Gümüş İpler (Kelime Oyunu 13)

 

İlk kez katılıyorum bu etkinliğe. Haftanın kelimeleri: ilginç, kukla, noter, zaman aşımı, puan

 

Sora, bulutların üzerine uzanmış yeryüzünü izliyordu. Bulutların arasında kaybolan kar beyazı saçları rüzgârda dalgalanıyordu.  Keskin, mavi gözleri oldukça iriydi. Aşağıdaki insanları izlemek en büyük tutkusuydu.

Bir süre sonra bağdaş kurup oturdu. Sanki görünmez bir piyano çalıyor gibi parmaklarını hareket ettirdi. Parmaklarının ucundan çıkan gümüş renkli ipler dans edercesine uzadı, uzadı. Ardından her bir ipin ucunda mavi kelebekler uçuşmaya başladı. Sora kelebekleri çok severdi, ona göre kelebekler masumiyetin simgesiydi. O anda bir çocuğun hıçkırıklarını işitti. Kafasını uzatıp aşağı baktı, kızı gördü. Kelebekleri ortadan kaldırıp ipleri parmaklarına geri çekti. Sesin geldiği yöne doğru bulutların üstünde süzülürcesine koşmaya başladı. Hıçkırıklar yükseldikçe ruhunu kara bulutlar kaplıyordu.

Pembe yanaklı Ela, bir ağacın dibinde çömelmiş ağlıyordu. Minik ellerini birbirine kenetlemişti. Bir kukla yanı başında belirince irkildi.

“Korkma küçük kız, ben sana zarar vermem.”

Ela ağlamayı kesip gözlerini sildi. Yavaşça doğruldu ve yukarı baktı. Kuklanın ipleri çok uzundu. Kuklanın ilginç sahibinin ağaca çıkmış olduğunu düşündü ama kalın dallardan bir şey göremiyordu. Sora konuştu: “Seni böyle üzen nedir?”

“Yüzünü göstersene,” dedi Ela merak içinde.

“Ben gizli kalmayı severim. Gözyaşların beni huzursuz etti. Onları durdurmak için geldim.”

Kız sessizliğe büründü. Annesinin onu terk etmiş olmasını hazmedemiyordu. Babasından başka kimsesi kalmamıştı. “Hiç, yok bir şey,” dedi çaresizce.

“Peki, söyler misin? Büyüdüğünde ne olmak istiyorsun?”

“B-ben noterci olmak istiyorum.”

Sora’nın içi burkuldu. Kızın içinden geçenleri biliyordu: “Anneni görebilmek için mi?” diye fısıldadı.

Kız başını salladı. “Evet, annem noterde çalışırdı ve bazen elimden tutup beni oraya götürürdü. Düşündüm ki belki bir gün bir noterde denk geliriz.” Ela'nın gözyaşları akmaya devam ediyordu. Yanakları iyice al al olmuştu.

“Anneler evlatlarını yüreklerinden atamaz Ela. Büyük ihtimalle aklı karışmıştır, doğru düşünemiyordur. Hatasını anlayıp seni görmeye geleceğini umuyorum.”

“Gelir mi gerçekten? Onu çok seviyorum ama neden bizi bırakıp gitti anlamıyorum. Beni ne kadar üzdüğünün farkında değil mi?”

“Onun seni sevdiğine eminim. Zor durumda kalmış olmalı. Kalbindeki acıyı belki sökemem ama bunu al olur mu? Bunlar asla solmaz.”

Kız kuklanın elinde aniden beliren çiçek demeti karşısında şaşırdı. Kukla, çiçeği Ela’ya uzattı. Annesi de tıpkı çiçek gibi kokardı. Hemen çiçeği alan Ela onu koynuna bastırdı, kokladı.

Sora ipleri yukarı doğru çekmeye başladı. Oluşturduğu ip aslında kalbinden gelen sevgi bağıydı. Kuklanın yukarı çekildiğini gören Ela gülümseyerek el salladı: “Her kimsen teşekkür ederim.”

Çocukların iç seslerini işitir, onlara yardım ederdi Sora. Zaman aşımına karşı çocuklarla sohbeti kısa tutardı. Yoksa gümüş bağ zayıflayıp kopuyor, kukla yok oluyordu. Bu da onun için puan kaybetmek, yani çocukları hayal kırıklığına uğratmak demekti. Bir işe başlamışsa mutlaka sonunu getirmeliydi.

Göklerin çocuğu Sora bir başka hüzünlü yüreği iyileştirmek için koşmaya başladı.