.  Masada birkaç kişinin fısıltı ile konuştuğunu fark edince şaşırdı. İçlerinden birinin kendisini taşıyan kişi olduğunu düşündü. Yardım ettiğine göre kötü biri olamazdı. Yavaşça kalkıp düğmeye uzandı ve ışığı yaktı. Aynı anda korkuyla bağırıp geriye attı kendini. İnsan olduğunu düşündüğü şeyler birer gölgeden ibaretti. “Siz, siz de nesiniz böyle?”

Gölgeler de en az çocuk kadar şaşkındı. İçlerinden biri ayağa kalktı. “Sana zarar vermeyeceğiz, sakin ol. Hem bizi görebilen ilk kişisin. Bizim de ne kadar hayrete düştüğümüzü anlayabiliyor musun?”

Çocuk anlamadığını belirtircesine başını iki yana salladı. Gözlerindeki endişe silinmemişti. Gölgeler ne demeleri gerektiğinden emin değildi.

“Dedim size o insanı buraya getirmemeliydik.”

“Ne yapsaydım peki, soğuktan donacaktı.”

“Neyse olan oldu. Hey küçük, senin bir adın var mı?” dedi en yakındaki gölge çocuğa dönerek.

“Yılkan,” dedi çocuk ürkekçe.

Gölge çenesini sıvazladı. “Ne garip bir isim.”

Kendisine artık bir zarar gelmeyeceğine inanan Yılkan sakinleşmişti. “Siz kimsiniz?”

“Biz, gördüğün gibi gölgeyiz. Bir gün bağlı olduğumuz insanlardan koparıldık ve bu şekilde yaşamaya mahkum edildik. Bir lanet gibi dünyaya çakılıp kaldık. Buna sebep olan varlık...”

Yanındaki gölge araya girdi. “Tamam, bu kadar açıklama yeter. Çocuk ne anlayacak, zaten şaşkın. Aç olmalı, önce bir şeyler yesin.”

Yılkan o kadar acıkmıştı ki az önce duyduklarına hiç odaklanamadı. Kendisi için getirilen yiyecekleri büyük bir iştahla yedi. Sonraki günlerde iyice toparlandığında gölgeler onu karşısına alıp gitmesi gerektiğini söylediler. Biraz olsun onlara alışan Yılkan bu anın gelmesinden korkuyordu. “Gidecek bir yerim yok, kimsem yok.”

En baştaki gölge yılmış halde omuzlarını düşürdü. “Bir insanın bizle yaşadığı görülmüş şey değil. Bir çocuğa nasıl bakarız biz?” Yılkan buğulu gözlerle bakınca ona daha fazla kıyamadı. “Tamam, sana bir yer bulana kadar burada kalabilirsin.”

Yılkan’ ın yüzü sevinçle aydınlansa da gölgeler onu süzüyor, yabancı bir madde gibi ona bakıyorlardı. Aralarında konuşmaya başladılar.

“Her gün yemek yemek, su içmek zorunda. Yine çalmamı mı istiyorsunuz?”

“Ve de uyuması gerekiyor.”

“Bir de tuvalet...”

“Yeter susun! Çocuğa bir şekilde bakacağız.”

 

***

 

Gökyüzünde muhteşem bir manzara vardı. Turuncu, sarı ve mavi tonlarının uyumu. Akşamın kızıllığı da sonrasında bu renk cümbüşüne katıldı. Uzakta belli belirsiz görülen tepeler, ormanlar ve deniz. Her şey sakin bir uyum içinde duruyordu. Kasabadaki çok az insan, doğanın bu güzelliğini fark edebilirdi. Herkes kendi rutin işlerine gömülüyken bu şaşırtıcı değildi.

Bu sakin kasabanın en güzel evlerinden biri eski bir köşktü. Köşkün geniş bahçesi bir zamanlar güzel olabilirdi. Ancak şimdi için bu pek doğru değildi. Çalılar fazla bakımsızdı. Yabani otlar başını alıp gitmişti.

 Akşamın ilk ışıkları düşerken, köşkün sakinlerinden biri olan Zeynep, gördüklerini hayal gücü eşliğinde tuvaline döküyordu. Yine de istediği kadar sağlam bir resim yapamıyordu. Resmin ruhu eksikti. Ona canlılık katan dokunuşları korkunç derecede zayıftı. Can sıkıntısıyla resme ara verdi. Çok geçmeden kendini yatağa bıraktı. Aklından sadece tek bir şey geçiyordu: okulunu bitirince bir atölye açmak.

 Çocukluğundan beri resim yapmak onun tutkusu olmuştu ve şimdi sanat okulu öğrencisiydi. Bu kasabaya ailesinin isteğiyle gelmişti. Yaz tatilini geçirmek için ilginç bir yerdi, doğası harika hissettiriyordu. Zeynep burada bolca ilham bulacağını düşünmüştü ancak o ilham bir türlü gelmiyordu. 

Saat yediye vurduğu zaman tüm aile akşam yemeği için toplanırdı. Yediyi geçiren oldu mu, Zeynep ve ağabeyi bazen süreyi geçirirdi, o gece aç yatardı. Ailenin katı kuralları vardı. Bunlar kimse için esnetilemezdi. Akşam yemeklerinde de genelde kimse konuşmazdı. 

Adam, “Oldukça leziz bir yemek. Parmaklarımı dahi yiyebilirim,” diyerek karısını tutkuyla övdü. Tabağındakileri iştahla yerken gözleri ışıl ışıldı. Doğrusu kızları dışında herkes fazla iştahlıydı.

“Böyle diyerek en sonunda hepimizi şişmanlatacaksın,” dedi oğulları bir sitemle.

 Seher delişmen bakışlarla kahkaha attı. Kızına döndüğünde gülümsemesi kasılmaya döndü. Mimikleri tuhaf şekilde oynuyordu. “Tabağına dokunmamışsın, ağabeyinin sözleri yüzünden mi?”

“Hayır. Pek aç değilim,” dedi Zeynep. Bir nedenden rahatsızlık hissederek yüzünü buruşturdu. “Her şey çok leziz olmuş.”

“Yüzün bunun tam tersini söylüyor,” diye mırıldanmadan edemedi ağabeyi. Ancak ona ne Zeynep ne annesi aldırdı.

Anneleriyse buz gibi ifadeyle konuşuyordu. Gözleri şüphe içinde, kısılıyordu. “Neyin var, hasta mısın?” 

Kız bunu reddedince fazla üstünde durulmadı. Sıkıcı geçen yemekten sonra herkes kendi odasına çekildi. Zeynep ailesinin kendi içine kapanıklığını o ana dek neden fark edemediğini düşündü. Ağabeyiyle konuşmaya çalıştıysa bile başarılı olamıyordu. Kitap okumakla meşgul olduğunu söyleyen genç adam onu adeta kovmuştu. Zeynep en sonunda pes ederek kendi odasına gitti. Ailesinin tuhaflığı üzerine düşüncelere dalmadan edemedi.

O gece kızı uyku tutmadığından sabaha dek yatağında döndü durdu. Bir zaman, sokakta havlayan köpekler dikkatini çekti. Koştu pencereye ve köpeklerin seslerini dinledi. Zeynep, can acısıyla bir şeyler söylemek ister gibi uluyan köpeklere acıdı. Adeta yakarışlarıydı bunlar. Pencereyi biraz açıp ne olduğuna bakmak istedi. Ortalıkta şimdi ne köpek ne de havlamaları vardı. Sadece ayın güzelliği ve parlaklığı vardı. Ay, her şeyi güzelliğiyle birlikte silip süpürmüş olabilir miydi?

 Hafif bir esinti kızın sarı saçlarını dalgalandırdı. Ama ferahlatmayıp aksine sıcaklatıyor, hatta boğacakmış gibi bir his bırakıyordu insana. Zeynep boğazında baskı hissetti. Gerçekten boğuluyor gibi bir his. Adeta göğsünden kalbi sökülmeye çalışılıyordu. Titredi. Göz bebekleri irileşti. Nefesi birden bire düzensizleşti. Tüm bunlar olurken Zeynep göremese de bahçede ilerleyen bir  karaltı vardı. Sonra baskı birden yok oldu. Kız da yere, ayakları üzerine çöküp öksürmeye başladı.

Kendisine geldiğinde ne kadar zaman geçmişti bilemiyordu. Odasında kalmak yerine annesiyle konuşma ihtiyacı duydu. Ebeveynlerinin yanında gittiğinde yatağın hiç bozulmamış olduğunu gördü. Sonra ağabeyinin odasına baktı. Tüm odalara tek tek baktığında evde yalnız olduğunu anlayıp canı sıkıldı.

 

***

 

Bulutsuz bir gecede yıldızlar gökyüzünde ışıl ışıl parlıyordu. Bahçedeki hamağa uzanan Yılkan mızıka çalıyordu. Kömür karası saçları rüzgarda dalgalanıyordu. Sürme çekilmiş gibi duran kara gözleri iriydi. Atletik bir yapısı vardı, yaşıtlarından çok güçlüydü.

Günün bu saatlerini çok sever ve karanlık göğü izlemeye doyamazdı. Tabi mızıkası da elinden düşmezdi. Yıllardır yanında yaşadığı ustası sanatından bir şey anlamadığı için bazen söylenip dursa da her gece çalmaya devam ederdi. Etrafa yayılan melodi biraz ürkütücü biraz hüzünlüydü. Çevredeki insanlar Yılkan’ ı yadırgasalar da ustası Naci onlara kulak asmazdı. Arada bir huysuzluk ederdi ama Yılkan’ a asla laf söyletmezdi.

Gölgeler insan gibi yaşaması gerektiğini söyleyerek onu Naci’ nin kapısına bırakmıştı. O vakitler Yılkan çok içerlemiş ama büyüdükçe anlamaya başlamıştı. Okula gitmiş, insanlar içine karışmış, pek çok şey öğrenmişti. Uzun süredir bir oduncu olan ustasına yardım ediyordu. Birlikte ormanın derinliklerine giderek kurumuş, eski ağaçları kesiyorlardı.

Yılkan mızıkayı kenara bırakıp ellerini başının arkasında birleştirdi. Hamakta usul usul sallanırken geçmişini düşündü. Bir ailesi var mıydı bilmiyordu. Çocukluğuna ait tüm anıları o çete tarafından zorla çalıştırıldığına dairdi. Kimsesiz miydi, yoksa kaçırılmış mıydı emin değildi. Ustası sayesinde insanlara biraz olsun alışmış, onlara güvenmeyi öğrenmişti. Başının dibinden hızla bir karaltı geçince doğruldu.

“Yine ne düşünüyorsun?” dedi gölge.

Yılkan dönüp cama baktı. Işık yanmıyordu yine de kısık sesle konuştu.

“Her zamanki şeyler işte.”

“Anlıyorum. Sen de son günlerde tuhaf şeyler hissetmeye başladın mı?”

“Ne gibi şeyler? İlk defa böyle gergin görüyorum seni.”

Gölge iyice başını kaldırarak etrafa bakındı. Sanki gözünden kaçırdığı bir şeyler var gibiydi. “Tam olarak emin değilim. Sanki kötü bir şeyler olacak gibi.”

Yılkan hamaktan indi, gölgeye doğru yürüdü. Tam konuşacaktı ki komşulardan birinin geçtiğini gördü. Dikkat çekmemek için sanki dışarı çıkıyor gibi yürümeyi sürdürdü. Gölgenin içinden geçip giderken içini yine karanlık bir ürperdi sardı. Bu, boşluk hissini hiç sevmezdi. Komşusu uzaktan bir selam verip geçti, hiçbir zaman Yılkan ile muhabbet kurmaya çalışmazdı. Adam gidince Yılkan bahçe kapısını kapatarak geri döndü. Gölge gitmişti. Bir anda ziyarete gelip bir anda gitmelerine alışkındı. Gölgeler Yılkan’ dan sonra kasabayı bırakıp gidememişti. Tabi insanların arasındayken onları görüp de yokmuş gibi davranmak Yılkan için kolay olmuyordu. Geçmişte bir iki kez gölgelerle sohbet ederken yakalandığı için insanların garip bakışlarına maruz kalmıştı.

Vakit geç olduğundan daha fazla oyalanmadan içeriye geçti. Ustası sabah erkenden kalkıp başına dikilir, gün doğmadan uyanması gerektiğini söylerdi. Parmaklarının üzerinde yürüyerek odasına geçti, kapıyı kapattı. İstemsizce gölgenin bahsettiği şeyi düşünmeye başladı. Doğru düzgün konuşamadan gittiği için kafasındaki soruları soramamıştı. Yatağa uzandığında keyifsizdi ama gün içinde çok yorulduğu için kısa sürede uykuya daldı.

Sabaha karşı gördüğü sıkıntılı rüyanın etkisi ile yatağında huzursuzca mırıldanmaya başladı. Rüyasında gölgeler etrafını sarmış düşmanca tavırlar sergiliyordu. Bir süre Yılkan’ ı hırpalayıp ardından üstüne çullanıp boğazını sıktılar. Yılkan konuşmaya çalışıyor ama ağzından tek kelime çıkmıyordu. Bunca yıllık dostlarına ne olduğunu anlayamıyordu. Çırpınırken bir anda haykırarak uyandı: “Neden?” Sesi o kadar yüksek çıkmıştı ki ustasının uyanmasından endişelendi. Derin nefesler alıp sakinleşmeye çalıştı. Eli boğazına gitti. Gördükleri o kadar gerçekçiydi ki, eski dostlarını kaybetme düşüncesi bile içini sızlatmaya yetmişti.