Geçmişin Sırrı (Kelime Oyunu 14)

 

                                               Photo by David Marcu on Unsplash

Yeni bir haftayla kelime oyununa devam ediyoruz. Bu haftanın kelimeleri: mantık, kalp, gülmek, sohbet, disiplin 

Sessiz, bulutlu bir geceydi. Karanlığı delen alev topları ansızın şehre yağmaya başladı. Bir bir yanıyordu evler, ahırlar... Kızıl alevler göğe yükseliyordu. İnsanlar dehşet içinde kaçışıyordu. Daha da kötüsü bu saldırıyı başlatan kişi şehrin kapısına kadar dayanmıştı. Kahkaha atan acımasız kişi dumanların arasından içeri girdi.

Kendi yüzünü görünce dehşetle uyandı Zeyrek. Attığı o iğrenç kahkaha kulaklarından gitmiyordu. Bu rüyanın mantıklı bir izahı olmalıydı. Kendi şehrini yok etmeye çalışacak kişi ancak şeytanın esiri olmuş, kalbini kaybetmiş biri olabilirdi. İlk kez görmüş olsa belki önemsemezdi ama üçüncü kez bu rüyayı görüyordu.

Üstünden örtüyü atıp cama doğru ilerledi. Dolunay gökte parlıyor, ağaçlar rüzgârın eşliğinde salınıyordu. Uzaklarda bir kurt uluyordu.

Genç adam huzursuz şekilde düşüncelere daldı. Doğduğu yeri seviyordu, yakınlarına bağlıydı. Kaç kez düşmana karşı birlikte mücadele etmişlerdi. Zeyrek her zaman disiplinli, sorumluluklarını bilen biri olmuştu. Yalnız içini burkan bir şey vardı. Tüm çabalarına, başarısına rağmen babası onu yetersiz görüyordu. Halkın övdüğü kişi babası tarafından hor görülüyordu. Babasının tepeden bakan o aşağılayıcı bakışlarıyla büyümüştü.

Zeyrek tekrar uykuya daldığında ertesi günün getireceği sıkıntılardan bihaberdi. Günün ilk ışıkları ile babasıyla yola koyuldu. Marangoz dükkânları vardı ve işler her zaman yoğundu. Zeyrek rahat çalışabilmek için kılıcını bir kenara bıraktı. Diğer gençlerin aksine sohbeti pek sevmez, sessizce işine odaklanırdı. Kalkan toz yüzünden arada öksürmesi dışında sesi duyulmazdı.

O akşam birisi haykırarak koşmaya başladı. “Yetişin, kardeşlerime saldırıyorlar!” Zeyrek kısa bir şaşkınlığın ardından kılıcını kapıp dışarı fırladı. Herkes merakla toplanmıştı. Yine düşman kabile sınırlarına girmişti. Şehrin batı yakasına koştuklarında üç kardeşten birinin yaralandığını, diğer ikisinin de geri çekilmek üzere olduklarını gördüler.

Zeyrek cesurca ileri atıldı. Kılıçlar havada çarpışırken her geçen dakika düşmanın sayısı artıyordu. Dikkatsizliği sonucu Zeyrek kolundan yaralandı. Düşmanı püskürtmek için sağlam bir tekme attı. Rakibini bacağından yaraladı. Yine uzun süren çatışmalar sonrası iki taraf da geri çekildi.

Endişeli aileler yaralıları götürürken ve onları teselli ederken Zeyrek yalnızdı. Bir kişi ağır yaralı oğlu için feryat ediyordu. Şifa ekibi onu hemen bakımevine götürdü. Herkes birer birer dağıldığında genç adam yorgun ve düşünceli halde evin yolunu tuttu. Bahçe kapısından içeriye girdiğinde  anne ve babasının hararetli bir şekilde tartıştığını işitti.

“Yeter artık! Ona bunu yapmaya hakkın yok. Ne kadar uğraştığını görmüyor musun?” dedi Seva.

“Ne olmuş yani. Bunca yıl yedirdik,  içerdik. İstersem öldürebilirdim.”

“Zalimsin sen. O kabilenin çocuğunu kaçırdın, eve getirdin. Ben annelik yaptım ama sen sadece onu aşağıladın. Getirmeseydin o zaman. Saçma sapan intikamın, hırsın yüzünden iki kabile arasındaki çatışma daha da büyüdü. Senin onu öldürdüğünü sanıyorlar.”

“Bana akıl verme. Sus! Annelik yapmışmış. Onların bizim evladımızın ölümüne sebep olduğunu ne çabuk unuttun.”

“O da senin suçundu! Neden bebeğimizi küfeye koyup dövüşe gittin? Kimin attığı belli olmayan bir ok gelip onu buldu.”

Adam üzüntü ile dizlerinin üstüne çöktü. Ağlıyordu: “Ah! Ben sadece onu gezdiriyordum. Nereden bilebilirdim böyle olacağını. Kardeşimi pusuya düşürdüklerini öğrenince kendimi kaybettim.”

İşittikleri karşısında donup kaldı Zeyrek. Tüm bunlar gerçek miydi? Vücudunu bir öfke sardı. Demek o adamın kendisinden nefret etmesinin sebebi buydu.

Duydukları onu çok sarsmıştı. Kendini evin dışına attı ve gözyaşlarını bastırmak için acıyla güldü. Hepsi bir şaka olmalıydı. Dondurucu soğuğa rağmen hiçbir şey hissetmiyordu. Kanayan kolunu bile unutmuştu. O insanların arasında kalamazdı artık. Aklından bir an gerçek ailesini bulmak geçti. İsimlerini, yaşayıp yaşamadıklarını bile bilmiyordu. Sonra tüm şahit olduklarını düşününce bunun iyi bir karar olmadığını anladı. Gerçek kabilesinin neler yaptığını, sık sık pusuya yattıklarını görmüştü. Rüyası aklına geldi. Gerçek ailesini katılmak ve onlara benzemek buradaki insanlara ihanet etmek olurdu. En son istediği şey kendisine anne şefkati gösteren kadına, yardımını kendinden esirgemeyen insanlara zarar gelmesiydi. İki taraf neden düşman olmuştu ki? Bunca zaman kaç kişi ölmüş, yaralanmıştı. 

İkiye bölünmüş gibi hissetse de, acı içinde kalsa da ardında bir mektup bırakarak çok uzaklara gitmek üzere yola koyuldu. Şehrin sınırları dışına çıkınca bir tepeye tırmandı. Son kez baktı ilk koştuğu sokaklara, arkadaşlarıyla gittiği mektebe, annesinin her sabah onu sevgiyle uğurladığı eve. Yanağına düşen gözyaşları hırçın rüzgârla savrulup gitti.