Rüya Günlükleri 6 (Hikaye)

 Merhabalar. Şu sıralar blog çok durgun. Kitap okusam da paylaşasım gelmiyor. Ben de öykü yazayım bari dedim. Bu kez oldukça kısa, iyi okumalar. :) 

(Azer, ressam, 45 yaşında)

 Resimlerin dili vardır, konuşur sizinle. İçinde saklı sırları anlatır, tabii anlayacak kapasiteniz varsa. Okur, bunu doğrudan sana söylüyorum. Benim kim olduğumu mu merak ediyorsun? Beni tanımak için önce yaptığım tabloları görmelisin. Bak işte bunu bir rüyamdan yola çıkarak yaptım. Mor alevlerin içinde her şey yanıp, gri küle dönmüş. Dumanlar dalga dalga yükseliyor. Sadece ihtişamlı kule ayakta kalmayı başarmış. Hiçbir noktasına alev değmemiş, dimdik duruyor. Ne var bunda diyebilirsiniz elbette. Bu tabloda bir şey yok, olan şey rüyalarımda. Tabloyu yaptıktan sonra aynı rüyayı tekrar ve uzun versiyonu ile gördüm.

 Gecenin yarısı... Uzaktaki kurt ulumaları giderek yaklaşıyor, ürperiyorum. Bir merdivende duruyorum ve yukarıdan cılız bir ışık vuruyor. Aşağısı ise zifiri karanlık, yukarı doğru koşmaya başlıyorum. Kulenin tepesine çıkıp etrafa bakınıyorum. Gökyüzünü kara bulutlar sarmış. Göz alıcı mor alevlerin her şeyi küle çevirişini izliyorum. Yok oluşun bir mucizesi gibi manzara, gözümü bile kırpmıyorum. Kuleyle daha da yükseldiğimi hissediyorum. Sonra bir karga gelip omzuma konuyor. İçimi bir enerji kaplıyor. Ben de uçabilirim. Karga havalanıp gittiğinde ben de kuleden aşağı kendimi bırakıyorum. Uçmanın sırrına vakıf olduğumu biliyorum, atlarken hiç tereddüt etmedim. O anda iki yanımda kanatlar beliriyor ve özgürce uçuyorum.

  İşte sonraki tabloda da gökyüzünde uçarken kendimi resmettiğimi görebilirsiniz. O kadar güzel bir rüyaydı ki hâlâ gerçek gibi geliyor. Anlatması zor gerçekten. Rüyaların bana ilham vermesi inanılmaz bir şey. 

 Aradan günler geçti ve ben hiç rüya görmedim. Nasıl ıstırap çektiğimi anlayamazsınız. Resim yapmaya dair tüm hevesim yok olmuş durumda. Fırçayı elime bile alamıyorum. Tekrar o kuleyi rüyamda görmek, yine uçmak istiyorum. Devamını görmeliyim, buna ihtiyacım var. Rüyasızlık beni bunalıma sürüklüyor, terk edilmiş gibiyim. Göz kapaklarım ağırlaşıyor, şimdilik uyumalıyım, serzenişlerime sonra devam edebilirim. 

 Gözlerimi merdivenlerde açtım. Tanıdık o manzara gözlerimin önünde. Yukarıdan cılız ışık vuruyor. Heyecanla ışığa doğru koşuyorum. Kulenin en tepesine varıp açık havayı soluduğumda şimdiden ferahlamış hissediyorum. Mor alevlerin ışıltısı her yana vuruyor. Her şeyin küle dönüşünü ilgiyle izliyorum, yine kule yanmıyor. Bir karga gelip omzuma konuyor ve onla birlikte aşağıya atlıyorum. Rüzgarı yüzümde hissederken adrenalinim giderek artıyor. Kanatlar nerede kaldı? Olamaz, kanatlarım çıkmıyor! Her şey o kadar gerçekçi ki aşağı hızla düşerken dehşete kapılıp bağırıyorum. Yere çarpıyorum, tüm kemiklerimin birbirine geçmiş olmalı. Derin bir acı içinde nefesim kesilirken gerçekten yüksekten düştüğümü idrak ediyorum. Hayal meyal anımsadım, uykulu halde balkona çıktığımı. Etraftan insanlar hayret nidaları atarak bana doğru koşuyorlar. Gözlerimi daha fazla açık tutamıyorum.