İnsanlardan Uzaklaşmak

 

Uzun zamandır insanlardan uzak kalmayı tercih eder oldum. Kendi alanımda daha huzurlu, sakin hissediyorum. O yüzden birilerinin eve gelmesini bile kendi alanıma müdahale olarak görüyorum. Yani birileriyle ilgilenmek, muhabbet etmek ya da gülümsemek zorunda olmak bile beni geriyor biraz. Hele de havamda değilsem. Herkes eski misafirlikler kalmadı dese de eskiler en azından kanaatkar, vakitlice gidip gelen insanlardı. Şimdi bakıyorsun adeta gezeyim, yiyeyim, içeyim, boş boş konuşayım derdinde insanlar. Bu yüzden onların yanında vakit geçirmek bile içimi fazlasıyla sıkıyor. Bir an önce gitsinler de kendime geleyim diye düşünüyorum. Evdeki insan sayısı arttıkça kafamın bozulma ihtimali de o kadar artıyor. Resmen sıcak basıyor beni, kalp atışım hızlanıyor, en küçük saçma lafları batıyor. Misafirlik dediğin de kısa sürmeli bence, saatlerce oturup eğlenmenin anlamı yok. Çünkü ben hiç eğlenmiyorum zaten.

Çocukluğumdan gelen bir bıkkınlık var sanırım eve davetsiz gelen kişilerle ilgili. Çocukken babaannemle yaşadığımız için o kadar giren çıkan olurdu ki eve, hatta falanca köyden hiç tanımadıklarım bile gelirdi. Sürekli misafir görmekten, doğru düzgün ders çalışamamaktan, milletin çenesini çekmekten bana fenalık gelirdi. Ayrıca birkaç yakın akrabamın vefatından sonra yine milletin eve doluşması, günlerce gelmeleri, yemek, çay derdine düşmeleri, sohbetlere dalıp oranın cenaze evi olduğunu unutmaları vs. nedenlerle ben iyice insanların etrafımda olmasından soğudum. Kafam kimseyi götürmüyor artık, daha birinin geleceğini öğrendiğim anda gerilmeye başlıyorum. Ramazanda da durum pek farklı değil. İnsanlar Ramazan'ın manevi yanından çok ne yiyecek ne içecek onu düşünüyor. İnsanların bu yemek düşkünlüğü de beni yemekten soğutmaya başlıyor. Pek bir şey yiyesim de olmuyor. 

Çok şey mi istiyorum bilmiyorum, ben huzurlu küçük dünyamda yaşamak istiyorum. Kimse işime karışmasın, lütfedip de gelmiş gibi davranmasın, gürültü hiç yapmasın, ben sormadan bir şey istemesin. Ben nasıl dışarıda nezaketli, sessizsem herkes de öyle olsun bir zahmet. Misafirliğe gitmeyi bile istemiyorum, bir saat oturunca daralıyorum. Sadece kafa dengim biri olursa rahat hissederim yoksa mümkün değil. İnşallah atanırsam ve başka yere gidersem en sevineceğim şey insanlardan, akrabalardan uzaklaşmak olacak. Ailem yanıma gelse yeter.