Ateş Ağacı (Kitap)

 

 Kitabı ikinci el almıştım ve eski bir kitap olduğu için dilinin zor olacağını düşünerek okumayı hep erteledim. Ancak düşündüğüm gibi anlaşılması zor değilmiş.

 Cemil Bey'in ağzından hayat hikayesini okuyoruz. Bulunduğu çevre zevk sefa düşkünü insanlar ve etrafını saran gösterişçi kadınlardan oluşuyor. Bunlardan bunalan Cemil son olarak amcası onu bu kadınlardan biriyle evlendirmeye çalışınca kaçarcasına oradan uzaklaşıyor. Hemen gidip bir akrabası ile evleniyor.

 Artık daha sakin ve mütevazi bir hayat yaşayan Cemil yine de etrafını saran ve ona ilgi gösteren insanlardan kurtulamaz. Sonunda beklenmedik bir durumun içinde kendini bulur. Seçim yapmak, bir karar vermek lazımdır ama Cemil için bu çok zor olur.

 Yazarın anlatımını çok sevdim. Karakter tahlilini öyle iyi yapıyor ki sanki karşınızda gerçek karakterler var. Eski kelimeler çok kullanılmış ama her sayfanın altında açıklamalar yer aldığı için okumayı sekteye uğratmıyor. Sonlara doğru Cemil'e sinir olsam da kitabın anlatmak istediği her şey okuyucuya geçiyor. Yazarın başka kitaplarını da okumayı düşünüyorum.

Eğlenceye, zevke, gençlik ihtiraslarına doymuş, bunları kanıksamış bir kimse, onlardan daha üstün bir zevk âlemi bulamayınca, muhtelif his buhranlarının ve rûhî dalganışların cezr ve meddinde âvâre bir çöp gibi çalkalanıp duruyor.

İşte ben, bu doğumla ölüm arasındaki kısacık ömrü, basit ve değersiz kıymetlere bağışlayan insanlardan kaçtım.

Tavuğu için döğüşen horoz mâzurdur; fakat üç santim boyundaki kalem için döğüşen çocukta, yirmi kuruş için katil olan bir adamın duygularının küçük çapta bir örneğini görür gibi olarak ürkerim.

Bence akıl, akla yakışmayan çirkinlikleri ezebilmekle sâbit olur.

Elveda Gülsarı / Vicdan Sızlar (Kitap)

 

 Merhabalar. Bu aralar daha az kitap okur oldum, haliyle paylaşımlarım da azaldı. Buraya eskisi kadar uğramıyorum, artık daha çok 1000kitap'ta takılıyorum. Orada alıntıları okumak, beğendiğim kitapları not almak, ara ara sohbet etmek iyi oluyor. :)

 Elveda Gülsarı'yı arkadaşım hediye etmişti. Kitap Tanabay adlı bir karakterin yaşamını, zor çalışma koşullarını, yetiştirdiği ata olan bağlılığını anlatıyor. Ancak ne kadar çalışsa da işler istediği gibi yürümüyor. Adeta yalnız bırakılıyor ve başarısızlıkla suçlanıyor. Bir insanın gücü, dayanma sınırı da bir yere kadar. Atın zorluklarını okurken de üzülüyor insan. İnsan insana iyi davranmıyor ki hayvana davransın. :( 

Dönemin zorluklarını ve hayat mücadelesini çok iyi yansıtıyor kitap. Karaktere bazen sinir olsam da pes etmeden çalışıp didinmesi takdir edilesi. Okunması gereken kitaplardan.

Uzak yerlere gidip medeniyet öğrendiler ya, şimdi dağda at çobanlığı ağırlarına gidiyor.

Neden herkes böyle yapıyor, birilerine yaranmak için yapamayacağı şeyleri vaadediyor?

Kendini savunmak için söylemeyi düşündüğü şeyler, kabından dökülen cıva gibi bir anda dağılıp gitti kafasında. Bu sözlerin hiçbir önemi yoktu artık.

Yazardan birkaç kitap okumuştum. Bunu diğer kitapları kadar sevemedim ama kendine has üslubu ve düşündürücü yanı devam ediyor. Kitap kısa hikayelerden oluşuyor. Zaman zaman ne anlatılmak istendiğini çözemesem de bazı hikayeleri sevdim. Özellikle Küle Dön adlı hikaye etkileyiciydi, çok sevdim. Yazarı hiç okumamış olanlar bu kitaptan başlamasın bence. Zaten hikayeler de kısa kısa, tarzına aşina olmayınca tuhaf bulabilirsiniz. :)

Hulusi Kentmen'i alnından vurdular. Bize de ateş etmeye başladılar. Biz, annem, babam, kardeşim, abim ve ben Hulusi Kentmen'in alnında açılan delikten içeriye kaçtık. Kurtulduk.

Ben yine de bekledim, tiyatronun önünde, o yine de gelmedi. Elbet, gelmeyeceğim demişti kabul ama gelmeyeceğim dedi insan diye, bu kadar mı gelmezdi.

Ama daha gençtim. Değişebilirdim. Bu kendime devşirdiğim umut nedeniyle kendi kendime gülümseyerek açtım kapıyı.

Sınırları Kaldırmak (Hikaye)

 

Kafama esip de bir süre önce yazdığım bu Uzak Doğu esintili (😅) hikayemi paylaşmak istedim. Keyifli okumalar.

Her geçen saniye camı döven yağmur damlaları hızını artırıyordu. Bulunduğum mekâna göz atmak istedim ama camdan gelen patırtılar dikkatimi dağıttı. Neden tüm duyularımla buna odaklanıyordum ki? Darbeler sanki başıma iniyordu, şakaklarıma keskin bir sancı girdi. 

Boğazım çok kurumuştu, susamıştım. Camdan süzülen damlalara iştahla baktım, adeta suya çekiliyordum. Doğruldum, pencereye doğru ilerledim. Ferahlama umuduyla camı açıp elimi dışarı uzattım. Tenime değen her damla bir cızırtı eşliğinde geride yanık bırakınca dehşete kapılarak geri çekildim. Yoğun acıdan gözlerim sulandı.

Bir şeyleri feci halde yanlış algılıyor olmalıyım. Bu kez nerede hata yaptım bilmiyorum. Zihnim karmaşık, her şey anlamsızdı. Hava neden bu kadar sıcak? 

Çatlamaya başlayan camın yüzüme patlamasına ramak kala geriye sıçramayı başarabildim. Yağmur olanca şiddeti ile içeriye dolarken ahşap zemin itiraz edercesine gıcırdıyor, tütüyordu. Gözlerime inanamayarak tekrar baktım. Su, ateşin vasıflarına sahip olabilir miydi? Yerdeki döşemelerin tutuşmaması için dua üstüne dua ediyordum. 

Odanın görünürde bir kapısı yoktu. Bu nasıl bir mimari? Nereye düştüm böyle? Koşup ahşap duvarların arasında gizli bir kapı aradım. Yok, hiçbir şey yok! Bana bir çıkış lazım, odaklanmalıyım. Duvardaki deniz manzaralı tabloyu tedirginlikle yere attım, arkasını yokladım. Belki küçük bir işaret, bir çatlak yeterdi. Su gittikçe çoğalıp yer yatağı ıslanınca küçük sehpanın üstüne çıktım. Kaçıncı kattayım, camdan kaçabilir miyim? Hayır, buna cesaretim yok. Hâlâ acı içinde zonklayan elimi tuttum, derisi eriyip gitmişti. O sırada zeminde bir parlama oldu. Tahta parçaları uygun sıcaklığa erişince tutuşmaya başlamıştı. Su ve ateşin karışımından oluşan manzara beni ürpertti.

Nefes alamaz oldum, boğuluyordum. Duman gözlerimi yakıyordu. Görüşüm bulanıklaştı, alevler üzerime sıçrayınca istemsizce çığlık attım. O anda gözlerimi açtım. Tüm bedenim ter içindeydi, dizlerim titriyordu. Yutkundum. Buna daha ne kadar devam etmem gerekiyordu?

Karşımda dikilen hocamın kurnaz gülümsemesine mahcubiyetle baktım. Yenilgim karşısında keyiflenmiş gibiydi. Üzerindeki gri kimono ve at kuyruğu yaptığı saçları rüzgârda dalgalanıyordu. Açık hava beni sakinleştirdi. Mataradaki suyu kana kana içerken hocam konuştu. “Kolay olduğunu mu sandın evlat?” Elbette zor olduğunun farkındayım. Beni biraz cesaretlendirse ne olur yani. Pişmiş kelle gibi sırıtmanın anlamı ne şimdi? “Zihnini tamamen boşaltman lazım yoksa başarısız olursun. Bırak, imgeler üzerinden aksın gitsin.”

Bırakayım da beni ezip geçsin değil mi? Kolaydı sanki! Benden istenen, bedenime saplanmakta olan bir kılıç varken kaçma dürtümü bastırıp öylece beklemek gibi bir şeydi. Benim gibi hızlı refleksleri olan biri için bu imkânsızdı. Hocam da bunu biliyor olacak ki yüzüne asla başaramayacağıma dair bir ifade yerleşmişti. Sonunda bana bakarak omuz silkti. 

 “Tekrar deneyelim,” dedim kararlılıkla. Şu an yüz ifadesinden bir şey okunmuyor, bu gerçekten sinir bozucu. Keskin bakışları yüzümde dolandı, başını ileri geri sallamakla yetindi. 

Zihnimiz hep kendi kurduğumuz sınırlarla doludur. Kendimizi aşmak için öncelikle zihnimizdeki engellerden arınmamız gerekir. Dövüş sanatında ustalaşmanın temel şartı budur. Hocam hareketlerimi okumanın hep çok kolay olduğunu söylerdi. Gerçekten de daha ben saldırıya geçmeden aldığım pozisyondan ne yapacağımı rahatlıkla anlar, beni hemen alaşağı ederdi. Her yanım sıyrık ve çürüklerle doluydu. Anlaşılan şu zihin meselesini aşmadan bana rahat yoktu.

 Doğanın dinginleştirici etkisi nedeniyle dağa tırmanmıştık. Daha bitmek bilmez yolu aşarken sabrım tükenme noktasına gelmişken gerisini nasıl başaracaktım? Bir kez daha deneyeceğim, tek geride kalan ben olamam. 

Ayaklarımı omuz genişliğinde açıp, kollarımdan birini bir duvarı tutuyor gibi ileri uzattım. Diğer elimi yumruk yapıp belimin arkasına yasladım. Gözlerimi kapattım, zihnimi boşaltmaya çalıştım. Bu kez sabırla, derin nefesler aldım. Uzaktaki şelalenin sesi, tenimde hissettiğim rüzgâr, güneşin göz kapaklarımı zorlayan baskısı yavaş yavaş kayboldu. Artık tüm duyularım kapanınca gözlerimi araladım. Önümde çeşitli katmanların iç içe geçtiği sonsuz bir boşluk uzanıyordu. Karanlığı yarıp geçen ışık hüzmeleri katmanları aşarken eğip bükülüyor çeşitli renklerde yansıyor, ardından ses titreşimlerine dönüşüyordu. Sarmal çizen bu titreşimler etrafa tarifsiz koku dalgaları yayıyordu. Olmayan bedenimle bir adım atmak istediğimde ışık hızıyla ilerleyebildiğimi fark ettim. Bu büyüleyici deneyim, içimdeki enerjinin sınırsızlığı başımı döndürdü. Ben sonsuzluğun bir parçası gibiydim. 

Hayır. Beni aşan bir şeyler var. Rahatsızlık hissi küçük bir leke gibi içimde büyüdü. Zihnimi fazla mı boşaltmıştım? Hiçliğe doğru çekiliyordum bu kez. Dur, dön artık! Şiddetli bir yer çekimine yakalanmış gibi düşmeye başladım. Çırpınmak yerine kendimi çuval gibi serbest bıraktım, düşüşü kabullendim. Bu his gerçekten güzeldi.

Gözlerimi araladığımda nefes nefese kalmıştım. Yere kapaklanıp burnumu incittiğim yetmiyor gibi hocam önce şaşkınlıkla beni süzmüş sonra gülmeye başlamıştı. “Sıra dışı, tek kelimeyle mükemmel.” Benimle dalga mı geçiyor emin değilim ama geri döndüğüm için rahatlamıştım. “Bunun neresi sıra dışı? Beynim yanacaktı az daha,” diye homurdandım. Burnum çatlamış olabilir mi? Beni hiç işitmemiş gibi yerdeki kılıcı alıp uzattı. “Hadi, birlikte görelim.”

“Daha ne göreceğiz acaba?” Neyse ki aklımdan geçen diğer şeyleri içimde tutabildim. O ise hiç istifini bozmadı. “Başardın, inan bana. İyisin iyi, hadi kalk.” Burnumdan sızan kanı sildim, ayağa kalktım. Çatık kaşlarıma karşılık onun bakışları yumuşaktı. Az önceki alaycı halinden eser yoktu. Uzattığı kılıcı tuttum, sıkıca kavradım. 

İşaretiyle birlikte kılıç talimine başladık. Daha ilk anlarda bedenimin öngörülemez bir uyumla hareket ettiğini sezdim. Rüzgârın esiş yönü, zeminin eğimi, güneşin açısı, hangi kaslarımı nasıl kullanacağım, en uygun vücut duruşu, rakibin açığını hesaplama gibi tüm detaylar anında zihnime akıyor, bedenim kendiliğinden hareket ediyor gibiydi. Aklımdan geçenlerin hızına kendim de yetişemiyordum. Her şeyi akışına bıraktım, kusursuz bir dövüş ritmi tutturmuştum. Hocamı yavaş yavaş geri çekilmek zorunda bıraktım. Sonunda kılıcı elinden düştü. Gülümsedi, takdir dolu bakışları samimi görünüyordu. “Başardın,” dedi bir kez daha.

İki Şehrin Hikayesi (Kitap)

 

 Okumam çok uzun sürdü. Başlangıçta kitaba odaklanmakta zorlandım. İlk yarısını sıkılarak okudum, sonra biraz daha ilgimi çekti neyse ki.

 Doktor Manette kızıyla karşılaştıktan sonra tekrar hayata bağlanır. Baba kız birbirine çok düşkündür. Ancak kızı Lucie evlenir ve bir süre sonra kocasının başına büyük bir dert gelir. Doktor damadını kurtarmak için çok çaba gösterir, tek isteği kızının mutlu olmasıdır.

 Kitap dönemi detaylarıyla iyi aktarıyor. Fransız Devrimi sonrası güç el değiştirir av avcı olur, mazlum zalim olur, yeni kurallar konur. Pek çok kişi suçlu olup olmadığına bakılmaksızın cumhuriyet düşmanlığı ile suçlanıp idam edilir. Kişi soylu biriyse hele de direkt kendini giyotin önünde buluyor. Adalet arayışından ziyade intikam savaşına dönüşen bir süreç.

 Yazarın anlatımı güçlü ve dikkat çekici. Yine de kitabı çok uzatılmış buldum, okurken çok da bağlananadım kitaba ve karakterlere. Kitabı, daha çok dönemin karmaşasını ve yeni adaletsizliği gözler önüne sermesi bakımından sevdim. Görüyoruz ki insan çoğu zaman mantıklı davranmıyor, zulme uğrayan eline geçen ilk fırsatta daha beterlerini yapıyor. Çok tanıdık geldi. Bunun dışında kanunların da hep insan çıkarına göre kullanıldığını görüyoruz. İnsanın koyduğu kural asla mükemmel olamaz. Finali etkileyici ve güzel buldum. Sonunun öyle olacağını tahmin etmiştim. Okumayanlara tavsiye ederim.

Şahsen hayattaki en büyük arzum bu dünyaya ait olduğumu tamamen unutmak.

... hiçbiri liyakat sahibi değildi fakat hepsi rezilce öyleymiş taklidi yapıyordu...

Onun, nadiren açığa çıkardığı bir yüreğinin olduğuna ve bu yürekte yaralarının olduğuna inanmanı istiyorum.

... bir yasa çıkarılıp şüphelilerin özgürlükleri ya da yaşamları ellerinden alınabiliyor, suçlu ve kötü insanların yanında iyi ve masum insanlar da yanabiliyor, at izi, it izine karışıyordu...

Nasıl ki günahkâr ve ihmalkâr yaşam tarzının sebep olduğu fiziksel hastalıklar her türden insanı vurursa, tarifsiz acıların, katlanılmaz zulmün, acımasızca görmezden gelinişin sebep olduğu o korkunç ahlaki yozlaşma da, ayrım gözetmeksizin herkesi kırıp geçiriyordu.

Hayat

 

Şu sıralar boş boş takılıyorum. Eskisi gibi kitap okuyasım, yazasım vs yok. Yani hiçbir şey yapmak için, hobiler dahil kendimi zorlamak istemiyorum. Sanki içimde bir şeyler değişiyor gibi. Evin işi gücüyle uğraşmak, çıkıp dolaşmak beni daha hafifletiyor. İnsanları görmek, izlemek de güzel ama uzaktan. Fazla kişiyle muhatap olmama isteğim aynı devam ediyor.

Sıcaklar azalınca iştahım artmış biraz. Bir şeyler yapıp yiyesim var, daha çok hamur işi. 😅 Yeni insanlarla ama kendim gibi olanlarla tanışasım, muhabbet edesim, oturup kahve içesim var. Çevre olmayınca böyle insanlara rastlamak da pek kolay olmuyor. Şu an tek takıldığım Tefrika arkadaşımız var, o da hep yoğun. 🥲 Bu arada sosyal medyadan ve insanların olumsuz düşüncelerinden o kadar sıkıldım ki instagram hesabımı kapattım. Orada harcadığım vakti daha güzel ve olumlu şekilde kullanabilirim. Bir an önce hayatımı rayına oturturum İnşallah. Bu devirde her şey zor, birine güvenmek zor, o yüzden Allah daima iyi insanlarla karşılaştırsın hepimizi. :)