İtiraf (Kelime Oyunu 66)

 Bu haftaki kelime oyunu için biraz geç kaldım. Yine de aceleyle bir şeyler yazdım, iyi okumalar. :) Haftanın kelimeleri küf, çember, panik, şans, fısıltı.

 Adam çok uzaktan gelen fısıltıları duyuyordu. Bu sesler o kadar yabancıydı ki kime ait olduğundan emin değildi. Bir süre sonra fısıldayanın kendisi olduğunu fark etti. Bilinci yavaş yavaş açılıyordu, sanki günler süren derin bir uykudan uyanıyor gibiydi. Burnuna gelen küf kokusu yüzünü buruşturmasına neden oldu. Neredeydi? Güçlükle gözlerini araladığında panikledi. Her yer zifiri karanlıktı, hafifçe ışıldayan bedeninden başka bir şey göremiyordu. Elleri ve ayaklarının bağlı olduğu gergin zincirler onu boşlukta tuttuğu için uzayın derinliklerinde kaybolduğu hissine kapıldı.

Neden burada olduğunu hatırlamaya çalıştı ama hiçbir fikri yoktu. Zincirler aniden gıcırdayarak iyice gerildi, uzuvları şiddetle kasıldı. Soğuk terler dökerken az sonra parçalanacağına inanmaya başlamıştı. Duyduğu yırtılma sesi ile gözleri yerinden çıkacak gibi oldu. Önce karnında bir yarık oluştu ve gittikçe büyüdü. Adam korku içinde haykırmaya, yalvarmaya başladı. “Bırakın, gideyim!” Karnı tamamen açıldığında içinden parlak baloncuklar çıkmaya başladı. Adam aslında hiçbir acı hissetmediğini fark ederek suskunluğa büründü. Şaşkınlıktan ne düşüneceğini bilemez haldeydi, etrafında çember çizerek dönen baloncukları izledi.

Her baloncuğun içinde anılar belirmeye başladı. Küçük bir çocuğu gördü, ona dönmüş haykırıyordu. “Hadi kalksana! Sen şanssız değilsin.” Hatırlıyordu, çocukken dengesini kaybedip dereye düştüğünde bu çocuk ona elini uzatmıştı fakat böyle bir cümle söylediğini anımsamıyordu. “Şanssız değilim,” diye tekrarladı. Belki de zihninin bir oyunuydu bu, duymaya ihtiyacı olduğu şeyi birinin söylemesi içini ısıttı. Görevini tamamlamışçasına yükselen baloncuk patladı. Adamın bakışları diğerine  kaydı. Bir yaşlı kadın parkta oturuyordu, gülümseyerek ona döndü. “Serbest bırakmanın zamanı gelmedi mi?” Bir gün parkta koşarken bu kadına rastladığını ve onunla kısa, samimi bir sohbet ettiğini anımsadı.

“Neyi bırakmanın?”

“İçindekileri, dile getiremediklerini.”

Adam uzun süredir içini kemiren konuyu düşündü. “Söyleyecektim,” dedi suçluluk duygusuyla. Söyleyecekti ama sonra neler olduğunu hatırlamıyordu. Bir baloncuk daha gözlerinin önünden geçti. Her sabah sıcak ekmek aldığı fırının sahibi karşısındaydı. Taze ekmek kokusu bile burnuna geldi. “Geç kalıyorsun, hadi uyan,” dedi fırıncı babacan bir şekilde.

“Yine mi geç kaldım?” diye sordu adam kafası karışık halde.

“Biraz daha vaktin var gibi görünüyor,” dedi fırıncı kokundaki saatine bakarak. Yine de yüzündeki ifade acele etmesi gerektiğini söylüyordu.

“Anladım, peki.”

Adam ağzından sular dökülürken acı içinde uyandı. Ciğerleri yanıyordu adeta. Etrafını meraklı ve endişeli birkaç kişi sarmıştı. Olanları hatırlayınca telaşla doğrulmaya çalıştı. “O, o iyi mi?”

Kalabalık geri çekilince kendisi gibi henüz uyanmış Belma’nın omzuna battaniye örttüklerini gördü. Onun iyi olduğunu görünce o kadar rahatlamıştı ki. Genç kadın da onun uyandığını görünce yüzü ağlamaklı bir hal aldı.

Tekne gezileri az daha bir felaketle sonuçlanıyordu. Belma yıllardır kendisine açılamayan adamı bu kez konuşturmakta kararlıydı. “Daha ne kadar uzatacaksın? Anlamadığımı mı sanıyorsun? Seni tutan ne?”

“Ne demek istiyorsun?”

“Son ana kadar söylemezsin değil mi? Her zaman böyleydin. Senin gözünde ben neyim?”

Adam bu anın gelmesinden, birine bağlanmaktan korkuyordu. Belma’ya hislerini açıklamazsa onun artık kendinden uzaklaşacağını biliyordu. Onu kaybetmek istemiyordu, belki de bu yüzden en baştan beri beklenen itirafı yapamıyordu. Ömrü boyunca talihsizlikler peşini bırakmamıştı, sanki hislerini açıklasa tüm büyü bozulacaktı.

“Ne duymak istediğinden emin değilim.”

Kadının bakışlarındaki acıyı görünce irkildi. Ardından o bakışlar öfkeyle köpürdü. Kadın soğukkanlı şekilde teknenin arka tarafına yürüyüp demirlere tırmandı. “Eğer kalbinden geçenleri söylemezsen kendimi aşağıya bırakacağım.”

“Hadi ama yapma. Neden bu kadar inatçısın, düşeceksin.”

“Senden istediğim cevabı alacağım bugün.”

Adam elini uzatmak istedi ama donup kaldı. Kafasından onlarca düşünce geçti, bir sürü farklı olasılık kafasında dönüp duruyordu. Onu gerçekte ne kadar seviyordu bundan bile emin değildi. Üzülmekten ve onu da üzmekten korkuyordu. Ağzını bir türlü açamıyordu. O sırada kadının kendini bıraktığını görünce hiç düşünmeden ardından atladı. Çok çırpındı Belma'ya ulaşmak için ama dalgalar yüzünden dibe doğru batmaya başladı.

Adam kendine gelince güçlükle kalkıp onun yanına gitti, sarıldı. İkisi de çok duygusaldı. Sözcükler bir anda adamın ağzından çıkıverdi. “Seni seviyorum. Korkağın biri olduğum için affet beni.”