Savaş Çığırtkanı 2- 16.Bölüm (Roman)

 

BÖLÜM 16

 

Harula’ nın Doğuşu- Tilkar

 

Birkaç asır önce...

Kadının doğum sancıları uzun süredir devam ediyordu. Ebe alnındaki teri sildi, annenin bu duruma daha ne kadar dayanabileceğini bilmiyordu. Yanındaki kızlara emirler yağdırıyor doğumun başarıyla gerçekleşmesi için elinden geleni yapıyordu.

Lider,  yıllardır varisi olacak bir oğul bekliyordu. İlk karısından üç kızı olmuş, ardından elem bir hastalık sonucu onu kaybetmişti. İkinci karısıyla birkaç yıl önce evlenmesine rağmen bir türlü evlatları olmamıştı. Lider Aroba, erkek çocuğu olmadığı için halkın kendisinde kusur bulacağını düşündüğü için hep gergindi. Kısırlıkla suçlanan kadın ise sarayın ve eşinin yaptığı baskılarından bıkmıştı. Ayrıca istemediği bir evlilik yaptığı için en başından beri mutsuzdu. Sadece genç ve güzel olduğu için kendisine talip olunmuş ve ailesine yüklü miktarda para verilmişti.

Kadın sonunda hamile kaldığında rahatlamış ama çok zor bir hamilelik süreci geçirmişti. Her geçen gün bedeni güçsüz düşmüş, hastalıktan kurtulamamıştı. Gittikçe karnındakini düşmanı olarak görmeye başlamıştı. Doğumun bu kadar zor olması da onu tükenme noktasına getirdi. Teni bir ölüyü andıracak kadar solgun ve beyazdı. Saçları ise aksine kömür gibi kapkara ve parlaktı. Günlerdir doğru uyuyamadığı için göz altları morarmıştı. Sarayın duvarları arasında kadının bitmek bilmez çığlıkları yankılanıyordu. Liderin sık sık bebeğin durumundan haberdar olmak istemesi sabrını taşırdı. Güçlükle nefes alırken bağırdı.

“Öleceğim artık, çabuk çıkarın şunu!”

Ebe o an anlamıştı kadının bebekten nefret ettiğini. “Az kaldı hanımım, dayanın,” diye yalan söyledi. Açıkçası ebe, bebek ölürse başının derde gireceğinden korkuyordu. Alnında boncuk boncuk biriken terleri tekrar sildi. Kadının ızdırabı birkaç saat daha sürdükten sonra doğum gerçekleşti. Ancak durum hiç iyi değildi, anne kan kaybediyordu. Kadın öleceğinin farkındaydı, bebeğinin yüzüne bakmadı bile. Bakışları ebeye kilitlendi. “Benim ölümüm size bir çocuk bahşediyor. Dilerim ki Harula’ nın kalbi hep nefretle dolsun, o sizin en büyük kabusunuz olsun.” Bunları söyledikten sonra hayata gözlerini yumdu. Ebe şaşkınlıkla ve korku dolu gözlerle ona baktı. Sözlerindeki uğursuzluk tüylerini ürpertti.

Aroba oğlunu kucağına aldığında, eşinin ölümüyle şaşkına dönmüştü. Bu zamana kadar onla doğru düzgün ilgilenmemiş hep görevini düşünmüştü. Ebenin söyledikleri ise şaşkınlığını dehşete çevirdi. Karısının nasıl bu hale geldiğine anlam veremiyor, delirdiğini düşünüyordu.

12 yıl sonra...

“Lider Aroba, durum vahim. Genç efendi...”

Aroba endişeyle muhafıza baktı. “Yine ne yaptı?”

“Efendim, kendiniz görseniz daha iyi olacak.”

İkisi birlikte mahzene indiklerinde gördüğü manzara karşısında Aroba' nın nutku tutuldu. Harula zindanda, duvarın dibine oturmuş, boş boş yere bakıyordu. Birkaç adım ilerisinde yerde yatan bir adam vardı. Bu, saray muhafızlarınca yakalanan bir casustu. Ağzından bilgi alınana kadar zindanda tutulacaktı.

“Ne yaptın sen?” Aroba çok öfkeliydi.

Çocuk, elindeki halka anahtarlığı yere bıraktı. Soğuk bir şekilde cevap verdi. “Konuşmaya niyeti yoktu, zaten siz de eninde sonunda onu öldürecektiniz. Bir casus affedilemez. Ben de içeceğine zehir kattım.”

Aroba burnundan soluyarak muhafıza emir verdi. “Götür onu. Aklı başına gelene kadar odasından çıkmayacak.” Harula' nın yüz ifadesi değişmedi bile. Yavaşça doğrulup zindandan çıktı ve muhafızın yanına geçti. İkisi birlikte merdivenlerden çıkarken Aroba düşüncelere daldı. Oğlu şu ana kadar gördüğü hiçbir çocuğa benzemiyordu. İnsanlardan nefret ederdi. Uygun anı kollayıp onlara zarar vermekten çekinmezdi. Ufak tefek yaralamalarla başlayan vukuatları cinayete kadar ilerlemişti. Ne kadar ceza verse de Harula değişmiyor, bildiğini okuyordu. Lider bir yandan olanları halkın duymaması için elinden geleni yapıyordu. Harula doğduğu gün ebenin söylediklerini hatırladı. Şimdi, karısının son dileğinin gerçekleşmeye başladığına acı şekilde tanıklık ediyordu. Sahip olduğu tek oğlunu seviyordu ama onu kollamak artık imkansız hale gelmişti. Nasıl bir yol izlemesi gerektiğinden emin değildi.

Onunla bir baba olarak konuşmak için Harula' nın odasına gitti. “Bana tüm bunların izahını yapabilecek misin? Sevdiğim, değer verdiğim oğlumun bu kadar fütursuzca davranmasının sebebi ne? Ne istiyorsun?”

“Lider Aroba, siz beni değil, bir erkek evladın size sağlayacağı ayrıcalıkları sevdiniz.”

“Bunu nasıl söylersin? Ben senin babanım, daima iyiliğini isterim.” Harula' nın bir kez olsun ona baba dememesi de ayrı bir sorundu.

Harula umursamazca dönüp aynaya baktı. Yüzüne düşen gölgeler sert yüz hatlarını daha vahşi gösteriyordu. “Geçenlerde elime ne geçti biliyor musunuz? Annemin günlüğü. Peki, benim varlığımı öğrendiğinden beri beni hep canavar olarak adlandırdığını biliyor muydunuz?”

Lider hayretler içinde oğluna baktı. Eşinin, arkasında böyle bir günlük bırakacağı aklına gelmezdi.

“Karınızdan o kadar bihaberdiniz ki onun benden ne kadar nefret ettiğini fark edemediniz.”

“Bu imkansız. Böyle bir günlükten haberim yok benim. Birisi oyun oynuyor olmalı.”

“Annem kız kardeşine günlüğünü teslim etmiş. O günkü gezide teyzem olduğunu iddia eden kişi gizlice karşıma çıkıp günlüğü bana verdi. Hem annemin el yazılarıyla karşılaştırdım, günlüğün ona ait olduğu çok açık.”

Aroba sinirden renkten renge girdi. Harula' nın karşısında annesi hakkında kötü şeyler söylemek istemiyordu. “Günlüğü veren kişiyi bulup hesap soracağım. Tüm bunlar ne demek oluyor açıklayacak bana. Senin aklını karıştırmak istediği besbelli.”

Lider ne kadar konuşsa da oğlunun yüz ifadesi onu huzursuz ediyordu. Sanki dünyanın sırrını çözmüş de artık hiçbir şeyin önemi kalmamıştı. Aroba' nın bakışları masadaki açık günlüğe kaydı. Gerçekten de ölmüş eşinin yazısıydı bu.

1300-Martın 20. günü

Bugün yine bir kabus ve sancıyla uyandım. O şey karnımı deşip bir an önce dışarı çıkmaya çalışıyordu. Çok korkunçtu, hâlâ gözümün önünden gitmiyor canavarın gözleri. Doğuma az kaldı, korkuyorum.

Üzüntü ile gözlerini kıstı lider. Günlüğü eline aldı, kapattı. “Bunların seni etkilemesine izin verme. Annenin ruhsal bunalımları vardı, bunları aşamadı. Nefreti hayatının merkezine koyma, bu sadece sana zarar verir. Böyle devam etmene müsaade edemem.”

“Ne yapacaksınız? Yine o anlamsız cezaları mı vereceksiniz?”

 “Ne gerekiyorsa yapacağım,” diyerek noktayı koydu Lider ve odadan ayrıldı.

Sonraki günlerde liderin gözü hep oğlunun üzerinde oldu. Harula yalnız başına saraydan dışarı adım atamadı. Dışarıda okumasına izin verilmedi, çeşitli eğitmenler sarayda ona ders verdi. Aylar birbirini kovaladı. Aroba her şeyi kontrol altında tuttuğunu sanıyordu ta ki günün birinde eğitmenlerden biri ders sonrasında ölü halde bulunana dek. Yayılan söylentiler sonucu korkan diğer eğitmenler kaçarcasına saraydan uzaklaştı.

Harula' yı huzuruna çağıran lider ona hesap sordu, artık sabrı taşmıştı. “Bunları yapmakla eline ne geçiyor, neyi ispatlamaya çalışıyorsun? Sana şimdiye kadar fazla taviz verdim değil mi? Ölümlere karşılık canını mı almalıydım yoksa?”

“Siz önlem almaya çalışarak benim duracağımı umdunuz. Sadece canım ne zaman isterse harekete geçiyorum. Eğer sürekli birini öldürseydim bunun tadı çıkmazdı. Hem dünyadan bir böceğin daha eksilmesinin nesi yanlış. Ayrıca canımı alamayacağınızın da farkındayım.”

Lider hiddetle tahtından kalktı. Yanındaki savaşçının yayını kaptı, oku yerleştirip nişan aldı. Birkaç saniye öylece bekledi. Oğlunu öldürse hem vicdan azabından kurtulamayacak hem de ülke bu olayla çalkalanacaktı. Onun bu hale gelmesine kendisinin sebep olduğunu düşünüyordu. Eşine hiç bir zaman ona değer verdiğini hissettirememiş, onun hastalığını ciddiye almamıştı. İlk karısını unutamamışken erkek evlat hasretiyle onla evlenmişti. Oğlunu zapt edemediği için kendisine de kızgındı. Lider derin bir nefes aldı ve bir anda oku bıraktı.

Ok fırlarken Harula ilk defa şaşkınlık ve endişe belirtisi gösterdi. “Ahh!” Ok koluna girince babasının bilerek ölümcül bir yara açmak istemediğini anlamıştı. Yüzü acıyla kasıldı, rengi attı.

“Bu sana son ihtarımdır Harula. Bir kişiyi daha haksız yere öldürürsen bir sonraki ok kalbine girecek.”

 Harula cevap vermedi. Yaralı kolunu tutarken soğuk bakışlarla babasını süzüyordu. Meraklı gözler arasında hışımla salondan ayrıldı. O gece Aroba uyurken yatağına tırmanan şeyi fark etti. Sıçrayıp hemen gaz lambasını yaktığında bir yılanın ipek örtünün üstünde kıvrılarak hareket ettiğini gördü. Tek bir hamlede zehirli yılanı yakalayıp bir kutuya koydu. Bunu yapanın Harula olduğuna adı gibi emindi. O sırada kapıda beliren bir muhafızın sesi duyuldu. “Lider Aroba, genç efendi kaçmış.” Odasından fırladı lider. “Bu nasıl olur? Çabuk yakalayın onu!”

“Kaçarken kendisini iki muhafız fark etmiş. Birini öldürmüş, diğeri de yaralı.”

Aradan günler, haftalar geçmesine rağmen Harula' nın izine rastlayamadılar. O, saraya çöken bir lanet olarak akıllarda yer etti. Lider o kadar öfke ve keder doluydu ki Harula' nın adının anılmasını yasakladı. Sanki o hiç var olmamış gibi yaşamlarını sürdürmeye devam ettiler.

***

Çocukluğundan beri Harula annesinin portresini ne zaman görse bir ürperti hissederdi. Kadın sanki gülümsemiyor, bakışlarıyla onu eziyordu. İçindeki nefret tohumları ilk o zaman başlamıştı. Tabloyu duvardan söküp yakmıştı. İçinde büyük bir boşluk vardı; orayı neyle, nasıl dolduracağını bilemiyordu. Bir gün oyun sırasında, tartıştığı üvey ablasını incittiğinde o boşluğun dolmaya başladığını hissetti. Annesinin günlüğü ise onu iyice çığırından çıkardı. Başkalarının nefretini kazanarak, acılarını hissederek kendini buluyordu. Bu, bağımlılığa dönüşünce kendini durduramaz oldu.

Saraydan kaçışının ardından Harula çok mekan değiştirdi. Karşılaştığı insanların bazılarını öldürmeye ya da onlara büyük sıkıntı vermeye devam etti. Artık içindeki boşluk tamamen dolmak üzereydi. Karanlığın içinde yüzüyor, gücü tüm zerresinde hissediyordu. Yıllar içinde suçlulardan oluşan yandaşları oldu, sayıları gittikçe arttı. Dünyanın uzak bir köşesinde donanma kurup korsanlık faaliyetlerine başladılar. 

Harula geminin pruvasında uzanmış gökyüzünü izlerken dalgalar iyice şiddetini artırdı. Harula yıldızları, güneşi, ayı sevmezdi. Onlar karanlığı bozan çirkin detaylardı. Korsanlardan birinin yanına gelmesi düşüncelerini böldü. “Ölüm Sarmalı’ na çok yaklaştık Yüce Harula, geri dönmeliyiz.”

Harula yavaşça ayağa kalkıp denizin ötesine baktı. Dolunayın yansıdığı girdabı görebiliyordu. Oradaki gizemli bir şeye doğru çekildiğini hissetti. “Hayır, devam edeceğiz.”

Adam şaşkına döndü. “Ama efendim, oraya giren kimse sağ çıkamadı şu ana kadar.”

Harula' nın gözleri parıldadı. İçini nedensizce saran  heyecan duygusuna anlam veremese de kararlıydı. “Oraya gireceğiz!” 

Ölüm Sarmalı’ na biraz daha yaklaştıklarında gemi alabora oldu. Herkes çığlıklar atarak suyu boyladı. Denize düşen Harula uzun süre kulaç atıp dalgalarla boğuştu. Daha fazla dayanacak gücü kalmayınca yanlış bir karar verdiğini anladı. Kendini öylece sulara bıraktı. Dibe doğru sürüklenirken su ciğerlerini yakmaya başlamıştı. Bilinci kapanmak üzereydi, o sırada kendine doğru yüzen bir siluet gördü. Elini ona doğru uzattı.

Harula gözlerini açtığında bir kayanın üzerinde yattığını fark etti. Buraya nasıl geldiğini merak ediyordu. Gökyüzü hala karanlıktı.  Güçlükle doğrulmaya çalıştığında bir siluet yaklaştı kendine. Harula karşısındaki bedene baktı. Kara pelerinin başlığı yüzüne düşmüştü. Gölgeler, sanki orada bir yüz yokmuş izlenimi veriyordu.  Bedeninin etrafı duman tabakasıyla sarılıydı. Elleri biçimsiz ve yanmış gibi koyu renkliydi. Parmakları ağaç kabuklarına benziyordu.

Harula birkaç saniye şaşkınlıkla ona baktı. “Sen kimsin, beni neden kurtardın?”

“Bir şey seni bize çekti. Kalbi karanlık için atmayan biri bu adaya ulaşamazdı. Biz bu adaya hapsedilince etrafımızı bir girdap sardı. Kimse buraya ulaşamasın istediler. Şu ana kadar sınırı aşan üçüncü kişisin.”

“Tüm bunlar ne demek oluyor yani?”

“Sen efendimiz olmaya adaysın. Ancak gerçek kötülükle güçlerimizi birleştirdiğimiz taktirde serbest kalabiliriz.”

“Bahsettiğin diğer iki kişi bunu yapamadı mı?”

“Zugant ve Jarlon. İkisi şu an bu karanlık ordunun başında fakat yeterince güçlü değiller. Onlar sayesinde su altındaki ada gün yüzüne çıktı ama daha fazla ilerleyemedik. Bu girdaptan çıkamadığımız sürece bir şey yapamayız. Şu an görünmez duvarlar arasına hapsolmuş gibiyiz. Etrafı görsek de dış ortama bir etkimiz yok.”

“Benim sizi buradan çıkaracağıma inanıyorsunuz yani. Bunu neden yapayım, benim kazancım ne olacak? Hem bu dediklerine inanmamı mı bekliyorsun?” Harula' nın kaşları çatılmıştı.

Siluet güldü. “Bana karşı bile nefret besliyorsun şu an, güzel. Aradığımız kişi kesinlikle sensin. Birlikte güçlenebiliriz, sana gücümüzün bir kısmını aktarabiliriz. İstediğin gibi dünyaya hükmedebilirsin, geleceğe bile.”

“Geleceğe bile mi?” Harula ilk kez dikkatini verdi.

“Evet. Geleceğe, geçmişe, herhangi bir zamana gidebilirsin. Olasılığı düşük ama daha önce yapılmış bir şey.”

“Anlıyorum. Diğer ikisi ne olacak peki?”

“Eğer gücünü kanıtlarsan onlar da ikna olacaktır. Biz nefretten besleniriz. Bize bunu sağladığı sürece bizi kimin yönlendirdiğinin bir önemi yok.”

Bir süre düşünen Harula ayağa kalktı. “Peki, anlaştık. Görelim bakalım bahsettiklerin doğru mu?”

Siluet Harula' yı diğerlerinin yanına götürdü, Zugant ve Jarlon ile tanıştırdı. İki taraf da birbirine düşmanca bakıyor, birbirini tehdit olarak görüyordu. Sonunda el sıkışarak söyleneni yaptılar.

İlk deneme için yerlerini aldı siluetler. Harula' yı merkez alarak düzenli bir sıra oluşturdular. Harula ortadaki devasa meşaleyi yaktı. Kara alevler göğe doğru yükseldi. Herkes kılıcını alevlere doğrultup gücünün bir kısmını gönderdi. Kılıçlardan çıkan mavi parıltılar alevin içine çekildi. Harula kendi kılıcını alevlerin içine soktu. Birkaç saniye süren gergin bekleyişinin ardından içinde hızla artan gücü hissetti. Kılıçtan tüm bedenine muazzam ve kusursuz bir enerji akıyordu. Kendini hiç bu kadar iyi hissetmemişti. Parmağını kımıldatsa her yeri cehenneme çevirebilecekti sanki.  

Bir süre sonra bir sarsıntı hissedildi ve dışarıdaki girdap yavaş yavaş duruldu. Siluetler, Zugant ve Jarlon Harula’ yı tebrik ettiler. Şimdi üçü de bu karanlık ordudan sorumluydu.

Kısa sürede dış dünyaya açılıp etrafa yayıldılar. Harula doğrudan Tilkar' a doğru harekete geçtiğinde babasının öldüğünü işitti. Onu tahttan indirenin kendisi olmasını isterdi. Yine de bundan sonra yapacakları için heyecana kapılıyordu. İlk işi sarayı ele geçirip liderlik unvanını almak oldu. Bir kişi bile karşısına çıkacak cesareti gösteremedi. Üvey kardeşlerini öldürdü. Anne ve babasının anısına dair saraydaki tüm izleri yok ettirdi. Babasının yıllardır uğraşıp kurduğu büyük kütüphaneyi, annesinin kendi eliyle diktiği  ağaçları yaktı.

 Aradan geçen yıllarda Harula pek çok ülkeye saldırdı, gücünü insanları korkutmak ve bastırmak için kullandı. Zalim bir lider olarak tarihe geçti. Hırsı gittikçe büyüyordu, sonunda geleceğe de hükmetmeye karar verdi. İlk olarak Zugant ve Jarlon' u alt etmeliydi. Onları çeşitli gerekçelerle kandırıp zindana attırdı. Bunun sonucunda Harula' yı daha üstün gören siluetler sadece ona itaat etmeye başladılar.

Gözü dönmüş olan Harula durdurulamaz olduğuna inanıyordu. Kalplere korku salmaktan büyük bir zevk alıyordu. Ölürken, acı çekerlerken insanların yüz ifadelerini izler, bundan keyif alırdı. İnsanı değersiz görüyor, katlettiği her can için kendini kutsanmış hissediyordu. Geleceğe gitmek için hazırlıklarını tamamlamıştı. Geriye sadece beklemek kalmıştı. Siluetlerin özel güçlüler hakkındaki uyarılarını çok önemsemedi. “Birkaç zavallı beni ve devasa ordumu nasıl yenebilir ki?” diye düşünüyordu.