Kimetsu No Yaiba (Demon Slayer)- (Anime)

 

 Bir süredir merak ettiğim bir animeydi. 26 bölümden oluşan ilk sezonu izledim. 

 Tanjiro evden ayrıldığı bir sırada ailesi iblislerce katledilir. Sadece kız kardeşi yaşıyordur, o da iblise dönüşmüştür. Tanjiro kız kardeşini tekrar insana dönüştürmenin yollarını arar. Bir ustadan eğitim alır ve zorlu bir sınavı aşıp İblis Avcısı Loncası'na katılır. Verilen görevler neticesinde iblisleri yok etmeye başlar. 

 İzlemesi keyifli bir animeydi. Kurgusu sağlam diyemem ama dövüş sahnelerindeki görselliğe hayran kaldım. Tanjirocum merhametli, duygusal yanıyla en sevdiğim oldu. Zenitsu çocuğum nasıl bu kadar yaygaracı olabiliyorsun, seni gördükçe ağzına bant yapıştırasım geldi hep. Neyseki içinden zaman zaman çıkan güçlü kişilik sayesinde sana katlanabildim.😅 İnosuke deli danalar gibi oradan oraya saldırmayı kes, bir ayakların yere bassın ya, güzel yüzünü de saklamak için kullandığın şeye bak ayrıca. 😅 Tanjiro'nun kız kardeşi Nezuko ne tatlı öyle ya. ☺🌺 Giyuu karakteri de soğuk görünüyor ama adil biri, üst seviyeli bir iblis avcısı olmasına rağmen Nezuko'nun diğer iblislerden farklı olduğunu anladığında onu serbest bırakmıştır. O yüzden onu da çok sevdim, aklı bir karış havada değil en azından, olgun biri. :)) İstemsizce sevimli Kanao ve Tanjiro'yu yakıştırdım ya ben. 😆

 Aralara dram da katmışlar, bu tür animelerin olmazsa olmazı ama Naruto gibi dramı dibine kadar yaşatan animeleri izledikten sonra fazla etkilemedi buradakiler. 😃 Sanırım en etkilendiğim kısım her şeye rağmen Nezuko'nun insani yanını bırakmaması oldu. Sevgi dolu bir ailede büyümenin gücü bu olsa gerek.

 Karakter gelişimleri daha iyi olabilirdi. Bazı karakterlerin absürtlükleri yıldırdı beni. Komedi olsun diye uzatılan kısımlarda sıkıldım biraz. Dövüşlerin kalitesi ise mükemmeldi, görsel şölen adeta. Hele de Tanjiro ve kardeşinin birlik olduğu kısımlar, aralarındaki bağ çok iyiydi. 19. bölümün sonuna tek kelimeyle bayıldım, aynı anda pek çok duyguyu yaşattı bana. 😃 Finali ise gerilimli ve merak uyandırıcı bitti, devamını izlemem gerekecek. :)) 

(Gifler tenor.com'dan alınmıştır.)

Tanjiro

Zenitsu

İnosuke

Giyuu vs. Nezuko

Kanao vs Tanjiro

Badem (Kitap)

 

 "Onu neden bulmak zorundasın?" diye son kez sordu.

 "Çünkü o benim arkadaşım."

 

 Sevgili kitapkeşfinin hediye ettiği kitaplardan biriydi. Konusu farklı olduğu için ilgiyle okuduğumu söyleyebilirim. Beklediğimden çok daha güzeldi. 😊

 Kitap aleksitimi (duygusal sağırlık) hastalığından muzdarip bir karakterin gözünden anlatılıyor. Doğduğundan beri hiç gülmeyen ve duyguları anlayamayan Yunjae herkesin dikkatini çekmektedir. Nerede nasıl davranacağını bilemeyen ve olaylar karşısında tepkisiz kalan biridir. Bu yüzden annesi ve ninesi onu bir süre eğitir, daha doğrusu yapması gerekenleri ezberletirler. Ancak genç yaşında bir başına kalan Yunjae bir şekilde yaşamını sürdürmeye, okuluna gitmeye devam eder. Günün birinde toplum tarafından dışlanmış, serseri Gon ile tanıştığında hayatında farklılıklar meydana gelir. İki zıt karakterin birbirini anlama süreci başlar.

 Aleksitimi hakkında farkındalık oluşturan kitabı ilgiyle okudum. Yazarın akıcı ve sıkmayan anlatımı ile sayfalar su gibi akıyor. Karakterimiz farklılığı yüzünden çok yadırganıyor, ancak zaten hisleri olmadığı için bu duruma aldırmıyor. Onun gözünden dünyayı görmek güzeldi, bir şeyleri anlamlandırma çabasını dokunaklıydı. Özellikle son kısmı çok etkileyici buldum, değişik hislere büründüm. Badem benim için özel kitaplar arasında yerini aldı. Yazar kitabın sonundaki notunda bu iki karakteri nasıl oluşturduğunu ve hislerini de aktarmış. İyiki de yazmış böyle bir kitabı. 😊

 Bense hissettiklerimi ifade edememekten ziyade öncelikle ne hissettiğimi tanımlayamıyordum.

  Korkunun bilinmemesi, yüreklilik değildir.

 Daha fazla insanla tanışıp, daha derin sohbetler ederek insanoğlunun tam olarak ne olduğunu öğrenmek istiyordum. 

Deliliğin Dağlarında (Kitap)

 

 Bilinmeyenin dehşeti her yanımızı sardı. Yüce Eskiler uyanıyor.

 Kitap, jeolog olan karakterimizin yeni keşifle ilgili endişeleriyle başlıyor. Engellemeye çalışsa da sözünü dinletemediğinden bahsediyor. Devamında hikayenin başına dönülüyor. 

 Jeolog, Miskatonic Üniversitesi'den bir ekiple araştırma için Antartika'ya gider. Prof. Pabodie'nin geliştirmiş olduğu delgi sayesinde buzulların içine girip fosillerle ilgili kanıtlar toplarlar. Sonra insan ırkından çok daha önce orada yaşamış olan beklenmedik bir türe rastlarlar. Ekipten Lake bunların bitki mi hayvan mı olduğunu kestirmekte zorlanır. Kamp yerinden ekibin geri kalanına sürekli mesaj yollar ama fırtına yüzünden bir süre sonra iletişim kesilir. Sonunda arkadaşları Lake'in kampına vardığında orada büyük bir yıkım yaşandığını görür.

 Yazardan okuduğum ikinci kitap ve yazarın üslubunu seviyorum ben. Kendinden emin şekilde yazdığını hissedebiliyorum okurken, o yüzden bir yandan gerçekçi geliyor o olağanüstü hikaye. En çok bunu seviyorum sanırım, doğaüstü bir konunun gerçek gibi önümüze serilmesini. Gelgelelim kitapta o kadar detay, açıklama, betimleme var ki bir yerden sonra okumakta zorlandım. Sanki roman değil, bilimsel bir makale okuyordum. Yazar biyoloji, tarih, coğrafya, bilim her şeyi kullanmış. Her ne kadar ortada dehşetli bir şeyler varmış gibi anlatsa da pek bana geçmedi. Çünkü sadece anlatıp duruyor, diyalog yok denecek kadar az, siz bir yerden sonra kopuyorsunuz. Yazarın Karanlıkta Fısıldayan adlı kitabı çok daha heyecan vericiydi, okumak isteyen ondan başlayabilir. Buna rağmen yazarın emeği göz ardı edilemez.

 Bulutlu günlerde karla kaplı yerin ve göğün, ikisi arasında ayrım yapmayı sağlayacak görülebilir bir ufku olmayan, gizemli, menevişli bir boşluk halini alma huyu yüzünden uçmakta zorlanıyorduk.

 Yapılan üstünkörü otopsi, bu görülmedik varlığı sınıflandırmaya yardımcı olacağına, onun gizemini daha da derinleştirmişti.

 O günden sonra onumuz da -ama herkesten çok ben ve öğrencilerden Danforth- duygularımızdan hiçbir şeyin silip atamayacağı ve eğer yapabilirsek insanlıktan saklayacağımız, gizli dehşetlerin iğrenç bir şekilde güçlenmiş dünyasıyla yüz yüze gelmek zorundaydık.