Nasıl Biriyim?

 

 İnsanların kendi halinde, az konuşan, sevgi pıtırcığı olmayan kişilere karşı nedense pek tahammülü yok. Sanki herkes çok konuşmak ve bundan keyif almak zorundaymış gibi davranıyorlar. Aynı şekilde kendileri misafir ağırlamaya bayıldığı için sizden de bayılmanızı beklerler ama maalesef ben misafirliğe gitsem de başkası bize gelse de kısa sürede ruhumun daraldığını hissediyorum. Kendime yakın gördüğüm kişiler için aynı şey geçerli değil tabii.

 Bu durumu zaman zaman düşünüyorum. İnsanlardan uzak olma isteği bende uzun süredir var. Yani biriyle vakit geçirmek, ilgilenmek, konuşmak vs. zorunda kalıyorsam bu hoşuma gitmiyor pek. Özellikle de gelen alakasız misafirlerin konuşmamamdan şikayet etmesi beni ayar ediyor. Ne samimiyetim var ki uzun uzun sohbet edeyim? Ailemle bile pek konuşmadığım oluyor, kendi halimde takıldığımda. Beni dinlendiren tek şey sessizlik, durgunluk.

 Geçen bayramda bir akrabamızın dıdısının dıdısı geldi karısı ve çocuğuyla. Hoşgeldiniz dedim daha oturmadan adam "hiç oturma da kahve yap sen," dedi emir verir gibi. Öyle sinir oldum ki görgüsüzlüğüne. Kahveyi yaptım ama yanlarında da somurtup durdum kızdığımı belli ettim. İnsanların samimiyet ayağına görgüsüzce hareket etmesinden hoşlanmıyorum. Misafir misafirliğini bilsin. Resmiyet iyidir gerçekten.

 Düşündüm de günümüzdeki misafirliklerin çoğu lak lak etmek, dedikodu yapmak, yiyip içmekten öteye gitmiyor, ben daha ortaokul yıllarımda bu misafirlik olayından soğumuşum. Bir dönem akrabalarla yaşadık çünkü, diğer akrabalar da evden çıkmıyordu. Bir de kendini misafirperver göstermek için ev sahibinin her şeyi abartması da ayrı dert. Belki annemdeki bu gereksiz titizlik de misafirlerden soğumamda etkili oldu. Üzgünüm ama çocukların evi yıkarcasına hareket edip, ortalığı karıştırıp anne babalarının hiç tınmaması yüzünden çocuklu misafir gelince dakikaları sayıyorum. Kitaplarıma ve eşyalarıma dokunulmasından hiç hoşlanmam.

 İnsanımızda üstüne vazife olmayan şeyleri öğrenme, sorma merakı da fazla. Sonuç olarak insanlara kendimi anlatmayı sevmiyorum. Az konuşmak çekingenlik değil sadece bu tür insanlarla muhatap olmak istemiyorum o kadar. Hayatta dolu dolu konuştuğum insan sayısı bir elin parmağını geçmez ama her karşılaştığım sanki ona özgü soğuk davranıyormuşum gibi triplere giriyor. Ben hep böyleydim, böyle de devam edeceğim. Çok konuşmayı özgüven ve mutluluk göstergesi olarak görmeyi bırakır İnşallah insanlar. Mutluluk hoplayıp zıplamak, ağız dolusu gülmek değildir. Ben sevincimi de öfkemi de üzüntümü de içimde yaşarım. Yine de öfkelendiğim bazı anlarda sağım solum belli olmadığı için kendimi tutmaya çalışıyorum. O da kalp kırmayım, pişmanlık hissetmeyim diye.

 Son dönemde sese karşı daha hassas oldum. Sanırım son yıllarda sessizliğe ve suskunluğa alıştığım için açık olan tv'nin sesi ya da diğer şeyler dikkatimi çok dağıtıyor, rahatsız ediyor. Her şeyin sesini kısasım var. Odaklanma sorunum da oluyor, bir şey okurken ya da biriyle konuşurken kafam hep başka yere gidiyor. Zaten kafamın içinde de sürekli düşünceler dönüp durur, zihnim hareketli olunca kolay kopuyorum ortamdan. 

 Dışarıdan bakan biri beni ifadesiz, soğuk, bıkkın olarak görüyordur büyük ihtimalle. Yine de olduğum gibi davranmak benim için daha iyi, samimiyetsizlik hoş değildir. O kadar şey saydıktan sonra benim de ne kadar tahammülsüz biri olduğumu görmüşsünüzdür. (Bazen kendime de tahammülüm olmuyor.)😅Bu da iyi bir şey değil biliyorum, daha olumlu olmaya çalışacağım. Sonuçta kusursuz insan yoktur, hep başkalarını görmekle bitmiyor iş.