Akrabalık Bağları

İnsanı bezdiren bir bağ çeşidi olsa da dinimizde önemli olduğu için mecburen katlandığımız bir şey. Başka insanları bilmem de bizimkilerin bir hayli garip davranışları var. Bu yüzden kalben birini kendime yakın hissetmiyorsam belli mesafeyi korumaya çalışıyorum ama izin veren kim? Sırf bu yüzden kendimde mi sorun var diye düşünmekten sıkıldım. İçten gelmiyorsa olmuyor bazı şeyler.

Ben sınırımı korumaya çalıştıkça yakın akrabalar inadına yapar gibi her şeye dahil olmaya çalışıyor ve ailemizle ilgili her durumda söz sahibi olabiliyorlar. Tabi bu kimlerin izin vermesi neticesinde gerçekleşiyor belli. Ben bir arkadaşıma gitsem bile herkesin niye anında haberi oluyor? Yakında Giresun'a gideceğim diye hazırlık yapıyorum. Birkaç akraba beni oraya bırakma bahanesi ile gelmeyi planlamış bile. Ben de fazla eşya almayacağım zaten, gerek yok dedim. Evde bulunduğum sürece de gelmiyor gitmiyor diye babama laf ediyorlar. Zaten neredeyse her hafta görüşüyoruz, daha fazla ne yapayım. Ve adım attığımız her şeyden haberleri var zaten. Son bir yıldır hem vakit geçsin hem bir şeyler yapmış olayım diye arada bizim mahalledeki ihh kadın şubesine gidiyorum. Ona bile laf etmişler, koca bulmaya gidiyor diye. Kendileri bu kadar fesatken ve konuşma adabından yoksunken benim biraz mesafe koymaya çalışmam çok mu? Şimdi akrabalık bağlarını yeterince gözetmiyorum diye günaha mı giriyorum? Geçen gün yine bir akrabaya sinir oldum. Bir sebepten akraba ziyaretimiz biraz uzadı, başım da ağrıyınca annemlere çayı bitirin de eve gidelim dedim, oradan çıktı biri, otur işte evinde b.k mu var da gideceksin dedi. Ben de cevap verdim. Bunlar alışmış samimiyet adı altında saçma sapan konuşmaya, beni küçümsemese böyle bir laf edebilecek mi? Sanki 5 yaşındaki çocuğa diyor ki çocukla bile böyle konuşulmaz. Soğuk davranınca da sen şakadan anlamayan, kötü biri oluyorsun.

Kapalı olduğum için giyim tarzımı daha düzgün hale getirmeye çalışıyorum daha utanmadan pantolon giy, uzun kıyafetler yakışmıyor, büyük gösteriyorsun demeyi biliyorlar. Zaten bunu diyen de namazlı, abdestli biri. Bilinçsizlik böyle bir şey. Kimsenin beni beğenmesine ihtiyacım yok, güzellik peşinde değilim. Ve aynı kişiler ben küçük yaşta namaza alışmaya çalıştığımda maymun iştahlı olma diye eleştirmişlerdi. Liseye başladığımda benim okul uzaktı ve dağ başı gibi yerdeydi. Yine babama gidip okul dağ başında millet sevgili olup dağda geziyor, kimin ne yaptığı belli değil diye babamı vaz geçirmeye çalıştılardı. Neyse ki annem ve ben pabuç bırakmadık. Yine yıllar önce sosyal medyada sevdiğim anlamlı anime videolarını paylaştım diye bir akraba halamı arayıp çocukluktan çıkamamış, çizgi filme takmış kafayı, psikoloğa götürün demiş, halam da ağzının payını vermek yerine beni aramıştı. O zamandan sonra akrabalarla muhatap olmamak için doğru düzgün sosyal medya kullanmadım. İyilik yapıyor gibi davranarak yılan gibi sokmaya çalışırlar, en kötüsü de bu.

Yani ben ne yapsam hep bu akrabalara batıyor zaten ama kardeşim ya da ben işe girdiğimizde büyük sevgi gösterilerinde bulunuyorlar. Sanki geçmişte dedikleri tüm lafları unutuyorlar ama ben unutmuyorum. Sahte ilişkileri sevmem ve insanlar durumu zorladıkça daha da soğuyorum. Tamam iyiliklerinin dokunduğu da oluyor ama buna dayanarak birbirimize tutkunuz(?) diye hayatımıza bu kadar müdahale etmeleri gerekmiyor. Onlarla uzun uzun oturup saçma sapan laflarını, dedikodularını çekmek zorunda değilim.

Lafı biraz uzattım ama bu çelişki beni geriyor. Akrabalar da akrabalığını bilsin artık. Yoksa gerçekten içimden onlarla yakın olmak gelmiyor, boşuna dini yönden de suçlu hissetmeme sebep oluyorlar. Neyse, buraya yazıp biraz olsun rahatladım. Sadece rahat bırakılmak istiyorum.